The hunt

Δώδεκα ξένοι μεταξύ τους άνθρωποι ξυπνούν σε ένα ξέφωτο. Δεν γνωρίζουν πού βρίσκονται, ούτε πώς έφτασαν εκεί. Δεν γνωρίζουν ότι μια ομάδα "εκλεκτών" τους έχουν επιλέξει για έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό… Να τους κυνηγήσουν (και να τους σκοτώσουν) για σπορ. Αλλά τα σχέδιά τους θα ανατραπούν, καθώς μία από τις «κυνηγημένες», η Κρίσταλ (Μπέτι Γκίλπιν, Glow) γνωρίζει τους κανόνες του παιχνιδιού καλύτερα και από τους ίδιους. Αντιστρέφει τους όρους, διαλέγοντάς τους δολοφόνους έναν έναν, και κατευθύνεται προς τη μυστηριώδη γυναίκα (η βραβευμένη με Όσκαρ Χίλαρι Σουάνκ) που βρίσκεται στο κέντρο όλων.

Από τον Τζέισον Μπλουμ, παραγωγό των ταινιών Τρέξε! και Η Κάθαρση, και τον Ντέιμον Λίντελοφ, συν-δημιουργό των τηλεοπτικών επιτυχιών The Leftovers και Lost, το "The hunt" ακούστηκε αρχικά για τους λάθος λόγους όταν το προηγούμενο καλοκαίρι που επρόκειτο αρχικά να κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τραμπ έκραξε χοντρά την ταινία δημόσια (με αφορμή τις τριπλές μαζικές δολοφονίες εκείνον τον καιρό σε Τέξας, Καλιφόρνια και Οχάιο) τονίζοντας ότι τέτοια φιλμ είναι επικίνδυνα για τις ΗΠΑ και τα ιδεώδη που πρεσβεύουν επειδή προάγουν την βία.

Αποτέλεσμα: οι παραγωγοί το ξανασκέφτηκαν, ανέβαλλαν την έξοδο του φιλμ (και στις ελληνικές αίθουσες) για τον περασμένο Μάρτιο, αλλά ο κορονοϊός τους χάλασε τα σχέδια και πλέον κυκλοφορί σε VOD και online streaming. 

Εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί αυτό το ιδιόρρυθμο, ημι-αναρχικό στην σύλληψή του και εξαιρετικά βίαιο σε κάποιες σκηνές ταινιάκι, "τσίγκλησε" τον πατροπαράδοτο υποκριτικό πουριτανισμό των Αμερικανών συντηρητικών. 

Ένα θρίλερ επιβίωσης που θυμίζει ελαφρά Hunger Games στην σύλληψη, αλλά είναι πολύ πιο διασκεδαστικό και βουτηγμένο στην καυστική σάτιρα που καραδοκεί σχεδόν σε κάθε πλάνο και αποτυπώνεται στο πανί με διάφορες μορφές: από τους αχρείαστα gore θανάτους (και είναι πολλοί), από τις σουρεάλ ορισμένες φορές ατάκες που συχνά (όχι πάντα) βρίσκουν στόχο, από την αυτογνωσία των σεναριογράφων που δεν παίρνουν ποτέ τον εαυτό τους στα σοβαρά, από τις ελαφρώς ξεκουρδιστες, πειραγμένες ερμηνείες που έχουν συντονιστεί στο απαιτούμενο μήκος κύματος για να αποδώσουν την πολιτική σάτιρα του πράγματος.

Ανώδυνη βέβαια, αλλά επαναλαμβάνω, διασκεδαστική.

Toν σκηνοθέτη και σεναριογράφο Κρεγκ Ζόμπελ τον έχουμε σταμπάρει από το 2012 και το διαμαντάκι "Compliance" (εδώ εξηγούμε γιατί πρέπει οπωσδήποτε να το δείτε, αν το έχετε προσπεράσει).

Ακολούθησε το άνισο και ημι-αποτυχημένο "Ζ for Zachariah" στο οποίο πάντως δεν έγραψε το σενάριο και αφού ακολούθησαν διάφορα επεισόδια σε Leftovers & Westworld.

Επιστρέφει με το "The hunt" (σε δικό του σενάριο σε συνεργασία με τον Ντέιμον Λίντελοφ των Lost, Leftovers, Watchmen) να ανακατέψει με δεξιοτεχνία τις νόρμες και τα κλισέ ανάλογου είδους ταινιών, να κινηματογραφήσει με ενέργεια τις στιγμές των ηρώων του, τους οποίους δεν λυπάται ούτε δευτερόλεπτο και να προσφέρει ένα διασκεδαστικό χαρμάνι, ίσως γραφικό, ίσως κάπου επιδερμικό, αλλά σίγουρα ενδιαφέρον και διαφορετικό από τα ταινιάκια του αντίστοιχου συρμού.