65ο ΦΚΘ: Με το "Έχω κάτι να πω", ο Στράτος Τζίτζης κάνει το δικό του 8 1/2

Σύνοψη: Η κωμωδία ενός σκεπτόμενου ανθρώπου που θέλει να πάρουν σοβαρά τις φιλοσοφικές του απόψεις ενώ αυτός δεν είναι παρά ένας αποτυχημένος σκηνοθέτης.

ΣΧΕΤΙΚΑ65ο ΦΚΘ: Η τρυφερή και ανοιχτόκαρδη "Lula LeBlanc"

Ο Σταύρος διδάσκει σε μια σχολή κινηματογράφου. Θέλει τα σενάρια να έχουν κάποιο βαθύ νόημα. Έτσι, έχει ελάχιστους σπουδαστές στην τάξη του και χάνει τη δουλειά του. Αποφασίζει να γράψει τις σκέψεις του για το βαθύτερο νόημα σε ένα βιβλίο.

Αυτό, όμως, δεν φαίνεται να ενδιαφέρει κανέναν. Τότε βρίσκει μια απρόσμενη αναγνώστρια…

Άποψη: Έχω κάτι να πω είναι η βασική αρχή ενός σεναρίου όπως μας πληροφορεί το alter ego του σκηνοθέτη Στράτου Τζίτζη που υποδύεται ο Αντίνοος Αλμπάνης, στα μαθήματα που παραχωρεί σε ένα άδειο και υποφωτισμένο αμφιθέατρο μιας σχολής εν παρακμή.

Πέντε χρόνια μετά την τελευταία του ταινία και ενώ το 2023 εξέδωσε το ομώνυμο βιβλίο του που έγραψε κατά την διάρκεια της πανδημίας, ο Τζίτζης επιστρέφει με ένα κωμικό και αυτοαναφορικό σινεμά με meta διάθεση και οξύ σχολιασμό της τρέχουσας κινηματογραφικής κατάστασης στην χώρα μας. Ο Αλμπάνης είναι ένας σκηνοθέτης που δεν ξέρει προς τα πού πλέον να κατευθυνθεί σε μια χώρα που μοιάζει να αδιαφορεί. Όπως κωμικά και τόσο σωστά αναφέρει ο ήρωας του Γιάννη Ζουγανέλη, όταν ένας μικρομηκάς σκηνοθέτης επιλέγεται να κάνει μαθήματα «οι δικές του οι μικρές έχουν πάρει την Άρκτο στο Βερολίνο, οι δικές σου οι μεγάλες τι πήραν;».

Μια εγχώρια κινηματογραφική παραγωγή που έχει παγιδευτεί στην αναζήτηση ξένων βραβείων για να επιβεβαιωθεί στην Ελλάδα ως σημαντική. Αρκετά σαρκαστικός, σε μια φιλοσοφική διάθεση που δεν πετυχαίνει πάντα τον στόχο της μιας και αρκετά οι ήρωες μοιάζουν περισσότερο να φλυαρούν παρά να εκφράζουν κάτι ουσιαστικό, σε μια αφήγηση που σπάει δείχνοντας σκηνές από τα παρασκήνια καθώς προβάρουν τις σκηνές τους, που και αυτές βέβαια εντάσσονται μέσα σε ένα πλαίσιο μυθοπλασίας και δεν είναι τόσο αυθόρμητες όσο δείχνουν, αλλά δίνουν στην ταινία μια πιο ειλικρινή διάθεση, κάνοντας πλάκα με την ίδια την πλοκή ή τα θέματα που καταπιάνεται.

Ακόμα και η αυτοαναφορικότητα της ταινίας, μιας και ο Αλμπάνης υποδύεται τον Τζίτζη την εποχή που γράφει το βιβλίο Έχω κάτι να πω, ενώ στους τοίχους του σπιτιού του κρέμονται αφίσες από τις προηγούμενες δουλειές του σκηνοθέτη, γίνεται θέμα σάτιρας από τους συντελεστές της ταινίας.

Με τον τρόπο του κάνει το δικό του 8 ½ , με την φαντασία, τις όμορφες γυναίκες του περιθωρίου και τον πρωταγωνιστή άντρα που πηγαινοέρχεται σε παρελθόν, παρόν και μέλλον να τα μοιράζεται με το φελινικό σύμπαν, αλλά σε μια πιο σατιρική διάθεση του πώς λειτουργεί το κινηματογραφικό, τηλεοπτικό και εκδοτικό σκηνικό.

Ίσως αν θέλουμε να του χρεώσουμε κάτι, παρότι αρκετά αστείο και ενδιαφέρον για σινεφίλ κοινό, είναι ότι τελικά είχε πολλά να πει και έτσι επειδή θέλει να μιλήσει για τον ελληνικό κινηματογράφο, τις σπουδές, τους εκδοτικούς οίκους, την λογοτεχνία, την τηλεόραση και τις ψυχαγωγικές εκπομπές, καταλήγει να ατονεί η ίδια η πλοκή και να μοιάζει εν τέλει προσχηματική απλώς για να παρουσιαστούν οι απόψεις για τα εν λόγω θέματα.

To ΜΟVE IT καλύπτει το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για 14η χρονιά και θα σας μεταφέρει συνεχείς ανταποκρίσεις στο ειδικά διαμορφωμένο section του online περιοδικού μας.