Γαλλόφωνο 19: "Μητρικό ένστικτο" - Κριτική

Σύνοψη: Η δεκαετία του ’60 βρίσκει την Αλίς (Veerle Baetens) και τη Σελίν (Anne Coesens), κολλητές φίλες, να μένουν σε διπλανά σπίτια, μαζί με τις οικογένειές τους, και φαινομενικά να έχουν τις τέλειες ζωές. Οι άνδρες τους τις αγαπάνε, οι 7χρονοι γιοι τους, ο Μαξίμ και ο Τεό, είναι επίσης κολλητοί και παίζουν μαζί, και κάνουν πάρτι γενεθλίων και μαζώξεις, όπου διασκεδάζουν με τους φίλους και τις οικογένειές τους. Όμως αυτές οι δυναμικές αλλάζουν μονομιάς, όταν συμβαίνει ένα τραγικό ατύχημα, που θα ταράξει τις ζωές των δύο οικογενειών, και θα φέρει νέα συναισθήματα, που θα επικαλύψουν την αγάπη· ενοχή, παράνοια, καχυποψία.

ΣΧΕΤΙΚΑ23ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου: "Οι Τρεις Σωματοφύλακες: Ντ' Αρτανιάν" - Κριτική

Άποψη: Ο Olivier Masset-Depasse με αυτή του την ταινία, εμπίπτει ξεκάθαρα στην κατηγορία των σκηνοθετών που έχουν επηρεαστεί βαθύτατα από την αισθητική του Χίτσκοκ. Το Μητρικό Ένστικτο προσπαθεί να συνομιλήσει με το παρελθόν, γι’ αυτό και στιλιστικά θα ικανοποιήσει τους λάτρεις της αισθητικής του ’50 και του ’60. Μία ταινία, που επιχειρεί να έχει μία αρχή, μέση και τέλος και να χρησιμοποιήσει γυναίκες πρωταγωνίστριες που έχουν πολλά οικεία, χιτσκοκικά χαρακτηριστικά, όπως ένα αόρατο πέπλο μυστηρίου, που καλύπτει τις προθέσεις τους. Η παράνοια εντρυφεί, και ο θεατής αναρωτιέται εάν έχει βάση ή εάν είναι απλός παραλογισμός μίας υπερπροστατευτικής μητέρας.

Στα υπέρ της συγκαταλέγεται το γεγονός πως καταφέρνει στη μιάμιση ώρα της να κρατήσει τον θεατή σε μία αέναη ένταση, ώσπου να πέσουν οι τίτλοι τέλους. Το πρόβλημα, όμως εντοπίζεται ακριβώς σε αυτούς τους τίτλους τέλους, και γενικά στο τελευταίο μισάωρο, που ξεκινά και ανατρέπει όσες σταθερές προσπάθησε να χτίσει. Καλώς ή κακώς, η ιστορία δεν θέλει να δώσει ένα ξεκάθαρο μήνυμα και γι’αυτό κάπου η κατάληξη ενοχλεί και αφήνει τους θεατές ανικανοποίητους. Κι εν τέλει, αναρωτιόμαστε, εάν έχει να προσφέρει κάτι νέο, πέραν του να εκφράσει μία νοσταλγία στο παρελθόν.

5 / 10