«Τιτάνιο: μέταλλο με υψηλή ανθεκτικότητα στην θερμότητα και την διάβρωση, με κράματα μεγάλης εφελκυστικής αντοχής.» Εφελκυστική αντοχή είναι η ικανότητα ενός υλικού να αντιστέκεται στις δυνάμεις που τείνουν να το διαλύσουν.

Σύνοψη: Μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, στο κεφάλι της μικρής Alexia (Agathe Rousselle) τοποθετείται μια μεταλλική πλάκα τιτανίου, που αφήνει μια μόνιμη ουλή πάνω από το αριστερό της αυτί. Ανεξέλεγκτη και απρόβλεπτη από παιδί, στο σήμερα εργάζεται ως χορεύτρια σε επιδείξεις αυτοκινήτων, με τα οποία διατηρεί μια ερωτικά διφορούμενη σχέση. Όταν τα βίαια ξεσπάσματά της οδηγούν στην καταδίωξή της από τις αρχές, η Alexia υιοθετεί την ταυτότητα ενός αγνοούμενου αγοριού για να γλιτώσει τη σύλληψη. Ο καταρρακωμένος ψυχικά πυροσβέστης πατέρας του Vincent (Vincent Lindon) αναγνωρίζει σε αυτήν τον γιό του και η σχέση τους εξελίσσεται σε ένα συναισθηματικά αλλόκοτο αλλά ασφαλές και κατανοητικό καταφύγιο.

Άποψη: Το μόνο ασφαλές συμπέρασμα για την δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της Julia Ducournau είναι ότι δεν είναι ένα εύκολο θέαμα. Η φετινή νικήτρια του Χρυσού Φοίνικα του Φεστιβάλ των Καννών είναι ένα ακραίο, τολμηρό και συγκεχυμένο θρίλερ σωματικού τρόμου, που δοκιμάζει τα όρια του θεατή με την προκλητικότητα και την πολλαπλότητά του.

Μια κοπέλα που αντιδρά με αποτρόπαια βία μετά από κάθε στιγμή οικειότητας και προσέγγισης, μια εγκυμοσύνη-προϊόν της συνεύρεσης με ένα αυτοκίνητο(!), σωματικά υγρά με τη μορφή λαδιών αυτοκινήτου και μια ανήσυχη και άτεγκτη σκληρότητα συνθέτουν το πρώτο μέρος απομάκρυνσης του “Titane” από τις συμβάσεις, με το δεύτερο να αλλάζει ταχύτητα και να βρίσκει, μέσα στην ακρότητά του, χώρο για κάτι πιο ουσιαστικό.

Το σινεμά του σοκ, που αγαπά η Ducournau και μας το αποδεικνύει περίτρανα μετά το “Raw”, δεν αγαπά τη λογική και συχνά προτιμά να μας ενοχλεί παρά να μας προβληματίζει. Στην προκειμένη, η ταινία βρίθει από συμβολισμούς και δίπολα, διαθέσεις και σκέψεις που αλλάζουν συνεχώς. Πόνος και ευχαρίστηση, ευελιξία και δυσκαμψία, ο φόβος για το ίδιο το σώμα, η πατρική αγάπη, η ρευστότητα και η ευελιξία της σεξουαλικότητας, του φύλου, της ταυτότητας είναι μερικές από τις πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες που διαπραγματεύεται η ταινία, χωρίς να καταφέρνει ωστόσο να τις διαχειριστεί με κάποια συνεκτικότητα. Ο άτακτος και αμήχανος διαμοιρασμός τους μας δυσκολεύει εξίσου με την αναίτια ανά στιγμές αποκρουστικότητα του θεάματος.

Σίγουρα το “Titane” δεν διστάζει και έχει τις στιγμές του. Σίγουρα το πιο ουσιώδες κομμάτι του παραμένει η συνάντηση των δύο βασικών προσώπων και το άνοιγμα (ιδεών, χαρακτήρων, πλοκής, συναισθήματος) που επιτρέπει η άβολη και αλλόκοτη επαφή τους, ενώ η δέσμευση και η ικανότητα των Rouselle και Lindon χαρίζει βάθος στο χάος που πρωταγωνιστούν. Υπάρχει κάτι σχεδόν συγκινητικό στον τρόπο με τον οποίο η εσωτερική καταστροφή και ο πόνος του ενός βρίσκουν αντίκρυσμα και αγκάλιασμα στο πένθος και την διάλυση του άλλου. Ωστόσο, η συνολική διαχείριση του υλικού που διαθέτει η ταινία, η οποία επισφραγίζεται με το αδύναμο τέλος,  και ο τρόπος με τον οποίο αδειάζει αυτά που θέλει να πει στην οθόνη μας μπερδεύουν και μας κάνουν να αναρωτιόμαστε γύρω από την κινηματογραφική πρόκληση και το αποτύπωμά της.

Τι είναι αυτό που καταφέρνει τελικά να μας ταράξει σε αυτή την δύσβατη και επίπονη ιστορία; Υπάρχει κάτι πιο βαθύ πίσω από τις τολμηρές μεν, αποκρουστικές δε διαθέσεις που παραθέτει ατάκτως; Τι χωρίζει την επιδεικτική υπερβολή από την ρηξικέλευθη δημιουργικότητα και πρωτοτυπία;

Πρώτη δημοσίευση: 28 Oct 2021, 02:10
Ενημέρωση: 4 Nov 2021, 01:59
Τίτλος:
Titane
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
108
Εταιρία διανομής: 
Release: 
28 Οκτωβρίου 2021

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos