The Immortal life of Henrietta Lacks

Σύνοψη: Μια γυναίκα που δεν επεβίωσε, όμως, είχε κάτι μέσα στη σάρκα της, στο αίμα της,  που κατόρθωσε να σώσει μια ανθρωπότητα ετοιμοθάνατη. Η πικρή ζωή, που αποτέλεσε πολύτιμο λίθο πολλών εξασθενημένων ανθρώπων, η ιστορία της Αφροαμερικανής Χενριέτα Λακς, της γυναίκας θρύλου, που εν άγνοια της, το κύτταρο που την σκότωνε, έσπευσε να αποτελέσει μια φαρμακευτική ανακάλυψη για τους επιστήμονες, που ώθησε σε ένα ιατρικό επίτευγμα και που επωφέλησε όλους τους δόκτορες, εξαιρώντας την οικογένειά της. Τα παιδιά της δεν αποζημιώθηκαν ποτέ, τα κύτταρα της Χενριέτα Λακς διαμοιράστηκαν παράνομα σε όλο τον κόσμο, με εκπληκτικό ποσοστό – βάση των επιστημόνων- θετικών δεκτών που νίκησαν την μάχη με τη νόσο.

Άποψη: Ποιο ήταν το αποκρυπτογραφημένο αίνιγμα της ζωής της Χενριέτα Λακς; Ουδένας δεν θα ήταν ικανός να δώσει απάντημα σε αυτό το αόρατο-ρητορικό ερώτημα. Ήταν η γυναίκα με τα ευλογημένα κύτταρα για τους αλλοτινούς και τα καταραμένα της ψυχής της, του κορμιού της, που εξασθενούσε, που έχανε το οξυγόνου που έρεε στα σωθικά της, με τα νεογέννητα παιδιά της στερούνται την μαμά τους, να χάνουν τη ζωή τους στην αδικία και να αχνοφαίνονται τα πρόσωπά τους στην άγνοια της γυναίκας που έγινε ένας αθάνατος θρύλος. Στις στατιστικές και στα εργαστηριακά επιτεύγματα είχε ως εξής: μια γυναίκα Αφροαμερικανή, νεκρή στο χειρουργικό κρεβάτι, άφησε μιαν ύλη ολοζώντανη, μια έμβια ύλη που αναπτυσσόταν με τάχιστους, σχεδόν ιλιγγιώδης ρυθμούς, καθιστώντας έτσι αυτά τα κύτταρα αθάνατα, όταν εκείνα δεν βρίσκονταν στο σώμα της Χενριέτα. Η ζωοδόχος πηγή των ιατρών, η πρωτοπόρα ανακάλυψη που κούραρε και διέσωσε ανθρώπους τυφλούς, ανθρώπους με χρόνιες και αμετάβλητα αγιάτρευτες ασθένειες.

Στο βιβλίο της η Rebecca Skloot  κατέγραψε υπό την παρατήρηση, την αναζήτηση, με αμερόληπτη καταβολή προσπάθειας, τις ζωές των παιδιών της Χενριέτα, με εξιστορήσεις που τις έδιναν σφαιρική και διεισδυτικά ψυχική εικόνα αυτής της γυναίκας, καθώς, εάν όσα επέδειξε η κινηματογραφική αυτή διήγηση, η ίδια συνειδητοποίησε πως δεν επρόκειτο για μια απλή έρευνα και συγγραφή βιβλίου, μυήθηκε, βίωσε ενδότερα τον πρόλογο και τα δρώμενα, γράφοντας έναν επίλογο που δικαίωνε, γιατί η σπουδαιότερη ερμηνεία και νοηματοδότηση του έργου αυτού είναι η δικαίωση.

Ο George C Wolfe έδωσε την εξόφθαλμη πινελιά του στο φιλμ, στα φέιντ ίν και τα φέιντ άουτ, σε συνδυασμό με την συμπορευόμενη μελωδία να πατά σε απόλυτη ενορχήστρωση με το έργο. Η μουσική, έσυρε να παρασύρει το κάδρο στο δράμα. Η δράση, η αντίδραση, ο συντονισμός και αυτή η εναρμόνιση και κατακυρίευση του δράματος, αλλά και του έντονου, κάπου κάπου ερμηνευτικού ξεσπάσματος, είχε την επήρεια του στο συναίσθημα.  Οι ερμηνευτές με πάθος σεβάστηκαν το έργο, δεν ήταν ένα δράμα που κάποιος επινόησε για να κερδίσει εισιτήρια, ήταν μία ακόμη αλήθεια που κάποιοι σκέπασαν και συνεχίζουν να σκεπάζουν στο χώμα του ψέματος.

Ένα έργο άρτια δομημένο, στη σκηνική και σκηνοθετική μορφοποίηση ήταν η πλήρης αναλογία. Και το τέλος; Το τέλος σπάραξε... Ένα έργο βιογραφία που δεν είχε την βραδύτητα και την ιδιορρυθμία μιας διήγησης, ήταν η άμεση αποτύπωση των πεπραγμένων αυτών καθ’ αυτών και αυτό ήταν που του έδινε την αξία και την σημασία που άρμοζε, που έπρεπε να αρμόζει.

Άντζελα Υζεϊράι