Wendy

Σύνοψη: Πρόκειται για το κλασικό παραμύθι του Σκωτσέζου λογοτέχνη και θεατρικού συγγραφέα J. M. Barrie, “Peter Pan”, αλλά μέσα από μια διαφορετική εκδοχή. Βρισκόμαστε στη χώρα του Ποτέ που ο χρόνος και το γήρας δεν λειτουργούν. Σε αυτό το μυστηριώδες μέρος η Wendy θα χαθεί και θα πρέπει να παλέψει για σώσει τα αδέρφια της μαζί με τα παιδιά που μένουν εκεί και αγωνίζονται για να μην μεγαλώσουν ποτέ. Άλλα για πρώτη φορά όλα αυτά θα τα δούμε από τη σκοπιά της Wendy.

Άποψη: Ο Benh Zeitlin εξέπληξε όλους ευχάριστα το 2012 με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, «Beasts of the Southern Wild». Οκτώ χρόνια μετά επιστρέφει με την «Wendy», μια εκδοχή δηλαδή του Πίτερ Παν από την πλευρά της μικρής ηρωίδας. Όλα τα στοιχεία -υφολογικά, αφηγηματικά, αισθητικά- που μας άρεσαν στην προηγούμενη ταινία του είναι και εδώ παρόντα. Μαζί με αυτά όμως είναι και οι σκόπελοι που ξεπέρασε τότε αλλά εδώ φάνηκε σκηνοθετικά αδύναμος για να τις αποφύγει.

Κατ’ αρχάς, να πούμε ότι δεν είναι μια ακόμα ταινία που προσπαθεί να επαναδιατυπώσει μια ανδροκεντρική ιστορία από γυναικεία σκοπιά αλλά είναι κάτι παραπάνω από αυτό, που ενώ αρχικά δείχνει ότι θα το πετύχει, εν τέλει δεν το κατορθώνει. Ίσως φταίει το ότι δεν κορυφώνεται ποτέ, δεν υπάρχουν σκαμπανεβάσματα στην αφήγηση με αποτέλεσμα να είναι τόσο στρωτή που να καταλήγει αρκετές φορές βαρετή. Έχει για άλλη μια φορά πολύ καλή φωτογραφία που δίνει μια αίσθηση παιδικής νοσταλγίας, σαν ένας ενήλικας που βλέπει σε παλιό βίντεο στιγμές από τα παιδικά του χρόνια.

Και εδώ πρωταγωνιστούν παιδιά, όπως είχε συμβεί με την εξαιρετική και υποψήφια για Όσκαρ Quvenzhane Wallis. Εν προκειμένω κλέβει την παράσταση η Devin France ως Wendy, με μια απολύτως φυσική και ρεαλιστική ερμηνεία σε μια ταινία που ισορροπεί εύστοχα ανάμεσα στον κόσμο του παραμυθιού και στην παιδική φαντασίωση της πραγματικότητας. Ο Πίτερ Παν και η παρέα του θα εμφανιστούν για να μας υπενθυμίσουν το πλαίσιο της ιστορίας, γιατί για αρκετή ώρα θα μπορούσε να είναι ένα ρεαλιστικό δράμα ενηλικίωσης του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά τοποθετημένο γύρω στα 80s. Και αυτό δεν είναι κακό, καθώς επανατοποθετεί την ιστορία σε μια νέα διάσταση, γειώνοντάς την αλλά και φέρνοντάς την ξανά την στον κόσμο του ονείρου και της μαγείας.

Εκεί που αστοχεί είναι στο ότι εκεί που το Beasts ήταν μια νέα και ώριμη-παρότι ήταν ντεμπούτο σε ταινία μεγάλου μήκους- πρόταση, εδώ φαίνεται να επαναλαμβάνει τον εαυτό του, δηλαδή μια ιστορία νατουραλιστικά δοσμένης ενηλικίωσης πλάι σε μια φυσιολατρία που ποτέ δεν φτάνει το sublime του Mallick αλλά την φέρνει εγγύτερα σε μια πιο αρμονική σχέση με τον άνθρωπο.

Άλλωστε αυτό είναι ο Πίτερ Παν και καθίσταται ξεκάθαρο στην ανάγνωση του Zeitlin, μια ιστορία απομάκρυνσης από τον κόσμο των ενηλίκων, άρα μια ιστορία φυγής από τον πολιτισμό που οριοθετεί τον άνθρωπο στα πλαίσια μιας ήδη προκαθορισμένης κοινωνίας. Η φύση ως ένας χαμένος παράδεισος του Milton καθίσταται η μόνη διέξοδος.

Μόνο που τα ευρύτερα σχόλια απουσιάζουν από την ταινία, που εν τέλει η αίσθηση που μένει ήταν ότι πρόκειται για μια γλαφυρή, γλυκιά και χαμηλότονη ματιά στην παιδικότητα.