Roadie

Κι αν είναι ροκ, μη το φοβάσαι...

O Tζίμι Τεστάγκρος ήταν roadie των Blue Oyster Cult για μια εικοσαετία... Αυτό από μόνο του είναι ένα πολύ δυνατό θέμα για να κάνεις ταινία. Μια ταινία που ξέρεις ότι θα πορώσει το μουσικόφιλο κοινό, αρκεί να φορτώσεις την οθόνη τους με βαλίτσες, καλοκουρδισμένες Les Paul, καλώδια, tour busses, back stage στιγμιότυπα και soundchecks με απρόοτα και... συγκρούσεις... Τα έχουμε δει, τα ξανα βλέπουμε σε κάθε μουσικό ντοκυμανταίρ...

Κι όμως, αυτή η ταινία ξεφεύγει από το «don’t fear the reaper» και το «Burnin’ for you», δεν είναι ροκσταριλίκι και κυρίως δεν έχει καμία σχέση με το ομότιτλο κάλτ «Roadie» του 1980 και του σκηνοθέτη Άλαν Ρούντολφ. Η ταινία του Κουέστα, δίνει ουσία στη στιγμή που ο ήρωας επιστρέφει στα πάτρια εδάφη, στην άρρωστη μητέρα του..

Ο πρωταγωνιστής είναι ο roadie, τίποτα άλλο, που σημαίνει ότι είναι ο No job-no land man. Ουσιαστικά είναι ένας αντι-ήρωας που το μόνο που σου προκαλεί είναι συμπάθεια. Ο τύπος (Ρον Έλνταρντ, βλέπε Super 8, Sleepers) τα σπάει, είναι αληθινός, ταπεινός, αφελής...μας θυμίζει τον πρωταγωνιστή του High Fidelity, Ρόμπ. Συγκρούσεις, φιλίες, ανεκπλήρωτοι έρωτες και όλα αυτά συν τις αναμνήσεις ενός παρελθόντος που φαντάζει πολύ μακρύ… Ήρθε η στιγμή που ο –αιώνιος έφηβος- Τζίμι, θα πρέπει επιτέλους να ωριμάσει. Μόνος του, δίπλα σε άλλους, αλλά πάντα μέσα από τις καταστάσεις κάτι που συνήθως είναι επώδυνο.

Σεβεντίλα παλαιάς σχολής στο σάουντρακ, δυνατές ερμηνείες, σταγόνες νοσταλγίας και κυρίως ροκ... Όχι αυτό που «βλέπεις» για ροκ, όχι αυτό που θεωρείται ροκ, αλλά το αληθινό ρόκ πίσω από το ποζεριλίκι και τις νότες. Κι αν είναι ροκ, μη το φοβασαι!

Ειρήνη Κατσαρά