"Stranger Things 2": The Kids Are All Right

Η γνώμη μας για τον δεύτερο κύκλο της πετυχημένης τηλεοπτικής σειράς θα μπορούσε να ήταν ίδια με αυτή του πρώτου. Kι αν θέλατε να την μάθετε, θα ανατρέχατε απλά εδώ.
Οι Duffer brothers δεν έπεσαν στην παγίδα της μεγαλομανίας ή της υπερεκτίμησης των δυνατοτήτων τους και αυτό δεν είναι πάντα καλό. Άλλος βέβαια θα πει πως δεν πείραξαν μια συνταγή από χρυσάφι, που δύσκολα θα απαρνιόταν ο τηλεθεατής για μία ακόμα σαιζόν.
Όπως και να το δεις, όταν τελειώσεις τα εννέα επεισόδια (ένα παραπάνω από την season 1) μόνο τότε βγάζεις το πόρισμα. Και για εμάς είναι απολαυστικό.

Το sequel συνεχίζει την ιστορία της μικρής πόλης Hawkins το φθινόπωρο του 1984 και τις περιπέτειες μιας ομάδας παιδιών. Ναι, υπάρχουν spoilers, σταμάτα να διαβάζεις αν δεν το έχεις δει. Στα μάτια μας φαντάζει ως ένα sequel κινηματογραφικής ταινίες, καθώς οι επιρροές των δημιουργών, αντλούν από εκεί. Ολοι θέλουν να ξαγυρίσουν στην καθημερινότητα και την ηρεμία αλλά ξέρουμε πως δεν πρόκειται να συμβεί, εξάλλου ποιος θα έκανε σειρά για κάτι τέτοιο;

Με αργό τέμπο στα 4 πρώτα επεισόδια, εστιάζει λίγο παραπάνω στους χαρακτήρες που ήδη έχουμε αποδεχτεί και συμπαθήσει, συστήνει νέους ενώ το 80s περιτύλιγμα είναι ξανά εδώ. Τραγούδια, παιχνίδια, ταινίες. Ισως το παρακάνει με την αναφορικότητα λίγο, αφού πολλές φορές τα τραγούδια δεν είναι αυτά που θα χαρακτηρίζουν μια σκηνή μετά από χρόνια (πχ όπως στο "Donnie Darko"). Δεν εξιστορούν ή συνοδεύουν την πλοκή, απλά υπάρχουν για λόγους νοστολγίας όσως έζησαν τη δεκαετία. Ισως κάνουμε λάθος, αλλά στα αυτιά μας, έτσι ήχησαν...
Η πλοκή, οι χαρακτήρες όλα φαίνονται γνώριμα σε πολλούς και αρκετοί πιάστηκαν από αυτό για να θεωρήσουν πως οι Duffers δεν... ανακάλυψαν και τον τροχό. Η απάντηση είναι απλή. Γιατι δεν έκαναν κι άλλοι το ίδιο; Δεν τους αρέσει η επιτυχία;

Το "Stranger Things 2" είναι ακόμα πιο σκοτεινό, σε πολλές στιγμές σκληρό αλλά ακόμα πιο κοντά στην εφηβεία, στις φοβίες γονιών και παιδιών την ίδια στιγμή. Tρομακτικό, τρυφερό, αστείο. Όπως και στο πρώτο και εδώ οι αναφορές σε ταινίες είναι φανερές. Οπως το "Aliens" του Κάμερον όταν η εξερευνητική ομάδα δέχεται επίθεση στο τούνελ, το "Under The Skin" σε flashback της Eleven ακόμα και τον "Eξορκιστή".
Kάθε σκηνή δράσης είναι εξαιρετική σε ρυθμό και σασπένς αλλά οι δημιουργοί δεν θέλησαν να γεμίσουν τη σειρά με αυτές γιατί απλά θα χάνονταν η καρδιά της. Οι χαρακτήρες.

Το τελευταίο τέταρτο της σειράς είναι εξαιρετικό, μια υπενθύμιση γιατί η ηλικία των ηρώων, είναι η καλύτερη της ζωής μας αλλά και αυτή που μια απογοήτευση μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω. Οι Duffer δεν αφήνουν τίποτα τέτοιο να συμβεί και απλώνουν την αγάπη τους όσο δεν πάει παραπάνω...
Ο Ντάστιν είναι ξανά εδώ, ακόμα πιο αθυρόστομος ενώ και οι νέοι χαρακτήρες κάνουν δουλειά. Η Μax, ο εκνευριστικός αδελφός της Billy (που ακούει Scorpions στο αυτοκίνητο...) αλλά τραβάει κι αυτός ζόρια, η παρουσία του Sean Austin απόλυτα επιτυχημένη, στην αρχή ίσως εκνευρίσει αλλά με το στιλ του κερδίζει σε 2,3 επεισόδια τους πάντες. To ίδιο και η μεταμόρφωση του Steve, ο οποίος επιτέλους αποκαλύπτει το μυστικό για τα μαλλιά του. Ο Brett Gelman που σκάει μύτη σε δύο επεισόδια είναι ένας από τους πιο υποτιμημένους ηθοποιούς εκεί έξω, απλά και μόνο γιατί δεν τον ξέρει ολόκληρος ο πλανήτης. Μια σκηνή να έχει με δύο ατάκες, την κάνει δική του. Η συμμετοχή του είναι καθοριστική και ταυτόχρονα η πιο αστεία της σεζόν. Η Eleven είναι ξανά λιτή και καθοριστική, η αγαπημένη μας Winona Ryder επαλαμβάνει το ρόλο χωρίς ξανά να φταίει, καθώς ξανά μανά ο γιος της πέφτει θύμα, λες και άλλος δεν υπάρχει...

Και επιτέλους κάποιος να συμφωνήσει μαζί μας για την εκενυριστική φιγούρα της Νancy Wheeler και την ευχή για έναν, τίμιο μεν, αποτρόπαιο δε θάνατό της στην επόμενη σεζόν
Η τρίτη σεζόν έρχεται, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, η διαβολική «σκιά» με τίποτα!