Georgetown

Σύνοψη: Ο Γερμανός Ulrich Mott είναι παντρεμένος με την κατά τριάντα χρόνια μεγαλύτερή του, Elsa Brecht και μένουν μαζί στην Georgetown της Αμερικής. Έπειτα από ένα δείπνο, η Elsa βρίσκεται νεκρή με τις υποψίες να πέφτουν πάνω του, όπως της κόρης της Elsa, Amanda Brecht, που ανέκαθεν πίστευε ότι την ήθελε μόνο για τα λεφτά της.

Άποψη: Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γερμανο-Αυστριακού ηθοποιού Christoph Waltz, στο οποίο μάλιστα πρωταγωνιστεί, είναι βασισμένο στην πραγματική ιστορία δολοφονίας της γηραιάς Γερμανο-Αμερικανίδας Viola Herms Drath το 2011. Έτσι και εδώ μια ηλικιωμένη γυναίκα που την υποδύεται η Vanessa Redgrave, επιφανές μέλος της καλής κοινωνίας της Ουάσινγκτον. Τα ψέματα στις σχέσεις της αμερικανικής πρωτεύουσας, είτε αφορούν την πολιτική είτε αφορούν τις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, έρχονται στο προσκήνιο μέσα από μια υπόθεση δολοφονίας μιας 91χρονης γυναίκας.

Σε σενάριο του πιο έμπειρου David Auburn, θεατρικού συγγραφέα και σεναριογράφου του Proof (2005) και σε σκηνοθεσία του άπειρου Christoph Waltz, με την απειρία του να είναι αρκετά εμφανής, το Georgetown αδυνατεί να βρει τον ρυθμό του παρά την ενδιαφέρουσα  ιδέα που βασίζεται μάλιστα σε πραγματική ιστορία η οποία έχει γίνει και άρθρο στους New York Times το 2012 με τον τίτλο «The Worst Marriage in Georgetown».

Μια ταινία που θα σκηνοθετούσε ένας νεαρός σκηνοθέτης που δεν ξέρει ακόμα προς τα πού θα κατευθυνθεί και τι ακριβώς θέλει να πει μέσα από την ταινία, μια υπόθεση που ούτως ή άλλως συνδυάζει το μυστήριο της δολοφονίας με το πολιτικό σκηνικό μιας και ο Mott θέλει να ανέλθει στην πολιτική σκηνή της Ουάσινγκτον, μόνο που όλα αυτά μένουν αρκετά υποβαθμισμένα.

Παρά τις εξαιρετικές ερμηνείες τόσο της Vanessa Redgrave όσο και της Annette Bening που υποδύεται την καχύποπτη κόρη της, και καθηγήτρια του Harvard, αλλά και του Waltz παρότι δίνει ρεσιτάλ όταν κάνει τους πιο έντονους, σχεδόν καρτουνίστικους ταραντινικούς χαρακτήρες, για τους οποίους έχει κερδίσει δύο Όσκαρ Β΄ ανδρικού ρόλου, παρά πιο υποτονικούς και ρεαλιστικούς χαρακτήρες, όπως εδώ, ωστόσο και πάλι δεν καταφέρνουν να σε κερδίσουν οι ερμηνείες από μόνες τους.

Αν και συχνά διαθέτει σασπένς και παρουσιάζει ενδιαφέρον ως υπόθεση, ωστόσο γρήγορα ξεμένει από καύσιμα και εν τέλει καταλήγει αδιάφορη και προβλέψιμη. Σίγουρα μια αρκετά καλή πρώτη προσπάθεια του Waltz στην σκηνοθεσία, αλλά αποδεικνύει πόσο διαφορετικό είναι να προσεγγίζεις ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα από το να πρέπει να χτίσεις όλο το περιβάλλον στο οποίο θα πρέπει να βρεθεί.