"BoJack Horseman" Season 6A: Σπουδαίο
Πώς κάτι που φαινομενικά ξεκίνησε ως σάτιρα της βιομηχανίας του Hollywood κατάφερε στο διάστημα μιας πενταετίας να γίνει το πιο εμβληματικό ενήλικο animation μετά τους Simpsons;
Τα 8 επεισόδια του πρώτου μέρους της έκτης και τελικής σεζόν του BoJack Horseman είναι σαν να έχουν μαζέψει τους λόγους που κάνουν τόσο σπουδαίο το δημιούργημα του Raphael Bob-Waksberg, σαν μια τελευταία υπενθύμιση ότι μάλλον θα κάνουμε πολύ καιρό να δούμε κάτι τόσο ουσιώδες και καλογραμμένο στη μικρή οθόνη.
Με τον BoJack (Will Arnett) να βρίσκεται αισίως σε κέντρο αποτοξίνωσης, μετά από ένα σερί (αυτο)καταστροφικών συμπεριφορών, η σειρά θέτει το τελικό της ερώτημα: μπορεί κανείς να αλλάξει τη ζωή του προς το καλύτερο;
Και φυσικά, επειδή μιλάμε για το BoJack - Fuckin’ – Horseman, για μία ακόμη φορά γίνεται το θαύμα και οι θεατές δεν παίρνουν εύκολες ή διδακτικές απαντήσεις σε δύσκολες ερωτήσεις. Αυτό που παίρνουν είναι μια ειλικρινής απεικόνιση της διαδικασίας της αποτοξίνωσης, της πολυπλοκότητας των διαπροσωπικών σχέσεων, της διαβρωτικής επίδρασης της κατάθλιψης, των επίμονων ψυχικών τραυμάτων, της δυσκολίας του να ξεφύγεις από καταστάσεις στις οποίες έχεις παγιδευτεί.
Και το καλύτερο είναι ότι, παρότι θα μπορούσε να υποκύψει στον πειρασμό, το BoJack Horseman δεν ρομαντικοποιεί τον αντιήρωα στον πυρήνα του και δεν φαίνεται να θέλει να του χαρίσει ξαφνικά ένα αναίμακτο happy ending, αν πρώτα δεν δείξει σε όλη τους την έκταση τις συνέπειες των πράξεών του. Ειδικά μετά το τελευταίο επεισόδιο, είναι πραγματικά δύσκολο να φανταστεί κανείς τι μπορεί να περιμένει τo αγαπημένο ανθρωπόμορφο άλογο όλων μας στην τελική οχτάδα επεισοδίων που έρχονται στις 31/01/2020.
Αυτό που είναι σίγουρο είναι όμως ότι το BoJack Horseman είναι μια σειρά προορισμένη να αποτελέσει σημείο αναφοράς, όχι μόνο στον χώρο του animation, αλλά και ως παράδειγμα του πώς μπορείς να μπλέξεις διαβολεμένα έξυπνες pop culture αναφορές με ολοζώντανους χαρακτήρες, πώς μπορείς να αφηγηθείς με λεπτότητα, ευαισθησία και χιούμορ ιστορίες που πιάνουν το υπαρξιακό τέλμα στο οποίο συχνά μας οδηγεί ο τρόπος με τον οποίο ζούμε πλέον και στο τρίβουν στη μάπα, χωρίς ειρωνική διάθεση, αλλά με πρόθεση να σε κάνουν να κοιτάξεις κι εσύ λίγο προς τα μέσα και να μάθεις να ζεις καλύτερα με τον εαυτό σου. Μπορεί λοιπόν να μην έχει τελειώσει ακόμη, αλλά μας λείπει ήδη!
8,5 / 10