The soul eater

Σύνοψη: Δύο ερευνητές από διαφορετικά τμήματα συνεργάζονται σε ένα ορεινό χωριό για να λύσουν ένα μυστήριο γύρω από εξαφανισμένα παιδιά, την ώρα που οι κάτοικοι πιστεύουν σε ένα μύθο που ρουφάει ψυχές.

Γνώμη: Τους Alenxandre Bustillo και Julien Mauri τους πρώτοσυναντήσαμε στην ακραία γαλλική σπλατεριά ' Inside', όταν μια ημιτρελη κυνηγούσε σε ένα διαμέρισμα μια έγκυο με αποτέλεσμα διάφορες φρικαλεότητες να συμβαίνουν επι της οθόνης.

Ήταν μια ωραία εποχή τρομοάνθησης με γαλλικά καλούδια όπως Ηaute Tension, Frontiers, Martyrs κτλ με δύσκολες σκηνές, ανατροπές, μια επιθετικά raw εμπειρία.

Μαζί στο σενάριο και τη σκηνοθεσία, το δίδυμο κάτι έπαθε στη συνέχεια και σέρβιρε ένα απο τα χειρότερα Leatherface όλων των εποχών και μετά το Found -footage "Deep house" που ήταν οκ αλλα όχι κάτι που δεν έιχαμε ξαναδεί.

Εδω το πάνε σε ένα αστυνομικό μυστήριο με μπόλικο σκάλισμα τυπου Seven, αλλά πιο πολύ είχαν στο μυαλό τους το πετυχημένο 'Πορφυρά ποτάμια'. 

Το τελευταίο βέβαια είχε ένα Ζαν Ρενό και ένα Βενσάλ Κασέλ πακέτο με μια πνιγηρή ατμόσφαιρα.

Δυστυχώς το πρωταγωνιστικό δίδυμο του Soul Eater είναι μηδέν οξέα μηδέν λιπαρά.

Είναι το εργάκι βραδύκαυστο με ακραία νωχελικούς ρυθμούς, αλλά πραγματικά μιλάμε για τον ορισμο του miscasting με μια Virginie Ledoyen (η κουκλάρα που είχε πάρει τα μυαλά του Ντι Κάπριο στο The Beach) να βαριέται που ζεί και κάποιον Paul Hamy να είναι κάκιστος.

Κερασάκι στη τούρτα της ανιωθίλας, στο τελευταίο 20άλεπτο (που περιμένεις τις τελικές αποκαλύψεις) να συντελείται ενα γιγαντιαίο τουρλουμπούκι ιδεών που βαράνε άσφαιρα, ενά μείγμα απο πάμπολλα θρίλερ που το έκαναν καλύτερα και πιο στοχευμένα.

Το να μην υπάρχει budget κατανοητό, αλλά λίγη σπιρτάδα ρε παιδιά...

Όση όρεξη υπήρχε στο ντεμπούτο των δημιουργών, ξαφνικά σαν να έπιασαν καρέκλα στο δημόσιο και να μπήκε ο αυτόματος...