Psychokinesis

Σύνοψη: Ένας πατέρας που κυριεύεται ξαφνικά από υπερφυσικές δυνάμεις σπεύδει να βοηθήσει την αποξενωμένη κόρη του, που κινδυνεύει να χάσει όλα αυτά που δίνουν νόημα στη ζωή της.

Άποψη: Η πρώτη κορεάτικη υπερηρωική ταινία είναι γεγονός και μάλιστα από τον σκηνοθέτη της προ τριετίας επιτυχίας του «Train to Busan» του 2016, του Yeon Sang-ho. Όπως και στο «Train to Busan» όπου εμπότισε το είδος των ζόμπι έντονα με κοινωνικά και ταξικά σχόλια που αφορούν όχι μόνο την Νότια Κορέα αλλά ευρύτερα, έτσι και εδώ παίρνει ένα είδος που βλέπουμε κατά κόρον στον αμερικανικό κινηματογράφο, τους σούπερ ήρωες και το προσαρμόζει στην κορεατική κοινωνία και κουλτούρα.

Έτσι λοιπόν, ο ήρωας της Ψυχοκίνησης δεν είναι ούτε ένας όμορφος γυμνασμένος άνδρας ούτε μια καλλίγραμμη σέξι γυναίκα αλλά ένας μεσήλικας πατέρας που δεν ζει μαζί με την γυναίκα και την κόρη του και έπειτα από ένα τραγικό συμβάν και την τυχαία απόκτηση υπερφυσικών δυνάμεων, αποφασίζει να βοηθήσει την κόρη του από τις επιθέσεις που δέχεται.

Η ιστορία στην ουσία έχει δύο πόλους, από την μία πλευρά η κοινωνική ιστορία, πώς δηλαδή προσπαθούν με την βία να διώξουν τον κόσμο και να πάρουν τα μαγαζιά και ό,τι έχουν για να επεκταθούν και από την άλλη μια τυπική ιστορία του είδους, δηλαδή ο πατέρας που ίπταται και έλκει αντικείμενα επιτιθέμενος σε όσους τα βάζουν με την κόρη του. Έχουμε ξαναπεί ότι οι Κορεάτες σκηνοθέτες είναι οι μεγαλύτεροι σύγχρονοι τραγωδοί, αυτοί που περισσότεροι από οποιονδήποτε άλλον μεταφέρουν και διασώζουν αρχές τις αρχαίας τραγωδίας όπως εύκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει σε οποιοδήποτε κορεατικό δράμα-και όχι μόνο.

Έτσι και εδώ συμβαίνει κάτι ανάλογο, μόνο που όπως και στην προηγούμενη ταινία του το στοιχείο με τα ζόμπι είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το κοινωνικό σχόλιο που ήταν κάπως απλουστευμένο και όχι εγγενώς ενταγμένο στην πλοκή, έτσι και εδώ το κοινωνικό σχόλιο και η υπερ-ηρωική ιστορία μοιάζουν σαν λάδι και νερό, δεν αναμειγνύονται μεταξύ τους, το καθένα διατηρεί την δική του αυτοτέλεια μέσα στην ταινία. Περισσότερο μέρος καταλαμβάνει ο κοινωνικός σχολιασμός και λιγότερο οι σκηνές μάχης και το υπερφυσικό στοιχείο, για όποιον δηλαδή περίμενε μάχες τύπου Marvel. Αυτό απουσιάζει σχεδόν τελείως, με όσες συγκρούσεις δημιουργούνται να παραμένουν γειωμένες και σε ανθρώπινη κλίμακα.

Τα εφέ είναι πολύ καλοφτιαγμένα, παρότι δεν φτάνουν, όπως είναι λογικό και αναμενόμενο, εκείνα των αμερικάνικων ταινιών, ωστόσο έχει γίνει μια πολύ προσεγμένη προσπάθεια, που ίσως ανοίγει έναν νέο δρόμο στον κορεατικό κινηματογράφο, ελπίζοντας να μην συναντηθεί ποτέ με τον αμερικανικό δρόμο και να κρατήσει την δική του ταυτότητα. Άλλωστε αυτό έλειπε, ένας πιο εύστοχος και ουσιαστικός συγκερασμός του συγκεκριμένου είδους με την κορεατική κοινωνία. Η ταινία είναι πλέον διαθέσιμη μέσω Netflix.