X-Men: Apocalypse

Ο Μπράιαν Σίνγκερ, εκτός του ότι με το θαυμάσιο “X-Men” του 2000 άλλαξε για πάντα τον τρόπο με τον οποίο γυρίζονται έκτοτε οι βασισμένες σε comics ταινίες, μάς έδωσε κατόπιν το “X-Men 2”, ένα από τα κορυφαία και πλέον καλοδουλεμένα blockbuster του είδους (στη σκηνή όπου η Jean Grey της Φάμκε Γιάνσεν θυσιάζεται για να σώσει τους υπόλοιπους X-Men, ομολογώ πως είχα δακρύσει). Η επιστροφή του στο αγαπημένο του franchise 11 χρόνια μετά με το εξαιρετικά φιλόδοξο από κάθε άποψη “X-Men: Days of Future Past”, στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, αποδεικνύοντας περίτρανα πως ακόμη “το 'χει”.

Στο -αναμφισβήτητα θεαματικό- “Apocalypse”, το τελευταίο κεφάλαιο της prequel τριλογίας των X-Men, ωστόσο, επικρατεί μια γενικότερη αίσθηση κόπωσης, τόσο από πλευράς του επικεφαλής δημιουργικού team, όσο και από εκείνης των πρωτοκλασάτων ονομάτων του καστ (κάτι που γίνεται ιδιαίτερα εμφανές στις περιπτώσεις της Τζένιφερ Λόρενς και του Μάικλ Φασμπέντερ, που εδώ τους πετυχαίνουμε μάλλον... κακοδιάθετους). Οι ιδέες που παρουσιάζονται εδώ όχι μόνο δε μοιάζουν εμπνευσμένες και φρέσκιες, αλλά ενίοτε ερχόμαστε αντιμέτωποι με ανακύκλωση υλικού από προηγούμενες ταινίες της σειράς (όπως η –διασκεδαστική μεν, αλλά τα 'χουμε ξαναδεί αυτά δε- σεκάνς της επανεμφάνισης του Quicksilver) και μόνο η σκηνή του ταυτόχρονου παγκόσμιου αφοπλισμού των υπερδυνάμεων μπορούμε να πούμε πως χαίρει μιας κάποιας πρωτοτυπίας. Όσον αφορά, εξάλλου, στον En Sabah Nur, τον... godlike αρχικακό της ταινίας, παρά τις φιλότιμες προσπάθεις του Όσκαρ Άιζακ που τον υποδύεται (κρυμμένος, πάντως, κάτω από τόνους make-up), ουδέποτε καταφέρνει να φανεί πραγματικά βαρυσήμαντος και απειλητικός (βάλτε τον, μόνο, δίπλα στον Sylar του τηλεοπτικού “Heroes”, ο οποίος είχε επίσης την ικανότητα να “απορροφά” τις δυνάμεις των μεταλλαγμένων με τους οποίους ερχόταν σε επαφή, και θα καταλάβετε τι εννοώ).

Η πάντα ενδιαφέρουσα και σταθερά ιντριγκαδόρικη σχέση ανάμεσα στονProfessor Xavier, τον Magneto και την Mystique, η οποία, άλλωστε, αποτελεί και το συναισθηματικό και φιλοσοφικό κέντρο βάρους της prequel τριλογίας, αυτή τη φορά πέφτει θύμα των ισοπεδωτικών – κυριολεκτικά και μεταφορικά – ειδικών εφέ, που για πρώτη, ίσως, φορά στην ιστορία του franchise μοιάζουν να καπελώνουν τους πάντες και τα πάντα, αφήνοντας ελάχιστο χώρο για ουσιαστική ανάπτυξη των χαρακτήρων. Ακόμη και το -πολυσυζητημένο cameo- του Wolverine δεν εξυπηρετεί τίποτα περισσότερο από το να μάς... υπενθυμίσει πως ο Χιού Τζάκμαν ετοιμάζεται να επιστρέψει για μια τελευταία φορά στο ρόλο, σε ένα ακόμη spin-off.

Εκεί όπου ο Σίνγκερ και ο (σεναριογράφος) Σάιμον Κίνμπεργκ τα καταφέρνουν σαφώς καλύτερα, είναι στο κομμάτι της ταινίας που αφορά στην προσθήκη στην ιστορία των νεανικών εκδοχών της Jean Grey, του Cyclops και του Nightcrawler, με τους Σόφι Τέρνερ (η Σάνσα Σταρκ του “Game of Thrones”), Τάι Σέρινταν και Κόντι Σμιτ-ΜακΦι, αντίστοιχα, να υποστηρίζουν ιδανικά τους ρόλους τους, και την πρώτη να φτάνει, μάλιστα, στο σημείο να κλέβει την παράσταση στην επική τελική σεκάνς αναμέτρησης ανάμεσα στους καλούς και τους “παραστρατημένους” μεταλλαγμένους. Μια αρκετά καλοστημένη σεκάνς που προσφέρει άφθονο eye candy, η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να κοντράρει στα ίσια την αντίστοιχη του αεροδρομίου από το “Captain America: Civil War”, αν οι τρεις από τους τέσσερις ακολούθους του Apocalypse (μην ξεχνάμε πως έχει και τον Magneto στο πλευρό του) δεν ήταν τόσο υποδεέστεροι ως παρουσίες, σε σχέση με τους X-Men του Xavier.

Ακόμη και σε αυτή την πιο αδύναμη στιγμή της X-Men φιλμογραφίας του, πάντως, ο Σίνγκερ καταφέρνει να μας δώσει ψήγματα του ανεκτίμητου ταλέντου του, παρουσιάζοντάς μας για μια ακόμη φορά τους πιο ανθρώπινους υπερήρωες που κυκλοφορούν εκεί έξω...

Σύνοψη: Από την αυγή του πολιτισμού, λατρευόταν σαν θεός. Ο Απόκαλιψ, ο πρώτος και ισχυρότερος μεταλλαγμένος από το σύμπαν των X-Men, έχει συγκεντρώσει τις δυνάμεις πολλών άλλων μεταλλαγμένων, καταλήγοντας αθάνατος και ανίκητος. Ξυπνώντας μετά από χιλιάδες χρόνια, απογοητεύεται από τον κόσμο που βρίσκει και σχηματίζει μια ομάδα παντοδύναμων μεταλλαγμένων, συμπεριλαμβανομένου και του αποκαρδιωμένου Μαγκνέτο, για να εξαγνίσει την ανθρωπότητα και να δημιουργήσει έναν νέο κόσμο, στον οποίο θα κυριαρχεί. Καθώς η μοίρα της Γης κρέμεται από μια κλωστή, η Ρέιβεν μαζί με την βοήθεια του Καθηγητή Χ πρέπει να ηγηθεί μιας ομάδας νέων X-Men για να σταματήσουν τον μεγαλύτερο εχθρό τους και να σώσουν την ανθρωπότητα από την απόλυτη καταστροφή…