Σύνοψη: Η ζωή του Στίβεν Πάτρικ Μόρισεϊ, από την εφηβεία του μέχρι την ημέρα που ξεκίνησε τους Smiths.
Άποψη: Πάνω και πρώτα από όλα, το England Is Mine είναι μια απάτη. Γιατί χρησιμοποιεί ως κράχτη δυο τεράστια ονόματα όπως τον Morrissey και τους Smiths χωρίς να είναι πραγματικά παρόντες. Οι δημιουργοί της ταινίας δεν πήραν την άδεια του συγκροτήματος, ούτε τα δικαιώματα κανενός τραγουδιού τους, και παρόλα αυτά είχαν το θράσος να προχωρήσουν. Να λοιπόν, και καλά, μια αφορμή να δούμε πως διαμορφώθηκε η προσωπικότητα του στιχουργού και μπροστάρη της σημαντικότερης μπάντας που έβγαλε η Βρετανία τη δεκαετία του ’80. Μουσική βιογραφία χωρίς την μουσική. Μάλιστα...
Ουσιαστικά αυτό που παρακολουθούμε είναι μια από εκείνες τις ταινίες που περιγράφουν πόσο σκληρό ήταν να μεγαλώνεις στην Αγγλία του Γουίλσον και της Θάτσερ, όπου η τάξη καθορίζει τις επιλογές και την μόρφωση σου. Δεν τα καταφέρνει και άσχημα ο σκηνοθέτης Μαρκ Γκιλ, αν και πάλι η έλλειψη μπάτζετ κάνει το Μάντσεστερ που μας δείχνει, αποσπασματικό και ψεύτικο. Αλλά και το έχουμε ξαναδεί το έργο, και δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία ο πρωταγωνιστής του να είναι ο Μόρισεϊ. Θα μπορούσε να ήταν ένας Μαρκ Σάμθινγκ, ο οποίος ήθελε να γίνει τραγουδιστής, δεν τα κατάφερε, δούλεψε στην υπηρεσία Ύδρευσης και Αποχέτευσης του Μάντσεστερ και μετά από τριανταπέντε χρόνια βαρεμάρας, πήρε το εφάπαξ και μετακόμισε έξω από τα Μάλια. Γι αυτό λέμε, απάτη.
Αυτός που σώζει τα προσχήματα είναι ο πρωταγωνιστής Τζακ Λόουντεν ( ο πιλότος στο Dunkirk – όχι ο Τομ Χάρντι, ο άλλος) Παρότι δεν μοιάζει καθόλου με τον Μόρισεϊ , μας πείθει και σίγουρα θα γίνει σταρ στο μέλλον. Ενσαρκώνει με επιτυχία έναν νεαρό με μεγάλη ανασφάλεια αλλά και τεράστιο εγώ, που πιστεύει ότι κάποτε θα γίνει ένας σπουδαίος ποιητής (το Μάντσεστερ μου χρωστάει, όπως τραγούδησε σε ένα από τα πρώτα του τραγούδια) Προς το παρόν είναι αναγκασμένος να δουλεύει σε μια δουλειά γραφείου που συχαίνεται με ανθρώπους που μισεί και όπου σταθεί, γράφει. Παρότι θέλει να βρεθεί σε μία μπάντα, δεν κάνει από συστολή, τίποτε για να συμβεί αυτό. Η καλύτερη του φίλη τον βοηθά να βρεθεί σε μία, αλλά τελικά ένας ατζέντης ενδιαφέρεται μόνο για τον κιθαρίστα, κάτι που τσακίζει το εγώ του. Στο τέλος, έρχεται σε επαφή με έναν πιτσιρικά κιθαρίστα ονόματι Τζονι Μαρ και η ταινία τελειώνει τη στιγμή που χτυπά την πόρτα του, και τα υπόλοιπα είναι ιστορία, μπλα μπλα μπλα.
Εάν αγαπάτε τους Smiths, μην κάνετε τον κόπο. Εάν δεν τους ξέρετε, δεν αξίζει τον κόπο. Η ταινία που τους αξίζει, περιμένει να γυριστεί κάποτε στο μέλλον.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων