The dark hour

Invaders must die

Οκτώ επιζώντες, προσπαθούν να συμβιώσουν σε ένα υπόγειο σκοτεινό περιβάλλον που παραπάμπει περισσότερο σε φυλακή, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τους ‘μεταλλαγμένους’, που έχουν καταλάβει την επιφάνεια της γής. Ανάμεσα στους συμβίους υπάρχει επιπλέον ένα οκτάχρονο αγόρι, που βλέπει μέσα από τα μάτια του αλλά και την οθόνη της κάμεράς του το κλειστοφοβικό σύμπαν στο οποίο γεννήθηκε, ενώ αντιλαμβάνεται οτι κάτι φοβερό συμβαίνει εκεί έξω και στο οργουελικού τύπου ‘στρατιωτικό καθεστώς’ που ζεί δεν επιτρέπεται να μιλά κανείς για αυτό, και η άγνοια είναι επιβεβλημένη. Τα τρόφιμα και τα φάρμακα τελειώνουν και έτσι μια ομάδα πρέπει να ‘ανέβει’ στον έξω κόσμο για προμήθειες.

Και εκεί χάνεται η μπάλα: άλλοι σκοτώνονται, άλλοι αρρωσταίνουν , μέσα στον κακό χαμό έρχονται τα ‘πάνω-κάτω’ -ή το αντίστροφο για να ακριβολογούμε- και το παρεάκι θα πρέπει να βγεί έξω να αντιμετωπίσει τους μολυσμένους... Και εκεί, το mindfuck τέλος σου κάνει το μυαλό... σμπαράλια.

Low budget ψυχωτικού χακακτήρα σκοτεινό ισπανικό θριλεράκι, όπου η ισπανική προφορά δίνει άλλη εσάνς στην ταινία. Κάψιμο εγκεφαλικών κυττάρων για νυχτερινές ‘μεγάλες’ ώρες, σε ένα δρόμο που χάραξαν τα alien movies πριν από αρκετές δεκαετίες. Ένα ατμοσφαιρικό sci-fi, ισως μια αλληγορία για την αθωότητα απέναντι στα μύρια κακά της πυρηνικής απειλής και ένα πολιτικό (?) σχόλιο στους ηγέτες αυτού του κόσμου κόντρα στις πολεμικές επεμβάσεις, στην απειλή (όχι μόνο πυρηνική αλλά και γενικότερα απειλή), την προπαγάνδα και τις απεικονίσεις του ‘άλλου’, του ‘ξένου’, του ‘κακού’σε τοπικές κοινωνίες.

Ίσως μια ωδή στις alien invasion ταινίες του’50... Ίσως τίποτα απ’ όλα αυτά, απλά ένα puzzle με αρκετή δόση καψίματος από τους δημιουργούς του, έτσι για να περάσει η ώρα.

Eιρήνη Κατσαρά