65ο ΦΚΘ: Το παράλογο χιούμορ και η εύστοχη σάτιρα του "Rumours"

Σύνοψη: Ενώ μια παγκόσμια κρίση απειλεί τον πλανήτη, οι αρχηγοί των επτά ισχυρότερων οικονομιών, που συνιστούν την G7, συγκεντρώνονται για να συνεδριάσουν και να συντάξουν μια κοινή δήλωση. Η πρόεδρος της Γερμανίας (Cate Blanchett) διοργανώνει την συνάντηση ανάμεσα σε Γαλλία (Denis Ménochet), Ηνωμένο Βασίλειο (Nikki Amuka-Bird), Ιταλία (Rolando Ravello), ΗΠΑ (Charles Dance), Καναδά (Roy Dupuis) και Ιαπωνία (Takehiro Hira) και οι γνωστοί φίλοι φαίνεται να απολαμβάνουν μια συνήθη αλληλεπίδραση μεταξύ τους.

ΣΧΕΤΙΚΑ65ο ΦΚΘ: Η τρυφερή και ανοιχτόκαρδη "Lula LeBlanc"

Μέχρι που συνειδητοποιούν ξαφνικά ότι είναι αποκλεισμένοι και κανείς άλλος δεν βρίσκεται πλέον στο κτήμα που δειπνούν. Όταν περίεργες μορφές κάνουν την εμφάνισή τους στο γερμανικό δάσος που βρίσκονται, είναι πλέον σίγουρο: οι παγκόσμιοι πολιτικοί αρχηγοί κινδυνεύουν.

Άποψη: Ο σκηνοθέτης των "Brand Upon the Brain!" και "My Winnipeg" και αναμφίβολα δημιουργικός Guy Maddin επιστρέφει με μια διασκεδαστική πολιτική σάτιρα.

Σε συνεργασία με τους Evan και Galen Johnson, το “Rumours” καυτηριάζει την σύγχρονη πολιτική σκηνή και τις προσωπικότητές της, ενώ προβληματίζεται με ελαφρότητα για το πόσο ανούσια μπορεί να είναι η δουλειά τους, καθώς ο κόσμος διαλύεται.

Το χιούμορ είναι βασικό συστατικό της ταινίας και οι δημιουργοί της δεν διστάζουν να γίνουν γελοίοι, ενώ δεν παίρνουν στιγμή τον εαυτό τους στα σοβαρά.

Από τον γιγάντιο, γλιτσερό ροζ εγκέφαλο και την (πραγματικά) ακατανόητη συμμετοχή της Alicia Vikander στο ρόλο της προέδρου κάποιας Ευρωπαϊκής Επιτροπής μέχρι την αυτανάφλεξη των ζόμπι και το παγκόσμιο διαδικτυακό κυνήγι των παιδόφιλων, η δράση αποφεύγει με πείσμα την σοβαρότητα και αφήνεται στην ελαφρότητα των όποιων συνδέσεων, στηρίζοντας τη με ένα σύνολο πραγματικά ικανοποιητικών ερμηνειών.

Δυστυχώς, η εξέλιξη θα μπορούσε να είναι λίγο πιο δεμένη ή σύντομη, καθώς ο σπιρτόζικος χαρακτήρας της χάνεται σύντομα υπό το βάρος ενός αργού και πεσμένου ρυθμού.

Μια περισσότερο κοφτερή σεναριακή πένα θα μπορούσε να απογειώσει πραγματικά τις διαθέσεις της ταινίας και να κάνει πολύ πιο έντονο και δημιουργικό το αποτύπωμά της, σε μια δουλειά που μπορεί να κοροϊδεύει και μάλιστα καλά, αλλά την ίδια στιγμή έχει κάτι να πει.

Και πάλι όμως, το σύνολο παραμένει ευχάριστο και χαλαρό, αφήνοντας το παράλογο χιούμορ και την εύστοχη σάτιρα να ασκήσουν με τον τρόπο τους κριτική και σχόλιο. Ο Καναδός Maddin παραμένει ενδιαφέρων και ευφυής, ακόμα κι όταν καταλήγει κάπως διστακτικός.

To ΜΟVE IT καλύπτει το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για 14η χρονιά και θα σας μεταφέρει συνεχείς ανταποκρίσεις στο ειδικά διαμορφωμένο section του online περιοδικού μας.