Γαλλόφωνο 2021: "Έκθαμβοι" - Κριτική
Σε μια επαρχιακή πόλη της Γαλλίας, που η ζωή φαίνεται ήσυχη, μια οικογένεια αποφασίζει σταδιακά να γίνει μέλος μιας καθολικής κοινότητας, της Κοινότητας του Περιστεριού, και να αρχίσει να ζει σύμφωνα με τους κανόνες της.
ΣΧΕΤΙΚΑ24ο FFF: Με τον "Πανικό" μας συστήθηκε η Ζιστίν Τριέ
Σκηνοθεσία: Σάρα Σουκό. Πρωταγωνιστούν: Καμίλ Κοτέν, Ζαν Πιέρ Νταρουσέν, Ερίκ Καραβακά.
Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο για μια χώρα όπως η Γαλλία που θα πίστευε κανείς πως η θρησκεία δεν κατέχει κάποιον κομβικό ρόλο στην κουλτούρα της, όπως έχει για παράδειγμα η Ορθοδοξία για την Ελλάδα, η Sarah Suco στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο με την ταινία Les Eblouis θα έρθει να μας πει μια βιωματική ιστορία, βγαλμένη από τα δικά της παιδικά χρόνια. Η ίδια έζησε για δέκα χρόνια σε μια τέτοια θρησκευτική κοινότητα έως ότου ενηλικιώθηκε και άφησε την οικογένεια της.
Οι λόγοι που η οικογένεια για την οποία μας μιλάει η Suco αποφάσισε να εισχωρήσει σε αυτή τη σέκτα δεν είναι σε πρώτη φάση εμφανείς. Ο πατέρας είναι δάσκαλος, η μητέρα αναζητά δουλειά ως λογίστρια και έχουν τέσσερα υγιή παιδιά. Η ιστορία δίνεται μέσα από τα μάτια της μεγαλύτερης κόρης, η οποία βλέπει σταδιακά την εφηβική της ζωή να αλλάζει λόγω των επιλογών των γονιών της. Ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο ντύνεται στο σχολείο έρχεται πλέον να διαπραγματευτεί, πόσω μάλλον οι παρέες, τα χόμπι της (αναγκάζεται μάλιστα να σταματήσει να είναι μέλος μιας αθλητικής ομάδας ακροβατικών, όπου είναι και ιδιαίτερα ταλαντούχα) ή και ο ίδιος ο έρωτας.
Η ταινία ενέχει μια ιδιαίτερη αυθεντικότητα στην αφήγησης της, στο οποίο συμβάλει τόσο το γεγονός ότι η Suco υπογράφει εξ ημισείας το σενάριο μεταφέροντας τα δικά της βιώματα στη μεγάλη οθόνη, όσο και η επιλογή της πρωταγωνίστριας μαζί με την όποια εξερευνούμε κι εμείς ως θεατές τους τρόπους που σιγά σιγά ολόκληρες προσωπικότητες εγκολπώνονται σε μια θρησκευτική σέκτα. Η νεαρή Céleste Brunnquell είναι εντυπωσιακή στον ρόλο της 12χρονης Camille καταφέρνοντας να προσδώσει την απαιτούμενη δόση αθωότητας, φρεσκάδας και νεανικής ευρηματικότητας όταν πρέπει να διαχειριστεί την έφηβη ζωή της που αλλάζει.
Το εξαιρετικό κάστ ενδυναμώνει συνολικά την ταινία. Στον ρόλο της μητέρας βρίσκουμε την Camille Cottin, που μπορεί να την ξέρουμε από τον κωμικό ρόλο της στη σειρά Call my Agent! (Dix Pour Cent στα Γαλλικά), όμως εδώ ενσαρκώνει εξαιρετικά μια εύθραυστη προσωπικότητα. Ξεχωρίζει επίσης και ο Jean-Pierre Darroussin στον ρόλο του Ποιμένα της κοινότητας, που κάνει τους θεατές να νιώθουν όσο άβολα χρειάζεται κάθε φορά που μπαίνει σε έναν χώρο και τα υπόλοιπα μέλη της κοινότητας ξεκινούν να... βελάζουν!
Το μείον της ταινίας όμως έρχεται προς το τελείωμά της όπου η σκηνοθέτης επιλέγει ένας κάπως κλισέ, κι εύκολο τρόπο να δώσει μια λύση στην ιστορία. Κάπως σαν αταίριαστο, κάπως σαν να μην δόθηκαν αρκετά στοιχεία ώστε να δικαιολογηθεί η πλοκή και κάπως σαν να υπήρξε μια προσπάθεια έντονου συναισθηματισμού που όμως δεν χτίστηκε όπως θα έπρεπε μειώνοντας την αξιοπιστία της πλοκής.
Το τέλος σαν να έρχεται κάπως βιαστικό και απότομο μιας κατά τα αλλά πολύ ενδιαφέρουσες και σίγουρα έντονης συναισθηματικά ταινίας.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων