The wife

Σύνοψη: Η Τζόαν είναι η τέλεια σύζυγος.  Επί σαράντα χρόνια έχει θυσιάσει το ταλέντο, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες της για να στηρίξει το σύζυγο της και τη λογοτεχνική του καριέρα. Ο γάμος τους έχει χτιστεί με άνισους όρους κι εκείνη έχει ξεπεράσει τα όρια της. Την παραμονή της βράβευσης του Τζο με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, η Τζόαν ετοιμάζεται να αποκαλύψει το μεγαλύτερο μυστικό της καριέρας του.

Άποψη: Η Glenn Close ήταν υποψήφια για Όσκαρ α’ γυναικείου ρόλου ενώ κέρδισε την αντίστοιχη Χρυσή σφαίρα για αυτή την ερμηνεία της, σε μια ταινία ωστόσο που αφήνει την εντύπωση ότι δεν κατάφερε ποτέ να γίνει τόσο διεισδυτική, τόσο ρομαντική, τόσο  πνευματώδης, όσο θα έπρεπε να είναι.

Πράγματι, ο Σουηδός σκηνοθέτης αφήνεται ολοκληρωτικά στο δεδομένο ταλέντο των ηθοποιών του και δίνει τελικά την εντύπωση ότι ενδιαφέρεται για την ιστορία του, λιγότερο απ’ ότι της αξίζει. Η αδιάκοπη μονοτονία των πλάνων του, χωρίς την παραμικρή έκπληξη ή απόπειρα δημιουργικότητας και τα ψυχρά χρώματα της Στοκχόλμης που ποτέ δεν βοηθούν, έχουν ως αποτέλεσμα ο θεατής να κάνει ένα ανώδυνο πέρασμα από σκηνές και σημεία τα οποία θα μπορούσαν χωρίς αμφιβολία να αξιοποιηθούν καλύτερα.

Το σενάριο από την άλλη, με ατάκες λιγότερο οξυδερκείς απ’ ότι θα αναμένονταν για μια ιστορία που εξελίσσεται ανάμεσα σε διανοούμενους συγγραφείς, καταφέρνει ικανοποιητικά να αναδείξει τις λεπτές ισορροπίες στις σχέσεις των χαρακτήρων και κυλά με αξιοπρέπεια και ίσως κάποια θεατρικότητα. Και με την ίδια αυτή θεατρικότητα τελικά η ταινία εκρήγνυται στην κορύφωσή της και καταφέρνει έστω και στιγμιαία, να αποδιώξει την ανάμνηση της μέχρι τότε υποτονικής της πορείας.

Αναμφισβήτητα η μεγαλύτερη αρετή του έργου, είναι  χαρακτήρας της Τζόαν, που με την αρχοντική, λιγομίλητη παρουσία της, από την πρώτη στιγμή φαίνεται ότι δεν σκοπεύει να αφήσει τον εαυτό της να μπει στη σκιά του συζύγου της, ακόμη και όταν όλοι γύρω της επιμένουν ότι εκεί ακριβώς θα έπρεπε να είναι, ακόμη και όταν αφήνεται να παρασυρθεί από τύψεις και αμφιβολίες για τις επιλογές της. Η ευγνωμοσύνη του συζύγου από την άλλη, γρήγορα καταντά να μοιάζει με υποκρισία, γιατί ποτέ δεν είναι αρκετή, ποτέ δεν εκφράστηκε για τους σωστούς λόγους.

Παραμένει έτσι ο χαρακτήρας της εύκολα στο επίκεντρο, με τις σιωπές και τα βλέμματα της επιδέξιας ερμηνείας, μιας πραγματικής ηθοποιού, που μακριά από το συνηθισμένο σκληρό της ύφος, με ευκολία κυριαρχεί στην οθόνη με την ώριμη σοβαρότητα της. Έτσι σταδιακά η ανατροπή του μύθου της ταινίας, μοιάζει όλο και πιο αναπόφευκτη και πιστευτή και η απάθεια της σκηνοθετικής ματιάς, πετυχαίνει εδώ να τη σερβίρει χωρίς υστερίες και αχρείαστα δράματα, με μια ψυχραιμία και στωικότητα άξια της πρωταγωνίστριάς του.

Καταφέρνει με αυτό τον τρόπο η ταινία, να αναδείξει έναν ουσιαστικότατο γυναικείο χαρακτήρα, αποφεύγοντας την παγίδα της φεμινιστικής γκρίνιας και εύκολης θυματοποίησης. Αυτή η σπάνια ισορροπία όμως, δεν έρχεται ποτέ χωρίς θυσίες, αφού αμήχανος ο θεατής, παρατηρεί το ολοκληρωμένο, προσγειωμένο, απόλυτα πιστευτό αυτό γυναικείο πορτρέτο, και το αν η ψυχραιμία και ο αυτοέλεγχος του, είναι τελικά περισσότερο δύναμη ψυχής, ή αδυναμία, αδύνατον να το αποφασίσει.

Δωροθέα Ανδρικάκη