Θα το βρείτε: Cosmote TV
Σύνοψη: Ο Όρσον έχει μόλις προσληφθεί στην αχανή εταιρεία “The Authority. inc”. To μόνο που μοιάζει να τον απασχολεί είναι να αποδείξει από νωρίς την αξία και τις ικανότητές του, τα πράγματα όμως περιπλέκονται όταν ανακαλύπτει την ύπαρξη ενός δωματίου σε ένα σημείο του ορόφου του όπου όλοι ανεξαιρέτως βλέπουν απλώς έναν τοίχο.
Άποψη: Ο Γιόακιμ Μπακ, βραβευμένος το μακρινό 2009 με Όσκαρ για το μικρού μήκους “The new tenants”, πραγματοποιεί το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του σε σενάριο των Τεντ Κούπερ (Mr. Robot) και Γιόνας Κάρλσον (The snowman).
Πιστός στον ενδιαφέρον του για το παράλογο της ανθρώπινης συμπεριφοράς έτσι όπως αυτό αναδεικνύεται μέσα από πικρές σάτιρες, στο Corner Office κινηματογραφεί το one man show του Όρσον (Τζον Χαμ), ενός υπαλλήλου που ζει σε έναν δικό του αυστηρά δομημένο και αδιαπέραστο κόσμο όπου η επαφή με την πραγματικότητα είναι τουλάχιστον προβληματική.
Ο Όρσον, με βάση τον pop ψυχολογισμό της εποχής, είναι ο ορισμός αυτού που συνηθίζουμε να αποκαλούμε delulu, ενώ με ψυχιατρικούς όρους πρόκειται μάλλον για ένα απόλυτα λειτουργικό υποκείμενο σε παράνοια, με φανερή δυσκολία σε οτιδήποτε απαιτεί κοινωνικές δεξιότητες.
Εκεί που για όλους τους άλλους υπαλλήλους υπάρχει ένας γυμνός τοίχος, ο ίδιος βλέπει ένα ευρύχωρο και ζεστά φωτισμένο γραφείο, έναν cozy και κομψό χώρο που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το υπόλοιπο ψυχρό και καταθλιπτικό περιβάλλον της εταιρείας. Έναν χώρο όπου τα πάντα βρίσκονται σε αρμονία μεταξύ τους, για αυτό και μόνο εκεί μέσα αισθάνεται ο εαυτός του.
Γίνεται, λοιπόν, προφανές πως στο εύρημα του μυστικού γραφείου το case study του ιδιόρρυθμου Όρσον συνδέεται με κάτι πιο ευρύ: με μια σάτιρα των απάνθρωπων συνθηκών εργασίας που επικρατούν στα νεοφιλελεύθερα, corporate οικοσυστήματα του σήμερα.
Κι εδώ ξεκινάνε οι παραφωνίες της ταινίας, η οποία φροντίζει με διάφορες αφορμές να μας δώσει να καταλάβουμε πως ο Όρσον είναι διαφορετικός από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Είναι ο μόνος που δυσφορεί στην dehumanizing εργασιακή συνθήκη που τους έχει επιβληθεί (για αυτό και αποδρά φαντασιακά προς το πολύ πιο φιλόξενο μυστικό γραφείο), ο μόνος για τον οποίον τα λεφτά είναι απλώς σημαντικά κι όχι το παν.
Έτσι, όταν ο ίδιος άνθρωπος ζητάει από τον προϊστάμενό του ελεύθερη πρόσβαση στο γραφείο με το επιχείρημα πως μόνο μέσα σε αυτό φτάνει στο maximum της παραγωγικότητάς του και πετυχαίνει τις επιδόσεις που προκαλούν τον θαυμασμό των «από πάνω», η αντίφαση είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.
Ακόμη χειρότερα, το συγκεκριμένο αίτημα περνάει ένα ιδιαίτερα προβληματικό μήνυμα: η μοναδική σκοπιμότητα του να υπάρχει (έστω και νοητά) ένας τέτοιος χώρος σε μια εταιρεία είναι για να οδηγεί γρηγορότερα στην επιδοκιμασία των διοικούντων και το gold star του υπαλλήλου του μήνα.
(Relentless) capitalism at its finest, δηλαδή.
Κατά τα άλλα, ένα επίδοξο The Severance με ενδιαφέρουσες στιγμές και μια αφοσιωμένη πρωταγωνιστική ερμηνεία, την οποία δυστυχώς επισκιάζει η ιδεολογική σύγχυση της ταινίας.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων