Τόρι και Λοκίτα

Σύνοψη: Στο Βέλγιο σήμερα δύο ασυνόδευτα ανήλικα, ένα νεαρό αγόρι και μια έφηβη που ταξίδεψαν ολομόναχα από την Αφρική μέχρι το Βέλγιο, βάζουν την ανεκτίμητη φιλία τους πάνω από τις δύσκολες συνθήκες της εξορίας τους.

Άποψη: Μετά τα κατώτερα της καριέρας τους και του ταλέντου τους, Το Άγνωστο Κορίτσι και ο Νεαρός Αχμέντ, οι αδερφοί Dardenne στρέφουν το βλέμμα τους στα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα που έρχονται στις ευρωπαϊκές χώρες αναζητώντας διαμονή, εργασία και μια καλύτερη ζωή, με τον γνωστό τους λιτό, ντοκιμαντερίστικο και ευαίσθητο τρόπο, παραδίδοντας μια ταινία καλύτερη των τελευταίων τους, χωρίς να συγκαταλέγεται στα αριστουργήματά τους, αλλά σίγουρα σε μια από τις πιο γνήσιες και ανθρώπινες ταινίες των τελευταίων χρόνων.

Ήρεμοι τόνοι, ερασιτέχνες ηθοποιοί, ανθρώπινο δράμα χωρίς μελοδραματισμός και χωρίς τον διδακτισμό του Ken Loach, σε αντίστοιχα κοινωνικά δράματα, απουσία έξτρα στοιχείων που θα στερούσαν τον ρεαλισμό, όπως εφέ, μουσική, φωτογραφία με μη γήινα χρώματα είναι τα μόνιμα εργαλεία των Βέλγων αδερφών που και εδώ χρησιμοποιούνται εύστοχα.

Δύο παιδιά που βρίσκονται σε ένα ξένο περιβάλλον, το ένα με χαρτιά το άλλο χωρίς, προσπαθούν να βρουν ταυτότητα σε ένα χώρο που τους θεωρεί ξένους ή αντικείμενα προς εκμετάλλευση.

Οι σκηνοθέτες έξυπνα δεν ανοίγουν την αφηγηματική τους βεντάλια σε πολλά θέματα που  θα προκαλούσαν μια σύγχυση ή μια πρόχειρη και βιαστική αντιμετώπιση. Άλλωστε, είναι έμπειροι και θα το απέφευγαν. Επιλέγουν λοιπόν να μην δείξουν το κομμάτι του πώς τους συμπεριφέρεται η κοινωνία και η αλληλεπίδρασή τους με αυτή, αλλά περισσότερο σε σχέση με ανθρώπους και φορείς που καλούνται να είτε τους βοηθήσουν -ή και όχι- είτε να τους εκμεταλλευτούν.

Ο Τόρι και η Λοκίτα καλούνται να αντιμετωπίσουν την γραφειοκρατία, τις συνεντεύξεις για το από πού ήρθαν, υπό ποιες συνθήκες και αν είναι πράγματι αδέλφια, ώστε να πάρει και η Λοκίτα τα χαρτιά ή είναι ένα ψέμα, και βέβαια να αντιμετωπίσουν τους ανθρώπους που τους δίνουν δουλειά με ανταλλάγματα.

Παρότι είναι δύο μεγάλης ηλικίας λευκοί Βέλγοι σκηνοθέτες, δείχνουν μια τρομερή ενσυναίσθηση στους ήρωες τους, σαν να έχει σκηνοθετηθεί από μαύρο δημιουργό που έχει βιώσει ή έχει δει στο φιλικό και οικογενειακό του περιβάλλον αντίστοιχες καταστάσεις. Είναι απίστευτη η οξυδερκής ματιά τους, το αγκάλιασμα στους ήρωες τους, χωρίς να αγιοποιούν και να σηκώνουν μανιφέστα δικαιωμάτων. Ταυτοχρόνως είναι μια ταινία ρεαλιστική, άρα και σκληρή και δεν διστάζουν να δείξουν μια τόσο κυνική πλευρά της πραγματικότητας. Μπορεί να αγαπούν και να νοιάζονται τους ήρωές τους, αλλά δεν αρέσκονται σε εύκολες λύσεις και χαρούμενο τέλος.

Κοιτούν την ζωή κατάματα και η ζωή -δυστυχώς-δεν θα έκανε αυτό που κάνουν οι Dardenne στους χαρακτήρες, αλλά αυτό που κάνουν οι άλλοι ήρωες της ταινίας σε αυτούς.

Οι δύο νεαροί πρωταγωνιστές έχουν τρομερή χημεία και πολύ μεγάλη φυσικότητα, δίνοντας την αίσθηση ότι αφηγούνται σε ένα ντοκιμαντέρ τις δικές τους εμπειρίες. Μπορεί να στερούνται υποκριτικής ποικιλομορφίας στο παίξιμό τους, μιας και είναι λίγο άγριο και ατόφιο, χωρίς φιλτράρισμα αλλά και αυτό προσθέτει πόντους στην αληθοφάνεια της ιστορίας, μιας ιστορίας που θα προτιμούσαμε να μην ήταν αληθοφανής αλλά φαντασίας ενός δυστοπικού μέλλοντος.