Me and Orson Welles

Κάθε σχέση και θεατρική σκηνή

Παρά το διαφορετικό χωροχρονικό πλαίσιο, οι συνδέσεις αυτού του φιλμ με την τριλογία του Linklater είναι αναπόφευκτες, κυρίως ως προς την πλευρά της ταινίας που επικεντρώνεται στους ευφυείς διαλόγους που ουσιαστικά ο θεατής συν-δημιουργεί με τους ήρωες.

Η βόλτα-βουτιά στην ανάπτυξη κοινής φιλοσοφίας ενός εν δυνάμει ζευγαριού βρίσκει υπόστεγο σε μία θεατρική σκηνή, και όλα αυτά με την αφορμή της πολύ ενδιαφέρουσας σκιαγράφησης της προσωπικότητας του Όρσον Ουέλς.

Ο πρωταγωνιστής Christian McKay ντύνεται το ρόλο χωρίς να γίνεται ο ίδιος ρούχο του, σε μία ερμηνεία η οποία διατρέχει εξ'αρχής τον κίνδυνο να γλυστρήσει στην υπερβολή, λόγω του έντονου στοιχείου της πρσωπικότητας του μυθικού σκηνοθέτη. Ο Ζακ Έφρον είναι ανέλπιστα ταιριαστός (δεδομένων των υπόλοιπων κινηματογραφικών επιλογών) σε ένα όμορφα φωτογραφημένο φιλμ βγαλμένο από κάρτα της εποχής, με την Claire Daines να διανθίζει τα πλάνα και μία σύντομη εμφάνιση της πολύ ταλαντούχας (κρίνοντας από τα επόμενά της βήματα) Zoe Kazan που αξίζει να προσεξει κανείς.

Με αφορμή τον “Ιούλιο Καίσαρα” η ταινία διηγείται μία ιστορία ενηλικίωσης, όπου ο Ουέλς γίνεται πατρική φιγούρα για το νεαρό ηθοποιό ώστε να σχετιστεί αυθεντικά με τον εαυτό του και με τον έρωτα για τους άλλους και όσα κάνει. Και μας προτείνει πως κάθε σχέση είναι μία θεατρική σκηνή όπου οι ρόλοι είναι καλό να μοιράζονται και όχι να παγιώνονται, και όπου καμιά φορά ο πρωταγωνιστής είναι διαφορετικός από εκείνον που μένει περισσότερη ώρα πάνω σε αυτή.

Εύη Αβδελίδου