White Boy Rick

Σύνοψη: Ο Richard Wershe Jr, ή White Boy Rick όπως τον φωνάζουν οι φίλοι του, είδε τη μητέρα του να εγκαταλείπει την οικογένεια τους, τον πατέρα του (Matthew McConaughey) να πουλά όπλα ακόμα και παράνομα προκειμένου να μπορέσει να συντηρήσει την οικογένεια του και την αδερφή του (Bel Powley) να βυθίζεται στην εξάρτηση από τα ναρκωτικά. Έτσι όταν τον προσεγγίζει το FBI για να γίνει πληροφοριοδότης του σχετικά με τις τοπικές συμορρίες, η πρόταση αυτή έρχεται σαν μια ευκαιρία για να αλλάξει τη ζωή του. Προτού όμως ακόμα προλάβει να ενηλικιωθεί η ζωή του έχει αλλάξει εντελώς με τρόπους που ο ίδιος δύσκολα θα φανταζόταν.

Άποψη: Το White Boy Rick προσπαθεί να πει καιν α σχολιάσει πολλά και αυτό είναι μάλλον το πρόβλημα του. Όσα προσπαθεί να υπογραμμίσει έχουν ενδιαφέρον, ωστόσο ακριβώς επειδή είναι πολλά δεν υπάρχει ο απαραίτητος χρόνος ώστε να εξερευνηθούν αρκετά. Αυτό που ξεχωρίζει είναι ο σχολιασμός των προβλημάτων του συστήματος δικαιοσύνης των ΗΠΑ και σε αυτό βοηθά το γεγονός πως η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Παρά τη γνώση πως όλα όσα διαδραματίζονται είναι πραγματικά γεγονότα η ταινία δεν παύει ανά στιγμές να φαντάζει υπερβολική, αν και το σενάριο είναι ως επι το πλείστον καλογραμμένο και καταφέρνει να διατηρεί σασπένς καθ’ όλη τη διάρκεια του.

Σε αυτό βοηθά και ο γρήγορος ρυθμός που καταφέρνει να χτίσει ο σκηνοθέτης της ταινίας Yann Demange (του εξαιρετικού «‘71»), ο οποίος είναι σε θέση να πείσει το θεατή πως ο ήρωας θα καταφέρει να διαφύγει της μοίρας που κατά τα άλλα φαντάζει αναπόφευκτη, κερδίζοντας ένα μεγάλο στοίχημα με την έκπληξη που προκαλεί στο τέλος στο θεατή. Συνεισφέρει σημαντικά σε αυτό και η σκοτεινή ατμόσφαιρα που διαμορφώνει με τη φωτογραφία του ο Tat Radcliffe, η οποία συνοδεύει αντί να υποσκιάζει την αφήγηση. Παρ’ όλα αυτά, λόγω του υπερφορτωμένου σεναρίου, καμιά φορά κουράζει και δεν επιτρέπει στο αποτέλεσμα να είναι τόσο ωραίο όσο θα μπορούσε και όσο είχε την προοπτική να είναι.

Μεγάλο ατού της ταινίας αποτελούν οι ερμηνείες από τους τρεις πρωταγωνιστές, Merritt, McConaughey και Powley. Πέρα από τον McConaughey που τα τελευταία χρόνια μας έχει συνηθίσει σε εξαιρετικές ερμηνείες και ο Merritt πείθει με μεγάλη ευκολία για την ειλικρίνεια της ερμηνείας του ενώ δίνει και μια αθωότητα στο χαρακτήρα του που κάνει τον ήρωα πιο συμπαθή και το κοινό να επενδύει σε αυτόν, ενώ η Powley συγκινεί σχεδόν αβίαστα.

Η ταινία διαθέτει αρκετά στοιχεία ικανά ώστε να χαρακτηριστεί ως μια πολύ καλή ταινία, πράγμα που θα κατάφερνε αν δεν προσπαθούσε τόσο πολύ. Υπάρχουν στιγμές που σε απορροφά πλήρως, που δύσκολα δε συμπάσχεις με τον ήρωα, υπάρχουν όμως και στιγμές που σε πετάει έξω από αυτή, που σε κουράζει. Αν κανείς καταφέρει να τις ξεπεράσει, το White Boy Rick είναι μια ταινία που θα ευχαριστηθεί.