"Inventing Anna": Fake it till you make it
Σύνοψη: Η εντυπωσιακή άνοδος και η θεαματική πτώση της Άννα Σορόκιν, μιας Ρωσίδας μετανάστριας στις ΗΠΑ που με το ψευδώνυμο Άννα Ντέλβι κατάφερε να πείσει την υψηλή κοινωνία της Νέας Υόρκης ότι είναι μια Γερμανή ακριβοθώρητη κληρονόμος, αποσπώντας χιλιάδες χρήματα μέχρι την αποκάλυψη της απάτης και την καταδίκη της.
Γνώμη: Fake it till you make it ή ό,τι δηλώσεις είσαι: αυτό θα μπορούσε να είναι το μότο της Άννα Σορόκιν/Ντέλβι, της 25χρονης που πίσω στο 2018 συντάραξε την ελίτ της Νέας Υόρκης, η οποία με τρόμο αντιλήφθηκε ότι ένα άτομο χωρίς πτυχία, χρήματα ή έστω αμερικανική υπηκοότητα κατάφερε να τους κάνει να την περάσουν για «μία απ’ αυτούς».
Όμως, όπως πολλές φορές τονίζεται στο “Inventing Anna”, τη μίνι σειρά του Netflix που βασίζεται στο άρθρο του New York Magazine που ξεσκέπασε την απάτη, η Άννα δεν ήταν απλά άλλη μια ανεγκέφαλη κοσμική. Αντιθέτως, η Άννα έφτασε ένα βήμα πριν της χορηγηθεί δάνειο αξίας 40 εκατομμυρίων για να κάνει το όραμά της πραγματικότητα και να ιδρύσει μια υπερλουσάτη, κλειστή λέσχη τέχνης στην καρδιά του Μανχάταν.
Ποια είναι λοιπόν η Άννα Σορόκιν και πώς εφηύρε την Άννα Ντέλβι; Στα 9 επεισόδια, των οποίων η διάρκεια ενίοτε ξεπερνά τη μία ώρα και τα όρια της υπομονής του θεατή, η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν έρχεται ποτέ! Κι αυτό γιατί η Σόντα Ράιμς, η δημιουργός της σειράς που είναι γνωστή από τα “Grey’s Anatomy”, “How To Get Away With Murder” και “Scandal”, και η ομάδα των σεναριογράφων της αδυνατούν να βρουν τη σωστή ισορροπία ανάμεσα στην ηδονοβλεπτική απεικόνιση του κόσμου στον οποίο κινήθηκε η Άννα και στο ζουμί της ιστορίας της.
Γι’ αυτό ευθύνεται κυρίως η ατυχής επιλογή τους να παρουσιάσουν την Άννα μέσα από τα μάτια του χαρακτήρα της Βίβιαν Κεντ, ο οποίος βασίζεται στη δημοσιογράφο Τζέσικα Πρέσλερ που εκτελεί και χρέη εκτελεστικού παραγωγού. Ερμηνευμένη από την Άννα Κλάμσκι (“Veep”), η Κεντ αντιμετωπίζει το θέμα της Ντέλβι ως την τελευταία της ευκαιρία να εξιλεωθεί στα μάτια του δημοσιογραφικού κόσμου, μετά από ένα άρθρο της που αποδείχτηκε ότι βασιζόταν σε ψεύτικους ισχυρισμούς.
Έτσι, καθώς η Κεντ εκπονεί την έρευνά της, η Άννα συστήνεται στον θεατή μέσα από flashbacks και πάντα από την οπτική γωνία ενός τρίτου χαρακτήρα. Αυτό το τρικ θα μπορούσε να λειτουργήσει αν είχε αξιοποιηθεί με κάποια στοιχειώδη οικονομία, αλλά όπως η πραγματική Άννα ξόδευε χρήματα χωρίς καμία φειδώ, έτσι και η σειρά ξοδεύει άσκοπα χρόνο σε σεκάνς που δείχνουν την αντίδραση τρίτων στα κατορθώματα της και όχι στο πώς κατάφερνε να τη γλιτώνει απ’ όλα αυτά για τα οποία βρέθηκε εν τέλει κατηγορούμενη.
Ατυχής είναι επίσης και ο τρόπος που οι συντελεστές αξιοποιούν την Τζούλια Γκάρνερ (“Ozark”) στον κεντρικό ρόλο. Οι προσπάθειές της να προσδώσει βάθος στην Ντέλβι πέφτουν στο κενό, καθώς ούτε η ίδια η σειρά δεν μπορεί να αποφασίσει αν αυτή η νεαρή κοπέλα ήταν μια πανούργα εγκληματίας, μια θαρραλέα γυναίκα που κυνήγησε το όνειρό της εκμεταλλευόμενη τα παραθυράκια του καπιταλισμού ή μια ψυχιατρική περίπτωση.
Όσο διασκεδαστικό κι αν είναι να βλέπεις την Γκάρνερ, ντυμένη από την κορυφή μέχρι τα νύχια με υψηλή ραπτική, να περιφέρεται σε τζετ, πανάκριβα ξενοδοχεία και εστιατόρια, ξεστομίζοντας προσβολές με μια απροσδιόριστη προφορά, αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να κάνει τη σειρά κάτι παραπάνω από μια ιλουστρασιόν απεικόνιση μιας ιστορίας που έχει πολλά να πει για το αμερικανικό όνειρο όπως έχει διαμορφωθεί τον 21ο αιώνα.
Τα «σαπουνοπερικά» ένστικτα της Ράιμς ισοπεδώνουν κάθε απόπειρα προβληματισμού κι ο θεατής μένει να αναρωτιέται πώς θα ήταν τα πράγματα αν η ιστορία της Ντέλβι έπεφτε στα χέρια ενός δημιουργού όπως ο Τζέσι Άρμστρονγκ του “Succession”.