Νύχτες 18: "The mountain" - Κριτική

Δημοσίευση: 26 Σεπτεμβρίου 2018, 03:06
Συντάκτης:

Το Βουνό του Rick Alverson είναι ένα roadtrip που δεν κατάλαβες για πότε το ξεκίνησες και καθόλη τη διάρκειά του, ψάχνεις ανεπιτυχώς το γιατί. Τουλάχιστον μπορείς και βλέπεις όμορφα τοπία έξω από το παράθυρό σου.

<a href="/festival-nyhtes-premieras/nyhtes-premieras-18-oi-kalyteres-foto/58991">Νύχτες Πρεμιέρας 18: Οι καλύτερες φωτό</a>ΣΧΕΤΙΚΑΝύχτες Πρεμιέρας 18: Οι καλύτερες φωτό

Σύνοψη: Η ιστορία ακολουθεί έναν νεαρό, τον Άντυ (Tye Sheridan), ο οποίος ζει μία στατικά μονότονη και εσωστρεφή ζωή, μέχρι που χάνει τον πατέρα του (Udo Kier) και εμφανίζεται στη ζωή του ένας ψυχίατρος, ο οποίος κούραρε τη μητέρα του όταν δούλευε στο ψυχιατρείο όπου βρισκόταν έγκλειστη εκείνη. Ο Δόκτωρ Γουάλλας, ή Γουάλλι (Jeff Goldblum) για τους φίλους, όπως του συστήνεται, προτείνει στον νεαρό να έρθει μαζί του σε ένα παράδοξο road trip στην Αμερική του 50 για να τον βοηθήσει στις μικροδουλειές και να βγάζει φωτογραφίες τους ασθενείς.

Άποψη: Ζοφερά απόκοσμη αίσθηση που εντείνεται με την επιλογή της εξίσου απόκοσμης μουσικής. Όποιος έχει έρθει σε επαφή με το σινεμά του Ρικ Άλβερσον, δεν του είναι απολύτως ξένη αυτή η αισθητική, που αγγίζει τα όρια ενός παράδοξου πειραματισμού. Ψυχρά και «σεπιαρισμένα» πλάνα δια χειρός Λορένζο Χάγκερμαν, που μας μεταφέρουν σε μία Αμερική του 50, κάπως αποστειρωμένη και ασθενική, ίσως προσπαθώντας να αποτυπωθεί και ο τρόπος με τον οποίο βλέπουν τον κόσμο οι ασθενείς του ψυχιάτρου. Κινηματογράφηση που θυμίζει έναν Ρόι Άντερσον χωρίς το black humor του και ιστορία που θα μπορούσε εύκολα να θυμίζει και την πένα του Ευθύμη Φιλίππου.

Η ταινία βασίζεται στην πραγματική ιστορία του γιατρού Γουόλτερ Φρίμαν, στον ρόλο του οποίου δεσπόζει ένας ολοκληρωμένος και εξαιρετικός Τζεφ Γκόλντμπλουμ, που κατά τη δεκαετία του 50, έγινε γνωστός από τις αναρίθμητες λοβοτομές που πραγματοποίησε. Μόνο που στην παρούσα μεταφορά, δεν απασχολεί τον Άλβερσον η βιογραφία του γιατρού, η οποία αποτελεί απλώς την αφορμή για να αποδώσει τους στόχους και τα νοήματά του.

Οι σκηνές ακροβατούν μεταξύ στατικής συνειρμικότητας και μινιμαλισμού, και εναλλάσσονται παραδόξως πετυχημένα θα τολμούσε να πει κανείς, κι ας φαντάζουν οι περισσότερες σαν ασύνδετες σκηνές σε κάποια μικρού μήκους ταινία ενός σπουδαστή της Καλών Τεχνών. Η στατικότητα των πλάνων δεσπόζει μέσα από τετράγωνα κάδρα και δημιουργεί μία ασφυκτική αίσθηση φορμαλισμού και στυλιζαρισμένης επιτήδευσης. Ο θεατής ψάχνει ένα νόημα που δεν το βρίσκει, ούτε καν στα λόγια του Denis Lavant, ο οποίος εμφανίζεται στο δεύτερο μισό της ταινίας και δίνει μία νότα δυναμισμού με τους παραληρηματικούς γαλλοαγγλικούς μονολόγους του, για την τέχνη, τη δημιουργία. Αλλά πέραν της ενδιαφέρουσας πειραματικής αυτής αισθητικής, των όμορφων πλάνων, που σίγουρα δεν θα αφήσουν τον θεατή αδιάφορο, εκείνος περιμένει να καταλάβει γιατί και πού οδηγούν όλα αυτά τα κομμάτια του παζλ, μόνο για να καταλήξει να μην εκπληρωθεί ποτέ αυτή του η επιθυμία. Ίσως πάλι, αυτό να ήταν και το νόημα.

Bαθμολογία: 3,5  /  10

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos