Twist

Σύνοψη: Η κλασική ιστορία του Dickens ζωντανεύει στο Λονδίνο του σήμερα, με τον Oliver Twist να μπαίνει σε μια συμμορία νεαρών ταραχοποιών με σκοπό να κλέψουν μερικούς πίνακες ανεκτίμητης αξίας.

Άποψη: Το «Twist» του Martin Owen, αποτελεί (στα χαρτιά τουλάχιστον) μια σύγχρονη μεταφορά του κλασικού «Oliver Twist» του Charles Dickens.

Στην πραγματικότητα όμως, οι ομοιότητες της ταινίας με το μυθιστόρημα, σε επίπεδο ιστορίας και κυρίως περιεχομένου, είναι ελάχιστες. Οι μόνες ομοιότητες με την κλασική ιστορία του Oliver Twist, περιορίζονται στα ονόματα των ηρώων και σε κάποιες μικρές αναφορές, δίνοντας έτσι την εντύπωση πως ο μόνος λόγος που μπλέξανε τον Dickens σε αυτή την υπόθεση είναι για να εκμεταλλευτούν την διαφημιστική του ισχύ (και μόνο!).

Ο τρόπος με τον οποίο ο Martin Owen αποφάσισε να «εκμοντερνίσει» την κλασική ιστορία μοιάζει και πείθει τόσο, όσο και οι τρόποι του θείου στο οικογενειακό τραπέζι, που γεμάτος αυτοπεποίθηση διατυμπανίζει «Εγώ θα κάτσω με την νεολαία». Ο πρωταγωνιστής μας, Oliver(Raff Law), κάνει graffiti και parkour στους δρόμους, γιατί ως γνωστόν, αυτά κάνουν οι νεανίες στις μέρες μας, ενώ η  εμφάνιση του ίδιου, αλλά και των υπόλοιπων ορφανών της συμμορίας, έχει hip hop στοιχεία ή μάλλον έχει τα στοιχεία που η pop κουλτούρα νομίζει ότι προσδιορίζουν το hip hop. Αθλητικά παντελόνια, πολύχρωμα τζακετς και ΜΟΝΟ adidas παπούτσια.

Ταυτόχρονα, οι ηθοποιοί δεν βοηθούν ιδιαίτερα στο να διατηρήσει η ταινία ένα αξιοπρεπές επίπεδο, με βασικό πρόβλημα τον ίδιο μας τον πρωταγωνιστή, που αν και είναι ίδιος ο πατέρας του (Jude Law) δεν μπορεί να προσφέρει και πολλά πέρα από αυτό. Ιδιαίτερη θλίψη προκαλεί και η ύπαρξη του θρυλικού Michael Caine στην ταινία, που υποδύεται μια κακή εκδοχή του εαυτού του, ενώ σου δίνει την αίσθηση ότι απλώς περιμένει να τελειώσουν τα γυρίσματα.

Το σημαντικότερο πρόβλημα της ταινίας, όμως, είναι το σενάριο. Το «Twist» αποτελεί κυρίως μια «heist movie», για μια ληστεία που όμως δεν έχει, ούτε ένα έξυπνο σχέδιο και φυσικά ούτε μια ενδιαφέρουσα εκτέλεση του. Σε επίπεδο διαλόγων και εξέλιξης των χαρακτήρων δε, μοιάζει να συγγενεύει ιδιαιτέρως με τις παιδικοεφηβικές σειρές της Disney, τύπου «Hannah Montana».

Τέλος, η σκηνοθεσία του Martin Owen μοιάζει με κακή απομίμηση του Guy Ritchie, όπου με γρήγορα cuts, zooms και κινήσεις, προσπαθεί να δώσει λίγη δράση στην ταινία, μιας και το σενάριο και οι ερμηνείες δεν μπορούν να βοηθήσουν σε αυτό.

Σίγουρα κανένας δημιουργός δεν οφείλει να κάνει μόνο «καλές» ταινίες. Μια προσπάθεια που δεν πήγε και πολύ καλά, μπορεί να ωφελήσει και τον ίδιο τον δημιουργό, αλλά και τον θεατή στις επόμενες κινηματογραφικές τους εμπειρίες. Αυτό όμως που δύσκολα ξεπερνιέται, είναι η πικρή γεύση της «αρπαχτής» που σου μένει στο στόμα και σε κάνει να νιώθεις «εξαπατημένος».

Γιώργος Τόγιας