Moxie

Σύνοψη: Είναι γεγονός ότι η εποχή τόσο στην Ελλάδα όσο και σε σχεδόν όλο τον κόσμο δεν θα μπορούσε να είναι πιο κατάλληλη για μια ταινία σαν το Moxie. H δεκαεξάχρονη Vivian είναι μια συνηθισμένη και αρκετά εσωστρεφής έφηβη που μαζί με την κολλητή της Claudia παρακολουθούν «από τον πάγκο» τα δρώμενα στο λύκειο όπου φοιτούν.

Η έλευση μιας νέας μαθήτριας, της Lucy, μιας μαύρης λατινοαμερικάνας, πρόκειται να αλλάξει τόσο τη ζωή της Vivian όσο και όλου του σχολείου.

Το Moxie είναι μια εφηβική κωμωδία του Netflix που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Jennifer Matieu. Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει η γνωστή τοις πάσι Amy Poehler, η οποία έχει και πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία.

Άποψη: Το Moxie είναι μια ταινία για τον φεμινισμό, τα φεμινιστικά κινήματα, το girl power και βρίσκεται σε πλήρη σύμπνοια με όσα λαμβάνουν χώρα τον τελευταίο καιρό σε όλο τον κόσμο. Κεντρικός της στόχος είναι να αφυπνίσει και να παρακινήσει τις γυναίκες να λάβουν δράση, να ενημερωθούν για τα δικαιώματά τους και να σταματήσουν να δέχονται τις χρόνιες αρνητικές συμπεριφορές, τα στερεότυπα και τα σχόλια.

Η κεντρική ιδέα και η βάση της ταινίας είναι θετική και καλοδεχούμενη. Ωστόσο πολλές φορές αυτό δεν αρκεί. Το βασικό πρόβλημα της ταινίας είναι ότι πολλά από αυτά που παρουσιάζονται δεν τίθενται σε σωστή βάση ή δεν είναι απολύτως ρεαλιστικά. Έτσι αυτομάτως η ταύτιση του θεατή με τους πρωταγωνιστές γίνεται δύσκολη υπόθεση.

Ένα ακόμη πρόβλημα της ταινίας είναι ότι θίγει πολλά ζητήματα σε πάρα πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με σεξισμό, με διακρίσεις, με αντιλήψεις του τύπου «αν δεν το συζητήσω, δεν υπάρχει», με στρέβλωση γεγονότων «για να μη γίνει θέμα», με άτομα με αναπηρίες που παλεύουν για τα βασικά, με σεξουαλικές παρενοχλήσεις, με objectification γυναικών ακόμη και με βιασμό.

Η ανάλυση όλων αυτών θα χρειαζόταν όχι μία αλλά δύο ή και τρεις ταινίες για να πει κανείς ότι έχει δοθεί η διάσταση που πρέπει να δοθεί σε τόσο σοβαρές παθογένειες όπως αυτές. Κι έτσι το Moxie δίνει την εντύπωση ότι απλώς έκανε τσεκ σε μία λίστα ζητημάτων και προβλημάτων που ήθελε να θίξει, χωρίς να εμβαθύνει ουσιαστικά σ’ αυτά.

Σίγουρα το Moxie θέλει να είναι επαναστατικό, ξεσηκωτικό, αλλά το μήνυμα που εν τέλει καταφέρνει να περάσει έχει κενά και ίσως είναι λίγο επιφανειακό.

Άννα Μαρία Χατζηστυλιανού