Wild Duck

Χαμηλόφωνο, βραδύκαυστο δράμα

Εγκλωβισμένος σε προσωπικά και οικονομικά αδιέξοδα, ο Δημήτρης προσπαθεί να ορθοποδήσει αναλαμβάνοντας την εξιχνίαση μιας υπόθεσης υποκλοπών. Η έρευνα τον οδηγεί στην παρακολούθηση ενός διαμερίσματος και, κατ’ επέκταση, της καθημερινότητας των ενοίκων ολόκληρης της πολυκατοικίας. Όσο η παρακολούθηση προχωρά, τόσο το ενδιαφέρον του Δημήτρη αυξάνεται για την ιστορία της Παναγιώτας, της ενοίκου του επάνω ορόφου. Η σχέση του με την Παναγιώτα, αλλά και τα στοιχεία που ανακαλύπτει, τον οδηγούν στη βίαιη συνειδητοποίηση της παραβίασης της ιδιωτικής ζωής και της ασφάλειας, αλλά και της υποβίβασης της ποιότητας ζωής των κατοίκων της σύγχρονης πόλης. Σ’ ένα ταξίδι αυτοπροσδιορισμού στη γενέτειρά του, ο Δημήτρης προσπαθεί να ξαναβρεί τη χαμένη του ελευθερία και τα παραγκωνισμένα του ιδανικά, για ν’ αντιμετωπίσει τα ηθικά και οικονομικά διλήμματα που τον καταδιώκουν.

Στην πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, ο Γιάννης Σακαρίδης διστάζει να καταλήξει τι είναι αυτό που θέλει ακριβώς να αφηγηθεί: μια ιστορία συνομωσίας αναφορικά με τις παρακολουθήσεις τηλεφώνων από τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας και τις ασύλληπτα επιβλαβείς κεραίες που τοποθετούνται σε κατοικίες ή μια τρυφερή ιστορία δυο ενήλικων ανθρώπων που οι καταστάσεις φέρνουν κοντά;

Αποτέλεσμα, η αφήγηση και στους δύο προαναφερθέντες πόλους να εξελίσσεται κάπως άτσαλα, αποσπασματικά, ίσως και επιδερμικά -ειδικά το θέμα της παραβίασης προσωπικών δεδομένων-, αν και υποστηρίζονται από δύο πραγματικά καλές ερμηνείες της Θέμιδος Μπαζάκα και του Αλέξανδρου Λογοθέτη που σε εθίζουν στην παρακολούθηση χωρίς τονισμένη την αίσθηση του μελοδράματος, μαζί με την πετυχημένη φωγραφική διεύθυνση του Γιαν Βόγκελ.

Με αχρείαστα ιντερλούδια εσωτερικής αναζήτησης του ήρωα που κουράζουν και από το ιδιαίτερο μοντάζ, ο σκηνοθέτης προσπαθεί να στήσει ένα ιστόγραμμα μυστηρίου για τον πρωταγωνιστή του, με την ίντριγκα σε πρώτο πλάνο και το ενδιαφέρον του για ένοικο της πολυκατοικίας να λειτουργεί σαν "ηλεκτρολύτης" στην καθημερινότητά του. Ένα χαμηλών τόνων φιλμ, με αρκετές υπόγειες εντάσεις, σκηνοθετημένο λιτά και με σιγουριά, κρατά "χαμηλά" την μπάλα και μπορεί να μην δικαιώνεται συνολικά, κλείνει όμως όμορφα με μια ομαδική πράξη ακτιβισμού που προκύπτει από την εμπιστοσύνη και την αληλεγγύη.

Απόστολος Κίτσος