Vengeance

Σύνοψη: Ο Μπεν Μανάλοβιτς είναι ένας Νεουρκέζος δημοσιογράφος σε εργασιακό τέλμα. Στην προσπάθειά του να βρει ένα καλό θέμα για να αναπτύξει σε podcast, λαμβάνει ένα τηλεφώνημα από έναν άγνωστο, ο οποίος τον πληροφορεί με μεγάλη λύπη ότι η κοπέλα του έχει πεθάνει, και μάλιστα ότι πιθανώς πρόκειται για δολοφονία. Παρά το τρομερό λάθος που έχει γίνει, καθώς ο Μπεν δεν είχε ποτέ σχέση με την κοπέλα, ο ίδιος αποφασίζει να ταξιδέψει μέχρι το Τέξας για να διαλευκάνει την υπόθεση, και πιθανώς να μετατρέψει όλη την ιστορία σε podcast.

Άποψη: Μία όψη της Αμερικής που δεν ξέραμε -ή μάλλον φοβόμασταν να παραδεχτούμε- παρουσιάζει ο Τζέι. Μπι. Νόβακ στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του, όπου η αγωνία ενός δημοσιογράφου να είναι “σχετικός” και να ασχοληθεί με τα κερδοφόρα podcast συναντά την συντηρητική και επικίνδυνη κοινωνία του Τέξας, με το προβάδισμα να δίνεται φυσικά στην πολιτεία του Νότου.

Με τρομερή άνεση ο Νόβακ γράφει εξίσου καλά για τους τους μεν και για τους δε, σα να έχει πληροφορίες εκ των έσω, και με το γάντι αφήνει απλόχερα υπαινιγμούς και για τους δύο ενώ παράλληλα ερευνά μία υπόθεση που σταδιακά αντιλαμβάνεται ότι είναι έξω από τα νερά του.

Με την -πολύ αναγνωριστική- εναρκτήρια σκηνή, ο Μπεν (τον ενσαρκώνει ο Νόβακ) συζητά πολύ χαλαρά με τον Τζον Μάγιερ για τις σύγχρονες σχέσεις και αυτή η συζήτησή τους, που μοιάζει βγαλμένη από κάποιο σενάριο του Γούντι Άλλεν, θα αποτελέσει κάποιο είδος προφητείας για την επικείμενη ιστορία. Όταν ο αποπροσανατολισμένος, επαγγελματικά και ηθικά, Μπεν, βρεθεί στον τόπο των cowboys ως ένας χίπστερ που τριγυρνά παντού με μία συσκευή ηχογράφησης, τότε ξεκινά να διαφαίνεται πραγματικά η διαφορά κουλτούρας.

Ναι, το χιούμορ βασίζεται κατά πολύ σε στερεότυπα και ιδεολογίες, ωστόσο ίσως επειδή συνυπάρχουν αρμονικά, ίσως επειδή είναι απλά καλογραμμένα, δεν ενοχλούν με τον συνηθισμένο τρόπο. Ο Νόβακ αποδεικνύει ότι δεν ήταν τυχαίες οι υποψηφιότητες για τα Έμμυ, ούτε φυσικά τα “The Office” και “The Mindy Project”, με τον καλύτερο και πιο (σχεδόν) πολιτικό τρόπο, εντοπίζοντας το πρόβλημα στην ίδια την Αμερική και τους ανθρώπους της που χρησιμοποίησαν την ελευθερία λίγο παραπάνω από όσο θα έπρεπε.

Χωρίς αμφιβολία, η υπόθεση whodunnit που ξεδιπλώνεται είναι αρκετά εμπνευσμένη (γιατί πώς αλλιώς θα χαρακτηρίζαμε την εμφάνιση του Άστον Κούτσερ με προφορά και αμφίεση καουμπόι;) και εμπλουτίζεται με ωραίους χαρακτήρες, που ακόμα και αν δεν κατανοείς εκτιμάς την παρουσία τους, και κυρίως τις ατάκες τους. Όσον αφορά τώρα το βασικό στοιχείο της εκδίκησης, ή καλύτερα τον βασικό στόχο, η εκπλήρωσή του σε ξαφνιάζει ευχάριστα, ακόμα και αν ο τίτλος σε έχει προϊδεάσει αναλόγως.

Παρόλα αυτά, η έκπληξη δεν είναι ένα πλεονέκτημα μόνο της τελικής έκβασης. Η αλήθεια είναι ότι μία ταινία σαν το “Vengeance”, που μένει τίμια ποιοτικά ακόμα και αν δεν είναι κάτι το εξαιρετικό, αποτελεί από μόνη της έκπληξη στο genre των feel-good ταινιών, οι οποίες πειραματίζονται και με ένα μυστήριο. Η σκηνοθετική απόπειρα του Νόβακ λειτούργησε πολύ καλά σε πολλά επίπεδα.