Aπολαυστικό σίκουελ της πολύ επιτυχημένης από όλες τις πλευρές (κατά την άποψή μου) πρώτης ταινίας που κάνει ξεκάθαρες τις προθέσεις του από το ξεκίνημα όταν υπό τους ήχους των AC/DC (οι οποίοι έχουν γράψει το σάουντρακ) στην τσίτα αρχίζει και… ροκάρει!
Εστιασμένο σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, καθώς πλέον δεν υπάρχει το μυστικό του ποιος είναι ο Iron Man, ο οποίος παίρνει πολύ χαλαρά πάνω του το –ανθρωποκεντρικό- φιλμ και λάμπει σε κάθε πλάνο (ο άτιμος…) δείχνοντας το έχει για πλάκα. Ο Φαβρό στο τιμόνι δείχνει να μην προβληματίζεται καθόλου με τις προκλήσεις των ειδικών εφέ, στις οποίες ανταπεξέρχεται πολύ καλά, ενώ προσθέτει συχνές πινελιές με χιούμορ που φανερώνουν το ανεξάρτητο υπόβαθρό του σαν ηθοποιός.
Ενα αξιοπρεπέστατο μπλοκμπάστερ που γνωρίζει και σέβεται τον ρόλο του και την αποστολή του και την υπηρετεί στο έπακρο. Διαθέτει έμπειρο και πολύ καλό καστ στους δεύτερους ρόλους, με την Σκάρλεt να γαμεί και να δέρνει (!), δεν παρουσιάζει κανέναν σαν καρικατούρα, καταφέρνει ένα πολύ διασκεδαστικό φιλμ που είναι συνέχεια στην σπίντα και φυσικά προδιαθέτει και για Νο 3! Καλοδεχούμενο. Η απενεχοποιημένη διασκέδαση (έστω και αν εδώ φέρνει λίγο, ελάχιστα, προς Transformers...) που δεν προβάλει την νοημοσύνη σου, ποτέ δεν έβλαψε κανέναν.
Απόστολος Κίτσος
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων