Ισπανόφωνο Φεστιβάλ 19: O Έκπτωτος - Κριτική

Σύνοψη: Ο Μανουέλ είναι ένας δημοφιλής πολιτικός στην περιοχή του: έχει μια καλή θέση στην κοινωνία, έχει μια αγαπητή οικογένεια, φίλους και είναι χαρισματικός. Είναι επίσης ένας διεφθαρμένος πολιτικός που κάνει κατάχρηση δημοσίων κονδυλίων εδώ και πολλά χρόνια. Έπειτα από μια απόπειρά του να καλύψει έναν συνάδελφό του, ο ίδιος θα μείνει εκτεθειμένος. Προς έκπληξή του, το κόμμα του θα του φορτώσει όλο το βάρος του σκανδάλου. Αλλά δεν θα τα παρατήσει. Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει κάποιος για να παραμείνει στην εξουσία;

ΣΧΕΤΙΚΑ4ο Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Κινηματογράφου Αθήνας: Το αναλυτικό πρόγραμμα

Άποψη: Τα πολιτικά σκάνδαλα, οι απάτες εις βάρος του δημόσιου χρήματος, οι συγκαλύψεις και ενοχοποιήσεις πολιτικών σίγουρα φαντάζει γνώριμο και συνηθισμένο θέμα για την ελληνική πολιτική σκηνή, αλλά ως φαίνεται ισχύει κάτι ανάλογο και στην Ισπανία.

Ο Rodrigo Sorogoyen, μετά από το «Κανείς δεν μπορεί να μας σώσει», επιστρέφει με ένα επίκαιρο θέμα που προβληματίζει την κοινή γνώμη με έναν αφηγηματικό τρόπο που δεν δικαιώνει απόλυτα τον αρχικό στόχο. Σε ένα πολιτικό κόμμα της Ισπανίας, χωρίς να αναφέρεται σε συγκεκριμένο κόμμα και συγκεκριμένους πραγματικούς πολιτικούς μιας και αντλεί έμπνευση από διάφορα περιστατικά της πρόσφατης ισπανικής πολιτικής ιστορίας, τα μέλη του είναι βουτηγμένα στην διαφθορά. Μια από τις σκηνές που αναδεικνύουν όλη αυτήν την παράλογη κατασπατάληση χρήματος βρίσκεται στην αρχή της ταινίας όπου χαρωποί, σε μια μεθυστική ευφορία, συντρώγουν πίνοντας στην υγεία των κορόιδων. Κάτι αντίστοιχο βλέπουμε να συμβαίνει και στα κότερα στα οποία συχνάζουν. Αναμειγνύεται εύστοχα το στοιχείο του θρίλερ και της παρανοϊκής πολιτικής κωμωδίας χωρίς όμως κανένα από  τα δύο να έχει την επιθυμητή ένταση. Δεν διαθέτει ούτε την ακραία και σουρεαλιστική πολιτικοκοινωνική σάτιρα του Bunuel ή του Ferreri, ούτε την έντονα κριτική ματιά του Oliver Stone, αλλά περισσότερο την καλαίσθητη αποστασιοποιημένη ματιά του Paolo Sorrentino.

Η υπόσταση της ταινίας ως θρίλερ περισσότερο κτίζεται με το επαναλαμβανόμενο μουσικό τέμπο που αρκετά συχνά κάνει την εμφάνισή του σε καίριες σκηνές προσδίδοντας έναν ρυθμό στην σε γενικές γραμμές άρρυθμη και μονότονη ταινία.  Ο κεντρικός χαρακτήρας, ο έκπτωτος του τίτλου, ένας πολιτικός που από την πολιτική δόξα καταλήγει στην ήττα με το να χρεωθεί ένα ολόκληρο σκάνδαλο προκειμένου οι υπόλοιποι να την βγάλουν καθαροί χτίζεται αργά και μεθοδικά και με την βοήθεια του πολύ ταλαντούχοι ηθοποιού, αν και αυτό που απουσιάζει είναι η αντίθεση του πριν και του μετά την πτώση, όταν ο θεός του χρήματος, ο θεός της πολιτικής δεν τον χρειάστηκε άλλο, διέπραξε το απαραίτητο αμάρτημα και οδηγήθηκε στην έξωση. Μόνος του θα παλέψει να το αντιστρέψει με ένα τέλος ανοιχτό σε ερμηνείες που δεν απογοητεύει.