Being the Ricardos

Σύνοψη: Σεπτέμβριος 1952. Η θρυλική κωμική ηθοποιός Lucille Ball ετοιμάζεται για τα γυρίσματα ενός επεισοδίου της τηλεοπτικής σειράς I Love Lucy, ενώ στην πραγματικότητα έχει να διαχειριστεί αφενός την θυελλώδη σχέση της με τον Desi Arnaz. αφετέρου τις έρευνες της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων για την πιθανότητα να είναι κομμουνίστρια.

Άποψη: Το I Love Lucy είναι ένα από τα ιστορικά πλέον τηλεοπτικά σόου, το καλύτερο μάλιστα όλων των εποχών, σύμφωνα με μια ψηφοφορία του 2012.

Μπορεί το ελληνικό κοινό να μην είναι τόσο εξοικειωμένο με την Lucy Ricardo, όπως λεγόταν η κεντρική ηρωίδα, μια μεσοαστή νοικοκυρά-σύζυγος ενός ιδιοκτήτη κέντρου διασκέδασης που διακαώς ήθελε και εκείνη να βρεθεί στον χώρο του θεάματος, για το αμερικανικό κοινό όμως ήταν λόγος για να κλειστούν στα σπίτια κάθε φορά που προβαλλόταν καινούργια εκπομπή τα χρόνια 1951-1957. Ο ταλαντούχος και βραβευμένος με Όσκαρ σεναριογράφος και σκηνοθέτης Aaron Sorkin (The Trial of the Chicago 7) μας παραδίδει την καλύτερη σκηνοθετική δουλειά του και ένα από τα πιο δυνατά σενάρια του στο Being the Ricardos, στο οποίο αποτυπώνεται εμφατικά η διαφορά των δύο οικογενειών, η σχέση των πλασματικών Lucy και Ricky Ricardo και των πραγματικών Lucille Ball και Desi Arnaz που τους υποδύονταν και είχαν σχέση στην πραγματικότητα.

Η εναρκτήρια σεκάνς μας βάζει έξυπνα στο κλίμα, με τον Sorkin να αντιλαμβάνεται ότι μιλάει και σε ένα κοινό που μπορεί να μην την γνωρίζει ή να μην ξέρει λεπτομέρειες. Έτσι στήνει ένα ψευδοντοκιμαντερίστικο τρικ, όπου άνθρωποι που την ήξεραν και είχαν συνεργαστεί μαζί της, τους οποίους υποδύονται ηθοποιοί, μιλάνε απευθείας στην κάμερα, όπως στα ντοκιμαντέρ, για εκείνη και για την σχέση της με τον Desi, δίνοντας πάσα στον βασικό κορμό της ταινίας που είναι η κινηματογραφική ανάπλαση αυτής της σχέσης μέσα από μια συγκεκριμένη συνθήκη.

Ο Sorkin έχει αποδείξει και στο παρελθόν πως προτιμά το μεμονωμένο περιστατικό και μέσω αυτού να αναδειχθεί το γενικό και όχι να μας παρουσιάσει μια καθολική εικόνα. Στο Being the Ricardos λοιπόν δεν έχουμε μια βιογραφία της Lucille, καθώς δεν μαθαίνουμε τίποτα για την παιδική της ηλικίας ή για το ξεκίνημά της, αλλά ούτε ένα χρονικό της σχέσης τους. Πέρα από ελάχιστα flashbacks, ενδιαφέρεται για το τώρα, το οποίο τώρα είναι λίγες μέρες του Σεπτέμβρη του 1952, όταν γύριζαν το επεισόδιο Fred and Ethel Fight.

Δύο βασικοί άξονες διατρέχουν την αφήγηση της ταινίας. Από την μία έχουμε τις πολιτικές πεποιθήσεις της Ball, καθώς κατηγορείται για κομμουνισμό (ας θυμηθούμε ότι είμαστε μια δεκαετία μετά τον πόλεμο και μέσα στην κόντρα ΗΠΑ-Σοβιετικής Ένωσης), μια άποψη που απορρέει τόσο από το παρελθόν της ηθοποιού όσο και από την σχέση της με τον Κουβανό Desi. Από την άλλη έχουμε τις συνεχείς συγκρούσεις του ζεύγους. Μέσα σε όλο αυτό πλάθεται δεξιοτεχνικά η περσόνα μιας καρατερίστριας ηθοποιού που υπήρξε έντονη και δυναμική, όπως ακριβώς την αποτυπώνει εξαιρετικά η Nicole Kidman σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας της. Η Kidman μας δίνει δύο Lucille, υποδύεται και την δυναμική και οξύθυμη Lucille (όχι τόσο οξύθυμη όσο φαίνεται πως υπήρξε στην πραγματικότητα, καθώς σύμφωνα με νεότερα στοιχεία βιαιοπραγούσε εναντίον συνεργατών της και υπήρξε τρομερά υπερόπτρια) αλλά και την Lucy, και τον ρόλο που έκανε στην σειρά, μιας και με ασπρόμαυρη φωτογραφία μας παρουσιάζουν μερικά αποσπάσματα επεισοδίων του I Love Lucy με την Nicole Kidman. Αν πρέπει να επιλέξουμε μια ερμηνείας της, προτιμάμε όταν κάνει την Lucille, καθώς την Lucy την έχουμε δει και ενώ προσπαθεί πολύ και κάνει φιλότιμη προσπάθεια, δεν φτάνει το κωμικό ταπεραμέντο της Ball, που λέγεται πως μπορούσε να γυρίσει μονοκοπανιά ένα ολόκληρο επεισόδιο.

Ο Bardem στον ρόλο του Desi είναι επίσης αξιοθαύμαστος και με πολύ καλή χημεία με την Kidman, ενώ ο Alan Baumgarten (υποψήφιος για Όσκαρ μοντάζ για το Trial) κάνει τρομερή δουλειά και δίνει πνοή σε μια ιστορία που θα μπορούσε ίσως να φανεί βαρετή αλλά ούτε ο Sorkin το επιτρέπει με το έξυπνο και καυστικό χιούμορ του.