Ophelia

Σύνοψη: Η ταινία της Αυστραλής Claire McCarthy, είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα της Lisa Klein και όπως μας προειδοποιεί εξ αρχής, αφηγείται  την ιστορία του Άμλετ αλλά από την οπτική της Οφηλίας, επιχειρώντας να ρίξει φως στο γυναικείο χαρακτήρα που πάντα βρίσκεται στη σκιά του πρίγκιπα της Δανίας.

Άποψη: Η ταινία είναι οπτικά άρτια με σκηνικά και κουστούμια τόσο εντυπωσιακά, που σχεδόν καταφέρνουν να αποπροσανατολίσουν ευχάριστα από την προβληματική πλοκή και τη ρηχή αφήγησή της. Γιατί από την αρχή γίνεται φανερό ότι  χαρακτήρες και οι διάλογοι δεν μοιάζουν να έχουν καμία σχέση με την εποχή. Αποφασίζει η McCarthy, για χάρη της ηρωΐδας της, να παραμερίσει τους Σαιξπηρικούς μονολόγους και την υπαρξιακή πάλη του Άμλετ. Στερεί έτσι από το έργο την τραγικότητα και τη σκοτεινή γοητεία του, για να την αντικαταστήσει δυστυχώς με μαλλιοτραβήγματα και κουτσομπολιά των κυριών της αυλής.

Γιατί η Οφήλια,  ίσως στην προσπάθεια των δημιουργών της να την παρουσιάσουν ως δυναμική και ανεξάρτητη γυναίκα, παραμένει δυστυχώς παρατηρητής γεγονότων που δεν την αφορούν και μάλιστα συνήθως μοιάζει ανεπηρέαστη συναισθηματικά,. Αυτό που αντίθετα πετυχαίνουν με αυτό τον τρόπο είναι να δημιουργήσουν έναν χαρακτήρα που πέρα από την αγάπη της για τον Άμλετ, φαντάζει από απλοϊκά καλοπροαίρετη έως και αναίσθητη χωρίς προσωπικές επιθυμίες ή πάθη, χωρίς διλλήματα, χωρίς εσωτερική πάλη, χωρίς δηλαδή όλα εκείνα τα στοιχεία που οδήγησαν την Οφήλια του Σαίξπηρ στην αναπόδραστη τρέλα της.

Από την άλλη. η επιλογή του George MacKay για τον ρόλο του Άμλετ είναι από κάθε άποψη ακατανόητη και δίνει την εντύπωση ότι οι δημιουργοί δεν βρήκαν καλύτερο τρόπο να φέρουν το χαρακτήρα της Οφήλιας στο προσκήνιο από το να χλευάσουν απερίφραστα το δικό του.  Όσο για τον χαρακτήρα της βασίλισσας Γερτρούδης, δεν φαντάζει περισσότερο πολύπλοκος ή ενδιαφέρον και παρά τις προσπάθειες της Naomi Watts οι πράξεις της φαίνεται να πηγάζουν απλά από τη ρηχότητα και τη ματαιοδοξία τους. Όλα τα παραπάνω οδηγούν σε ένα φινάλε με ένα μελοδραματικό μοντάζ σε slow motion, που ακόμη και για τα δεδομένα της συγκεκριμένης ταινίας εκπλήσσει δυσάρεστα.

Η σημαντικότερη ωστόσο αλλαγή στην ιστορία της Άμλετ και πρωτοτυπία της ταινίας είναι και το ασυγχώρητο παράπτωμα της. Επειδή οι δημιουργοί της, παρασυρμένοι από τη μανία τους να μας δώσουν μία Οφήλια πρότυπο φεμινιστικής δύναμης, ξεχνούν ότι η ομορφιά του Σαιξπηρικού χαρακτήρα κρυβόταν ακριβώς εκεί, στην αδυναμία της, στην εύθραυστη ορμή της που λύγισε από δυνάμεις ανεξέλεγκτες, απίθανα ηθικά διλήμματα και ένα συναισθηματικό αδιέξοδο από το οποίο αδυνατούσε να αποδράσει.