Night moves

Σύνοψη: Η ιστορία τριών σκληροπυρηνικών περιβαλλοντολόγων που ενώνουν τις δυνάμεις τους για να εκτελέσουν την πιο δύσκολη πράξη ακτιβισμού της ζωής τους: την ανατίναξη ενός υδροηλεκτρικού φράγματος – που είναι πηγή και σύμβολο της ενεργοβόρας, βιομηχανικής κουλτούρας που καταστρέφει τους φυσικούς πόρους, και την οποία απεχθάνονται.

Άποψη: Το ευρύ κοινό γνώρισε την ταλαντούχα σκηνοθέτρια Kelly Reichardt κυρίως μέσα από την τελευταία της δουλειά, το First Cow που είχε διαγωνιστεί για Χρυσή Άρκτο στο περυσινό Φεστιβάλ Βερολίνου, και θεωρήθηκε διεθνώς ως μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, για το 2020.

Πριν από αυτό όμως είχε σκηνοθετήσει ενδιαφέρουσες ταινίες, όπως το Certain Women με την Kristen Stewart και την Laura Dern, το Wendy and Lucy με την Michelle Williams αλλά και το Night Moves (2013) που συστήνει για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό η ελληνική πλατφόρμα Cinobo (είχε διαγωνιστεί στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αλλά δεν είχε κυκλοφορήσει ευρέως στις ελληνικές αίθουσες).

Η Reichardt ενδιαφέρεται κυρίως για το περιβάλλον και την σχέση του ανθρώπου με αυτό αλλά και για τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους. Από το road trip Old Joy (2006) μέχρι το western Meek’s Cutoff, παρατηρούμε τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει την φύση και γενικότερα τον χώρο, που μπορεί να μην διαθέτει την φυσιολατρεία και τον ντεϊσμό του Terrence Mallick, αλλά περισσότερο μια ντοκιμαντερίστική αγάπη στον κόσμο που κατοικούμε.

Για πρώτη φορά στο Night Moves όλη η υπόθεση αφορά το ίδιο το περιβάλλον και παρόλα αυτά δημιουργεί μια από τις πιο αδύναμες ταινίες της. Στο Κινήσεις στο Σκοτάδι, τρεις περιβαλλοντολόγοι και τρεις ταλαντούχοι ηθοποιοί να τους υποδύονται, Jesse Eisenberg, Dakota Fanning και Peter Sarsgaard, αποφασίζουν να δράσουν και να μην αφήσουν στην τύχη τους τα όσα γίνονται εις βάρος του περιβάλλοντος.

Τέτοιου είδους οικολογικού ενδιαφέροντος ταινίες έχουμε δει και από τον Werner Herzog και το προ τριετίας The Hummingbird Project με τον Eisenberg πάλι να πρωταγωνιστεί. Συνήθως δεν έχουν τόσο κινηματογραφικό ενδιαφέρον καθώς εγκλωβίζονται στην μηνυματολογία και στο πολιτικώς ορθό.

Παρότι η Reichardt είναι έμπειρη και στα συν της ταινίας είναι ότι δεν υποπίπτει σε τέτοιου είδους λάθη, και πάλι δεν κατορθώνει να στήσει μια αφήγηση που να μπορεί να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή.

Λιτό, αφηγηματικά μινιμαλιστικό και αρκετά υποβλητικό, παθαίνει ό,τι έπαθε και ο επίσης ταλαντούχος σκηνοθέτης Todd Haynes με την τελευταία του ταινία «Dark Waters» που ξεχνά ότι δημιουργεί μια μυθοπλαστική αφηγηματική.

Μια ενδιαφέρουσα ιστορία σεναριακά που η έμφαση δίνεται σε αυτό με αποτέλεσμα οι ήρωες και οι ιστορίες τους να γονατίζουν υπό το βάρος της υπόθεσης.

Επίσης στα θετικά είναι ότι δεν φτιάχνει ένα χολιγουντιανό οικολογικό μελό τύπου Έριν Μπρόκοβιτς, αλλά μια ήρεμη, βραδύκαυστη ταινία με εξαιρετική φωτογραφία από τον Christopher Blauvelt, που θα μπορούσε να αναδειχθεί σε πολύ καλό ντοκιμαντέρ ή ψευδοντοκιμαντέρ, μόνο που τώρα ήθελε κάτι συνεκτικό για να κρατήσει η πλοκή και να μην φυλλοροεί κατά την διάρκεια της ταινίας, όπως και έγινε.