Σύνοψη: Σε ένα δυστοπικό μέλλον η ατόσφαιρα της γης είναι πλέον τοξική και ο περισσότερος πληθυσμός έχει μεταναστεύσει στον δορυφόρο του πλανήτη Δία ονόματι Ιώ (Io στα Αγγλικά). Η νεαρή Sam Walden (Margaret Qualley) έχει μείνει πίσω για να συνεχίσει το έργο του επιστήμονα πατέρα της, ψάχνοντας έναν τρόπο να αποδείξει πως η γη μπορεί στο μέλλον να γίνει πάλι κατοικίσιμη. Ξαφνικά εμφανίζεται ο Micah (Anthony Mackie) με ένα αερόστατο ψάχνωντας τον πατέρα της Sam. Ο Micah τελικά προσπαθεί να πείσει την Sam να φύγει μαζί του με το τελευταίο σκάφος που θα ταξιδέψει στην αποικία. Άραγε θα καταφέρουν να φύγουν από τη Γή ή όχι;
Άποψη: Το “IO” είναι αδύναμο από κάθε άποψη. Σκηνοθετικά ο Jonathan Helpert δεν μας προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο, ενώ το σενάριο μοιάζει μπερδεμένο. Από άποψη υποκριτικής ικανότητας, η Qualley είναι άκαμπτη, δείχνει περισσότερο μία άβολη έφηβη, παρά μία νεαρή επιστήμονας, ενώ ο Mackie, αν και τίμιος, φανερά έπρεπε να κάνει κάτι με τον χρόνο του ανάμεσα στις ταινίες της Marvel. Το μόνο ενδιαφέρον κομμάτι είναι η διεύθυνση φωτογραφίας που επιμελήθηκε ο Andre Chemetoff, ο οποίος μας προσφέρει ορισμένα ενδιαφέροντα πλάνα κατά τη διάρκεια της ταινίας.
Για αρχή, το “IO” στερείται budget, αλλά αυτό δεν θεωρούμε πως παίζει ρόλο, αφού πολλές ταινίες έχουν καταφέρει πολλά με μικρό budget και καλό σενάριο. Επίσης το “IO” δεν έχει πολλή δράση, κάτι που δεν μας ενοχλεί ιδιαίτερα.
Το μεγάλο πρόβλημα όμως εντοπίζεται στο πόσο δήθεν είναι το σενάριο. Για αρχή, ο τίτλος της ταινίας «Ιώ» κάνει ξεκάθαρα νύξη στον μύθο της Ιούς, αφού και ο κεντρικός χαρακτήρας της Sam ενδιαφέρεται για την αρχαία μυθολογία. Να υπενθυμίσουμε πως η Ιώ ήταν μία από τις ερωμένες του Δία, την οποία ο Δίας μεταμόρφωσε σε αγελάδα για την προφυλάξει από την ζήλια της Ήρας. Συνεχίζοντας, το “IO” αναφέρεται στον Πλατωνικό διάλογο «Συμπόσιο,» αφού ο Micah εξηγεί ένα μέρος του στην Sam. Πιο συγκεκριμένα, ο Micah συνοψίζει το εγκώμιο του Αριστοφάνη στον θεό Έρωτα: στην αρχή του χρόνου υπήρχαν οι άνδρες, οι γυναίκες και τα ανδρύγυνα που ήταν μισοί άνδρες και μισοί γυναίκες με δυο πρόσωπα, τέσσερα χέρια και πόδια. Οι τελευταίοι συνομότησαν εναντίον των θεών και ο Δίας τους τιμώρησε χωρίζοντάς τους στη μέση. Έκτοτε, οι άνθρωποι αποζητούν το άλλο τους μισό, προσπαθούν να γίνουν ξανά ολόκληροι και αν τυχόν σμίξουν ξανά με εκείνο το μισό τους δεν θα χωριστούν ποτέ. Ο σκόπος που ο Micah το αναφέρει στην Sam είναι για της υπογραμμίσει πως δεν είναι γραφτό για κανέναν άνθρωπο να είναι μόνος του και για αυτό η Sam πρέπει να προλάβει να επιβιβαστεί στο τελευταίο σκάφος που οδεύει για την αποικία στην Ιώ.
Ίσως αν το σενάριο ήταν καλύτερα γραμμένο, το νοήμα του “IO” που είναι ακριβώς αυτό που μας μεταφέρει ο Micah, θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρο. Για αυτό και μιλάμε για «δήθεν» σενάριο αφού οι συγγραφείς μεταχείριζονται φιλοσοφικές ιδέες χωρίς κάποια κατανόηση σε αυτές. Ακόμα και η σκηνή κατά την οποία η Sam κοιτά τον πίνακα του Paul Cezanne “Leda and the Swan” (άλλος ένας μύθος που αφορά τον Δία) και διαβάζει το σονέττο του William Butler Yeats με τον ίδιο τίτλο, δεν προσφέρει τίποτα στον θεατή και παραμένει μία κενή κουλτουρέ φούσκα. Το φινάλε εξίσου δεν βγάζει νόημα αν και μας αφήνει με ελπίδα, μία ελπίδα που δεν ξέρουμε πως να ερμηνεύσουμε (αν και οποιαδήποτε ερμηνεία έχουμε είναι παρατραβηγμένη).
Το “IO” είναι μία ταινία του τύπου “will-they-won’t-they,” πραγματικά απογοητευτική παρ’όλη την ωραία νοσταλγική σκηνογραφία της. Οι μύθοι, οι θεολογικές, φιλοσοφικές, λογοτεχνικές αλλά και καλλιτεχνικές αναφορές της δεν την καθιστούν έξυπνη ούτε της προσδίδουν κάποιο νοητικό βάρος.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων