The help

Αμερικανικός Νότος, 1962. Η 22χρονη Σκίτερ επιστρέφει από το κολέγιο, αποφασισμένη να γίνει συγγραφέας, παρά τις αντιδράσεις της μητέρας της, που προτιμά να τη δει παντρεμένη. Σύντομα θα αναστατώσει ολόκληρη την κωμόπολη Τζάκσον παίρνοντας συνεντεύξεις από τις έγχρωμες γυναίκες που αφιέρωσαν τη ζωή τους στη φροντίδα εύπορων οικογενειών της περιοχής.
The help - κριτική ταινίας

Στην υπηρεσία της προκατάληψης

Εκ πρώτης όψεως, ακόμα κι όταν αντικρίζει κανείς την αφίσα, νιώθει πως το The help είναι ένα φιλμ ακόμα για το ρατσισμό, που κινείται ριψοκίνδυνα στα όρια του μελό. Όμως, oυσιαστικά αποτελεί αφετηρία για να μιλήσει κανείς για τις σχέσεις μεταξύ γυναικών και το πόσο περίπλοκες και αληθινά σαδιστικές μπορεί να γίνουν, όταν υπάρχει μια εκ προοιμίου διαφορά στάτους, που στη συγκεκριμένη περίπτωση αφορά το χρώμα του δέρματός τους.

Πέρα από το επαναλαμβανόμενο μοτίβο σε ανάλογες ταινίες, που έχει να κάνει με την σκληρή αδικία κατά των αδύναμων και τις σχετικές προκαταλήψεις, η σκιαγράφηση των σχέσεων γίνεται εδώ σε επίπεδο γυναικών. Η γραμμή μεταξύ εξιδανίκευσης της μητέρας και υποτίμησής της είναι πολύ λεπτή. Και οι σχέσεις βασίζονται στην απόρριψη και την αποδοχή. Οι γυναίκες που υποτιμούνται φτάνουν, ωστόσο, γεμάτες περηφάνια, να θέτουν τα όρια, για χάρη της επιβίωσής τους, συντηρώντας τελικά, τη διάκριση και λαμβάνοντας τις αποστάσεις τους από τις αφεντικίνες τους. Ο πατέρας, ο άντρας, δεν είναι πουθενά, ασθενής για να ζωγραφίσει διαχωριστικές γραμμές. Ακόμη και ο γιος της μιας ηρωίδας περιγράφεται νεκρός. Όπως απών είναι και ο νόμος. Όταν ένα κράτος δεν έχει προνοήσει να τραβήξει με μια μαλακή κιμωλία σταθερές γραμμές σε ένα κοινό χάρτη, για να προασπίσει το διαφορετικό, οι άνθρωποι αναγκάζονται εκ φύσεων να εκφράζονται με ένα ψαλίδι. Να ψαλιδίζουν εξαντλητικά αυτό το χάρτη που τους ενώνει. Και λίγα πράγματα πια, όπως τα τζαζ ποτάμια του Μισισίπι, μπορούν να τις ενώσουν. Το πράσινο χρώμα διατρέχει τα μάτια μας σε όλη τη διάρκεια του φιλμ, γίνεται κοινό έδαφος ώστε να το αυλακώσει αυτό το ποτάμι. Οι γυναίκες, αφηγούμενες για τo βιβλίο, παίρνουν το νόμο των λεκτικών συμβόλων στα χέρια τους, αφού προηγουμένως έχουν δείξει, κατά τη διάρκεια της ζωής τους, τα συναισθήματά τους με ανορθόδοξες τούρτες και με δάκρυα.

Η τηλεοπτική αισθητική αλα Desperate Housewives (δικαιολογημένη από την ανάλογη θητεία του σκηνοθέτη) δεν ενοχλεί, με ερμηνείες όμορφές. Τίθενται ερωτήματα όπως το ποια είναι η πραγματική μητέρα, αυτή που σε γεννάει η αυτή που σε μεγαλώνει. Τελικά, το βάρος της εξιστόρησης μετατίθεται ώστε να νιώσει κανείς το τίμημα που καλούνται να πληρώσουν οι γκουβερνάντες του Μισισίπη, για το ότι η παρουσία τους συμβόλιζε για τις αμερικανίδες μητέρες το γκρέμισμα της εξιδανίκευσής τους: το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι δυνατό να μοιράζεται.

Εύη Αβδελίδου

Πρώτη δημοσίευση: 28 Μαρτίου 2012, 03:03
Ενημέρωση: 28 Μαρτίου 2012, 03:03
Τίτλος:
The help (Υπηρέτριες)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
140
Εταιρία διανομής: 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Feelgood
64881
Cinobo
37380
Tanweer
19801
Tanweer
6260
Feelgood
6008
Here | Εδω, από την Spentzos Here | Εδω,  από την Spentzos