I saw the TV glow

Ένα από τα μεγάλα hits της φετινής Berlinale κάνει πρεμιέρα στην Ελλάδα, σε VOD. Εάν είστε fan του σινεμά του Ντέιβιντ Λιντς ή θεωρείτε ότι το “Donnie Darko” σας άλλαξε τη ζωή, τότε θα ενθουσιαστείτε.

Σύνοψη: Ο Όουεν είναι ένα μοναχικό αγόρι στην προεφηβεία που μεγαλώνει στα προάστια μιας πόλης των ΗΠΑ με τους αυστηρούς γονείς του. Όταν γνωρίζει τη μεγαλύτερή του Μάντι, οι δυο τους έρχονται κοντά με αφορμή το “The Pink Opaque”, μια εφηβική τηλεοπτική σειρά μεταφυσικού περιεχομένου.

Μερικά χρόνια αργότερα, ο Όουεν έρχεται αντιμέτωπος με μια τριπλή τραγωδία: χάνει τη μητέρα του, η Μάντι εξαφανίζεται χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος και το “The Pink Opaque” ακυρώνεται από το τηλεοπτικό δίκτυο.

Γνώμη: Η ανεξάρτητη αμερικανική εταιρεία παραγωγής Α24 έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια σε κάτι σαν σφραγίδα ποιότητας για τους σινεφίλ, παίζοντας επίσης έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην αναβίωση του είδους του τρόμου μέσα από ταινίες όπως τα “Hereditary” και “Midsommar” του Άρι Άστερ και το “The VVitch” του Ντέιβ Έγκερς. Συνεπώς, ο μικρός χαμούλης που έγινε στο Φεστιβάλ Βερολίνου του 2024 με τις προβολές του “I Saw the TV Glow” δικαιολογείται απόλυτα καθώς, πέρα από το hype που συνοδεύει τις παραγωγές της A24, είχε κι ένα πολύ ενδιαφέρον premise, με 2 έφηβους να μπερδεύουν την πραγματικότητα με τα γεγονότα μιας τηλεοπτικής σειράς που παρακολουθούν με σχεδόν θρησκευτικό ζήλο.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει πολλές ταινίες να πλασάρονται ως “horror” με παραπλανητικά trailer που σε προετοιμάζουν για jumpscares και λοιπά τερτίπια του είδους, ενώ στην ουσία οι ταινίες αυτές απλά δανείζονται κάποιες συμβάσεις για να επιχειρήσουν μια πιο «εγκεφαλική» διερεύνηση ζητημάτων που σχετίζονται με το τραύμα, την ταυτότητα φύλου και τον σεξουαλικό προσανατολισμό, τη μοναξιά και την κοινωνική αποξένωση.

Σε αυτή ακριβώς την κατηγορία ανήκει το “I Saw the TV Glow” της Τζέιν Σένμπρουν, η οποία μας είχε δώσει πολύ καλά δείγματα γραφής με το ντεμπούτο της, “We’re All Going to the World’s Fair” το 2021. Με τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της, η Σένμπρουν αποδεικνύει ότι έχει μεγάλη έφεση στο χτίσιμο του κόσμου στον οποίο κινούνται οι χαρακτήρες της, με τη φωτογραφία της ταινίας να δημιουργεί μια εθιστικά νοσταλγική και ονειρική ατμόσφαιρα που έχει την υφή αυτών των ονείρων που απειλούν να μεταμορφωθούν σε εφιάλτες.

Γιατί η ζωή των δύο outcasts που έχει πλάσει στα πρόσωπα του Όουεν (Τζάστις Σμιθ) και της Μάντι (Μπρίτζετ Λάντι-Πέιν) τους φαίνεται όντως εφιάλτης από τον οποίο δεν μπορούν να ξεφύγουν παρά μόνο μέσω του “The Pink Opaque”, της τηλεοπτικής σειράς που μοιάζει να είναι μια μίξη του “Buffy the Vampire Slayer” και του “Twin Peaks”.

Και παρά την έκδηλη queer θεματική του “I Saw the TV Glow”, η Σένμπουργκ καταφέρνει να μιλήσει για συναισθήματα και καταστάσεις που όλοι –ειδικά όσοι έχουν μεγαλώσει στα ‘90s, όπως οι ήρωές της– έχουμε βιώσει: από το “δεν ξέρω ποιος είμαι” συναίσθημα της εφηβείας μέχρι το πώς τα προϊόντα της ποπ κουλτούρας, όπως το “The Pink Opaque”, μπορεί να αποτελέσουν έναν τρόπο για να βρούμε ποιοι είμαστε και ένα μέσο για να δημιουργήσουμε δεσμούς με τους γύρω μας.

Με βάση τα παραπάνω, εάν περιμένετε να δείτε την horror αποκάλυψη της χρονιάς, το “I Saw the TV Glow” θα σας απογοητεύσει. Εάν είστε fan του σινεμά του Ντέιβιντ Λιντς ή θεωρείτε ότι το “Donnie Darko” σας άλλαξε τη ζωή, τότε θα ενθουσιαστείτε.

Η Σένμπουργκ έχει όραμα και αισθητική, με τη δεύτερη να μην αρκεί βέβαια για να καλύψει κάποιες σεναριακές αδυναμίες που γίνονται ιδιαίτερα εμφανείς στο δεύτερο μισό της ταινίας και οδηγούν σε ένα φινάλε που είτε θα σας απογοητεύσει είτε θα σας ραγίσει την καρδιά.

Το “I Saw the TV Glow” δεν είναι μια ταινία για όλους, αλλά αν νιώσετε να σας καλεί η σκοτεινή λάμψη του, τότε αφεθείτε. Μπορεί να μην σας αποζημιώσει πλήρως, αλλά θα κολλήσει κάτω από δέρμα σας και θα σας δώσει τροφή για σκέψη.