Θεσσαλονίκη 17: "Downsizing" - Κριτική

Μια μικρή ταινία μεγάλου βεληνεκούς που προτείνει ένα απίθανο σενάριο ως αντίδοτο στην πληθυσμιακή έκρηξη του πλανήτη: τι θα συνέβαινε αν κάποιοι Νορβηγοί επιστήμονες έβρισκαν τρόπο να συρρικνώσουν τις διαστάσεις ενός μέσου ανθρώπου. Ο μάστορας των «μικρών» αφηγήσεων Αλεξάντερ Πέιν εστιάζει στην ιστορία ενός ζευγαριού που θέλει να ενταχτεί σε μια κοινότητα μικροσκοπικών ανθρώπων – για να αλλάξει το βιοτικό του επίπεδο, διατυπώνοντας ένα δαιμόνιο σχόλιο για τις ουτοπίες που ονειρεύονται οι κοινοί θνητοί.

Mια τρομερή ιδέα από τον Αλεξάντερ Πέιν, μετουσιώνεται σε ένα φιλμ περισσότερο γλυκόπικρο, παρά κυνικό και αιχμηρό όπως οι προηγούμενες δουλειές του. 
Βασισμένος σε ένα σενάριο σαφώς “εξυπνότερο από τον μέσο όρο”, ο Πέιν χτίζει μια όμορφη αλληγορική ντραμεντί πάνω στην σαφήνεια του ορισμού της ανθρωπιάς, στήνει ένα παραμύθι που δεν φοβάται να αναμετρηθεί με την ανθρώπινη φύση και να ξεσκεπάσει όσα αξίζουν και όσα πάλι, όχι.

Κάπου αφελές, κάπου υπερβολικά ευγενικό προς τον χρήστη, το δημιούργημα του 56χρονου Ελληνοαμερικανού διαθέτει όμως αφοπλιστικές στιγμές, καλοσυνάτη καρδιά μικρού παιδιού και δεν φοβάται να αναμετρηθεί με τις φοβίες και τις ανησυχίες του. 
Μια ωδή στον ουμανισμό, καμουφλαρισμένη με επιστημονική φαντασία που αποτελεί το πρόσχημα για να διηγηθεί μια ιστορία με λίγες απλοϊκές στιγμές, αλλά πολύ περισσότερες παραδομένες γλυκά στην χαρμολύπη, με το φυσικό παιξιμο των πρωταγωνιστών της να συνεπικουρεί σε μια παράσταση συναισθηματικής επάρκειας.

6,5 / 10