Cocaine Godmother

Σύνοψη: Το Cocaine Godmother ακολουθεί την πορεία της Griselda Blanco, της κολομβιανής διακινήτριας ναρκωτικών και δολοφόνου, που έδρασε τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 στο Miami. Από τα δύσκολα παιδικά χρόνια στη Κολομβία, καταφέρνει σε ηλικία 17 ετών με ψεύτικο διαβατήριο να πάει στις ΗΠΑ και να δραστηριοποιηθεί ως μία ηγετική μορφή των κολομβιανών καρτέλ μέχρι το 1985 όταν συλλαμβάνεται, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής της, επιστρέφει στην πατρίδα της, σε μία πλέον πιο μοναχική ζωή.

Άποψη: Η Griselda Blanco ήταν μία προσωπικότητα με έντονη, κινηματογραφική θα λέγαμε, ζωή και σίγουρα κάποια στιγμή θα γινόταν ταινία (ήδη ετοιμάζεται άλλη μια ταινία με τίτλο «The Godmother» και πρωταγωνίστρια την κολομβιανή ηθοποιό Catalina Sandino Moreno ενώ υπάρχει και το ντοκιμαντέρ «Cocaine Cowboys» που εξετάζει με τον διεξοδικότερο μέχρι σήμερα τρόπο την διακίνηση ναρκωτικών στο Miami –και κατ’επέκταση την Blanco- τις δύο τελευταίες ψυχροπολεμικές δεκαετίες), καθώς αποτελεί έναν θηλυκό Pablo Escobar, αλλά ταυτόχρονα και πολλά παραπάνω. Αυτό που την συνδέει με τον συμπατριώτη της και βασιλιά της κοκαΐνης είναι ότι και οι δύο ανήκαν στο ίδιο καρτέλ, το καρτέλ Medellin, ενώ και η ίδια κατάφερε να ηγηθεί και να γίνει από τα πιο υπολογίσιμα άτομα στον κόσμο των ναρκωτικών. Αυτό άλλωστε της χάρισε το προσωνύμιο «η Νονά» ή «η Μαύρη Χήρα». Ο μεξικανός σκηνοθέτης και διευθυντής φωτογραφίας Guillermo Navarro, έχοντας την προεμπειρία της σκηνοθεσίας επεισοδίων στο Narcos (έχει σκηνοθετήσει επεισόδια στο Hannibal ενώ διευθυντής φωτογραφίας υπήρξε σε ταινίες του del Toro ανάμεσα στις οποίες και ο «Λαβύρινθος του Πάνα» για την οποία πήρε Όσκαρ) δημιούργησε μία τηλεταινία στο Lifetime για την ζωή της Blanco σε σενάριο της Molly McAlpine και του David McKenna (Μαθήματα αμερικανικής ιστορίας, Συλλάβετε τον Κάρτερ).

Η βιογραφική αυτή τηλεταινία ξεκινάει σαν ένα λατινοαμερικάνικο μελόδραμα και προχωράει σαν μία σαπουνόπερα. Δεν προσπαθεί να διεισδύσει περισσότερο στο ψυχισμό της ηρωίδας, αλλά παρουσιάζεται μονοσήμαντη και άνευρη. Αυτό οφείλεται κυρίως στην σχεδόν σεξιστική αντιμετώπισή της, αφού παρά την πλούσια και δυναμική προσωπικότητά της, στην ταινία προβάλλεται κυρίως μέσα από τον ρόλο της συζύγου, της ερωμένης μίας γυναίκας (η Blanco ήταν ανοιχτά bisexual) και της μάνας. Όλες οι εγκληματικές δραστηριότητές της μένουν στο background και δεν εκμεταλλεύονται καθόλου. Το βασικότερο ωστόσο πρόβλημα της ταινίας είναι η επιλογή της Catherine Zeta-Jones ως Blanco. Σε μια εποχή που στο Hollywood γίνεται συζήτηση για την επιλογή λευκών ηθοποιών σε ρόλο ασιάτη (όπως στο Ghost in the Shell με την Scarlett Johansson, αλλά και στο Altered Carbon του Netflix), επιλέγουν αδικαιολόγητα την λευκή Ουαλή ηθοποιό στο ρόλου μίας κολομβιανής.

Πέραν της εμφανούς έλλειψης ομοιότητας, η προφορά που πασχίζει να κάνει η Jones καταλήγει να μοιάζει περισσότερο με καρικατούρα ή με κάποιον που διακωμωδεί την προφορά της Sofia Vergara. Δεν καταφέρνει να σε πείσει ότι είναι μία γυναίκα που ευθύνεται για 200 θανάτους, σε αντίθεση με τον «νονό» Marlon Brando, που μόνο βλέποντάς τον καταλάβαινες το παρελθόν και το βάρος που κουβαλάει ο Corleone (η Blanco λάτρευε στην πραγματικότητα τον «Νονό» και γι’ αυτό έδωσε το όνομα Michael Corleone σε έναν από τους γιούς της). Όλα τα ενδιαφέροντα στοιχεία της ζωής της, δηλαδή το πώς κατάφερε-ούσα γυναίκα- να ανέλθει στον υπόκοσμο, αλλά και ο τρόπος που δολοφονήθηκε, αναφέρονται σχεδόν επιγραμματικά. Η ταινία σίγουρα δεν καταφέρνει να γίνει Narcos, ενώ αν ο σκηνοθέτης έβαλε στοίχημα με τον εαυτό του πώς να κάνει βαρετή τη ζωή της μεγαλύτερης γυναίκας διακινήτριας ναρκωτικών, σίγουρα το πέτυχε!

Παύλος Γκουγιάννος