Paterno

Σύνοψη: Αφού ανακηρύσσεται ως ο πιο επιτυχημένος προπονητής Αμερικάνικου ράγκμπι στην ιστορία των κολεγιακών πρωταθλημάτων, ο Joe Paterno βλέπει τη φήμη του να βάλλεται όταν εμπλέκεται εμμέσως στο σκάνδαλο παιδοφιλίας που ξεσπά στο πανεπιστήμιο της Pennsylvania.

Άποψη: To Paterno παρακολουθεί τα γεγονότα μετά το σκάνδαλο που ξέσπασε το 2011 στο πανεπιστήμιο της πολιτείας της Pennsylvania όταν αποκαλύπτεται πως ο επί χρόνια βοηθός προπονητή Jerry Sandusky (Jim Johnson) παρενοχλούσε σεξουαλικά ανήλικα αγόρια. Η ταινία εστιάζει στον Joe Paterno (Al Pacino) που κατηγορείται πως γνώριζε για τις πράξεις του Sandusky και δεν ενήργησε ουσιαστικά για να τον σταματήσει. Καθώς οι λεπτομέρειες του σκανδάλου έρχονται στο φως οι υπαίτιοι βρίσκονται προ των ευθυνών τους, όμως ο Paterno συνεχίζει να δέχεται την αγάπη του κόσμου αν και η οικογένεια του σοκάρεται από την αμφιλεγόμενη στάση που κράτησε.

Το σενάριο, γραμμένο από τους  Debora Cahn και John C. Richards, δεν επιδιώκει ούτε να δώσει άφεση αμαρτιών ούτε να παρουσιάσει τον Paterno σαν ένα άνθρωπο που έκανε λάθος. Αντίθετα τον θέτει έναντι των ευθυνών του και παρακινεί το κοινό να τον κρίνει ανεπηρέαστο από την επιτυχημένη του αθλητική καριέρα, που όπως σημειώνεται στην ταινία είναι ένας αρκετά σημαντικός παράγοντας για τη γνώμη που σχημάτισε η κοινή γνώμη για τον Joe στην Αμερική. Παρ’ όλα αυτά οι σεναριογράφοι δεν παίρνουν ρόλο δικαστή και φροντίζουν να πλάσουν ένα χαρακτήρα τρισδιάστατο, ο οποίος κινείται συχνά σε γκρίζες ζώνες, στήνοντας μια πλοκή που κρατά αιχμάλωτη την προσοχή του θεατή καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας και υπακούει με τρόπο αξιέπαινο σε όλους τους αφηγηματικούς κανόνες που ορίζουν το δράμα.

Σκηνοθετικά, ο Barry Levinson επιλέγει να προσεγγίσει το έργο περισσότερο σαν μια βιογραφία αφού στηρίζεται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στις ερμηνευτικές ικανότητες του Pacino στήνοντας μια καθαρά προσωποκεντρική ταινία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το σκάνδαλο να δρα σαν έναυσμα για την έναρξη της πλοκής και φέρνει σε πρώτο πλάνο το πως αυτό επηρέασε τον Paterno, παρ’ όλα αυτά το μοντάζ του Ron Patane και οι σκηνοθετικές επιλογές, τόσο από άποψη  γωνιών όσο και φωτιστικά, θυμίζουν διαρκώς στο θεατή τόσο τις πράξεις αυτές όσο και τις συνέπειες τους χτίζοντας την επιβλητική ατμόσφαιρα της ταινίας και ενισχύοντας το συναισθηματικό αντίκτυπο που έχει στο θεατή.

Ένα από τα σημαντικότερα προτερήματα της ταινίας είναι πως θυμίζει σε όλους μας το πόσο σπουδαίος ηθοποιός είναι ο Al Pacino, του οποίου οι συχνά ατυχείς επιλογές ρόλων έχουν οδηγήσει στην αμφισβήτηση του. Το Paterno ωστόσο, η τρίτη του συνεργασία με το Levinson μετά το You Don't Know Jack (2010) που χάρισε στον Pacino μια υποψηφιότητα για Emmy και το The Humbling (2014) , του δίνει την ευκαιρία να δώσει ζωή σε ένα πολύπλευρο χαρακτήρα με μια ερμηνεία η οποία μέσα από τη λιτότητα της καταφέρνει να συγκλονίσει και να επιβεβαιώσει πως ο Pacino είναι ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς του.

Το Paterno δεν είναι μια ταινία χωρίς ατέλειες, είναι όμως μια ταινία που σε πείθει να τις αγνοήσεις και που δεν σου επιτρέπει να σταθείς σε αυτές καθώς παραμένει συναρπαστική μέχρι το τελευταίο της λεπτό και σε ακολουθεί για ώρες μετά το τέλος της.