Σύνοψη: Ο Jimmie Fails και ο Montgomery Allen είναι δύο αφροαμερικανοί φίλοι που ζουν στο Σαν Φρανσίσκο. Κάθε μέρα συναντιούνται, περιμένουν λεωφορείο και παρατηρούν τις αλλαγές της πόλης. Ο Jimmie κάποια στιγμή θα δει ένα σπίτι με το οποίο θα πάθει εμμονή, μιας και σύμφωνα με την οικογενειακή παράδοση το είχε χτίσει ο παππούς του.
Άποψη: Το «The Last Black Man in San Francisco» δεν είναι μόνο η ταινία που κέρδισε βραβείο σκηνοθεσίας και ειδικό βραβείο από την κριτική επιτροπή του Sundance, αλλά και ένα από τα ομορφότερα σκηνοθετικά ντεμπούτα των τελευταίων χρόνων.
Ο Joe Talbot, σκηνοθέτης της ταινίας, και ο Jimmie Fails, πρωταγωνιστής που υποδύεται τον ομώνυμο ήρωα, είναι παιδικοί φίλοι που αποφάσισαν να κάνουν ταινία βάσει προσωπικών βιωμάτων του Fails. Οι δύο φίλοι της ταινίας είναι δύο flaneurs, δύο αστικοί περιηγητές που περιεργάζονται τα όσα γίνονται γύρω τους, τις μεταλλάξεις της πόλης στην οποία μεγάλωσαν.
Μια ταινία-ωδή στην πόλη, ωδή στην ζωή σε αυτήν αλλά και γενικότερα στην ίδια την ζωή. Ένα απλό κινηματογραφικό χαϊκού, χωρίς περιττά, χωρίς φλυαρίες, χωρίς εντυπωσιασμούς και μεγαλόστομα στοιχεία.
Όπως στο «Patterson», μια από τις καλύτερες ταινίες του Jim Jarmusch, αποθεώθηκε η ποιητικότητα της ίδιας της ύπαρξης, η λυρικότητα του κενού και της σιωπής, κάτι αντίστοιχο βλέπουμε να συμβαίνει και στην ταινία του Talbot, πίσω από την οποία βρίσκεται η Plan B Entertainment του Brad Pitt.
Ένα ναΐφ δημιούργημα με τις ευχάριστες και τις μελαγχολικές του στιγμές που όμορφα εναλλάσσονται. Ο Danny Glover εμφανίζεται ως ο παππούς του Allen σε μια ευαίσθητη ερμηνεία, ενώ εντυπωσιακή είναι και η φωτογραφία του Adam Newport-Berra με τα θερμά και τα ζεστά χρώματα να εναλλάσσονται αναλόγως την ψυχολογία. Και η μουσική είναι στα συν της ταινίας, όπως στην εναρκτήρια σεκάνς. Ίσως θα μπορούσε να ήταν πιο φειδωλή στην διάρκεια και να μην έφθανε τις δύο ώρες, ώστε να μην χρειαστεί να πλατειάσει αφηγηματικά και να χάσει τον ήρεμο όμορφο ρυθμό της. Είναι φανερή άλλωστε η αυτοαναφορικότητα της ταινίας, σε σημείο που ίσως παρασύρονται κάποιες φορές, έχοντας τον αυθορμητισμό του ερασιτέχνη και την διάθεση να τα χωρέσει όλα του πρωτάρη.
Όπως και να έχει, είναι ένα γαλήνιο ρυάκι που δεν μπορείς παρά να χαθείς μέσα του, σε μια ταινία που φέρνει στο μυαλό την γουντιαλενική αγάπη για την πόλη, με τον τρόπο που αναδεικνύεται μέσα από τον φακό αλλά και την φωτογραφία του «Moonlight».
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων