Μπραντ Πιτ: «Βρίσκομαι πολύ κοντά στο τέλος της υποκριτικής μου καριέρας»
Μας έδωσε μια αφορμή να συζητάμε σήμερα ο Μπραντ Πιτ και μάλλον όλοι και όλες μας να συμφωνήσουμε.
Στο ότι δεν ήρθε ακόμη ο καιρός να εγκαταλείψει την υποκριτική. Τουλάχιστον όπως άφησε να εννοηθεί σε συνέντευξή του στο περιοδικό GQ. (που συνοδεύτηκε και από μια... ψυχεδελική φωτογράφηση, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε)
Ο 58χρονος σταρ έκανε ξεκάθαρο πως νιώθει ότι πλησιάζει προς την σύνταξη, τουλάχιστον ως ηθοποιός, 35 χρόνια μετά το ξεκίνημά του.
«Θεωρώ τον εαυτό μου στο τελευταίο μου βήμα. Το τελευταίο εξάμηνο ή τρίμηνο, χωρίς να έχω σχεδιάσει ακριβώς πώς θα πέσει η αυλαία. Είμαι ένα από εκείνα τα πλάσματα που μιλάνε μέσω της τέχνης», συνέχισε. «Θέλω πάντα να κάνω. Αν δεν τα καταφέρω, πεθαίνω με κάποιο τρόπο. Πάντα πήγαινα με τα ρεύματα, με έπαιρναν κατά κάποιο τρόπο και μετά σε κάτι άλλο… Νομίζω ότι πέρασα χρόνια με μια χαμηλού βαθμού κατάθλιψη και μόνο όταν συμβιβάστηκα με αυτό, προσπαθώντας να αγκαλιάσω όλες τις πλευρές του εαυτού μου –την όμορφη και την άσχημη– μπόρεσα να γευτώ αυτές τις στιγμές χαράς».
Παρότι ο βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός δεν έχει σταματήσει ακόμα τη δουλειά, έχει σταματήσει κάτι άλλο: το τσιγάρο. Ο Πιτ είπε στο περιοδικό ότι αποφάσισε να σταματήσει το κάπνισμα κατά τη διάρκεια της πανδημίας της COVID-19 επειδή είναι «σε μια ηλικία που δεν βγαίνει τίποτα καλό από αυτό».
Ο Μπραντ Πιτ εξομολογήθηκε επίσης τους εφιάλτες του: «Σίγουρα για τέσσερα ή πέντε χρόνια, το πιο κυρίαρχο όνειρο που ζούσα ήταν να μού επιτεθούν και να μαχαιρωθώ. Ήταν πάντα νύχτα, στο σκοτάδι, και περπατούσα σε ένα πεζοδρόμιο σε ένα πάρκο ή σε έναν πεζόδρομο και καθώς περνούσα κάτω από μια λάμπα δρόμου που έμοιαζε με του Εξορκιστή, κάποιος μού έκανε επίθεση από την άβυσσο και με μαχαίρωνε στα πλευρά. Ή είχα παρατηρήσει ότι με παρακολουθούσαν και μετά με πλησίαζε άλλος και συνειδητοποίησα ότι ήμουν παγιδευμένος και μου έκαναν μεγάλο κακό. Ή ότι με κυνηγούσαν σε ένα σπίτι με ένα παιδί, το βοηθούσα να ξεφύγω, αλλά παγιδευόμουν — και με μαχαίρωναν. Πάντα μαχαιρωμένος. Και ξυπνούσα με τρόμο. Δεν καταλάβαινα γιατί ήθελαν να με πληγώσουν. Αυτό σταμάτησε πριν από ένα ή δύο χρόνια μόνο όταν άρχισα να επιστρέφω κατευθείαν στο όνειρο και να ρωτάω απλώς γιατί;»
Ίσως μερικές συνεδρίες με έναν ειδικό, να ξεμπουκώσουν την κατάσταση, έχουμε να προσθέσουμε εμείς.
Την ίδια στιγμή που ο Κουέντιν Ταραντίνο μόλις προχθές τον αποθέωνε: «Είναι ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες σταρ της μεγάλης οθόνης, επιπέδου Πολ Νιούμαν, Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Στιβ ΜακΚουίν. Όταν τον σκηνοθετώ, είναι σαν να βλέπω ταινία εκείνη την ώρα. Είναι διαφορετική πάστα ανθρώπου. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να τον περιγράψω σωστά, διότι είναι σα να περιγράφεις μια ηλιαχτίδα. Είναι σίγουρα όμορφος και αρρενωπός, αλλά όσοι έχουν δουλέψει μαζί του, γνωρίζουν ότι είναι απίστευτα ταλαντούχος και προικισμένος στο να αντιλαμβάνεται και να καταλαβαίνει επιτόπου την κάθε σκηνή. Μπορεί να μην είναι πάντα σε θέση να την διατυπώσει, αλλά διαθέτει μια πολύ σπάνια ενστικτώση κατανόηση της στιγμής…»
Δεν ξεχνάμε Fight Club, 12 Monkeys, Seven, Snatch, αλλά και τα Ocean’s, Once Upon A Time In Hollywood, The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford, Inglourious Basterds, Fury, The Curious Case of Benjamin Button και πολλά άλλα.