Θεέ μου, τι σου κάναμε; 3

Σύνοψη: Ο Κλοντ και η Μαρί σύντομα θα συμπληρώσουν 40 χρόνια γάμου. Για να γιορτάσουν την περίσταση, οι τέσσερις κόρες τους οργανώνουν ένα πάρτι έκπληξη, προσκαλώντας η κάθε μια τα πεθερικά της.

Άποψη: Ένα από τα πιο επιτυχημένα γαλλικά franchise και από τις πιο επιτυχημένες -και στην χώρα μας- γαλλικές κωμωδίες των τελευταίων χρόνων, που μάλιστα έχει διασκευαστεί στο παρελθόν και για το ελληνικό θέατρο, το Θεέ μου τι σου κάναμε, επιστρέφει με την τρίτη ταινία για να γιορτάσει την σμαραγδένια επέτειο των γονιών, τώρα που οι τέσσερις κόρες έχουν παντρευτεί.

Στα πρότυπα της παλιάς σχολής γαλλικής κωμωδίας ή ακόμα και του παλιού ελληνικού σινεμά, ο Christian Clavier, ένας εμπειρότατος κωμικός ηθοποιός, συνεχίζει το κωμικό tour de force του σε μια προβλέψιμη, παλιομοδίτικα αστεία λαϊκή ταινία, που σίγουρα θα βρει απήχηση στο κοινό-και στο ελληνικό-καθόλου άδικα. Ο Clavier είναι ένα φαινόμενο έστω και σε έναν πλέον old school γαλλικό κινηματογράφο, που όμως τον υπηρετεί πιστά, με προσοχή και σεβασμό, ευνοούμενος από το πληθωρικό και αδιαμφησβήτητο ταλέντο του.

Η ταινία θα ήταν μισή αν δεν είχε τον συγκεκριμένο πρωταγωνιστή, που όπως και παλαιότεροι Γάλλοι και Έλληνες ηθοποιοί, και μόνο ένα ξεφύσημά του ή ένα γούρλωμα ματιών μπορεί να προκαλέσει γέλιο. Και αυτό είναι δυσεύρετη επιτυχία. Κατά τα άλλα, πλαισιώνεται από ένα εξίσου χαρισματικό καστ, στο οποίο προστίθενται οι μούλτι κούλτι συμπέθεροι,  μιας και οι κόρες του έχουν παντρευτεί έναν Κινέζο, έναν από την Ακτή Ελεφαντοστού, έναν Εβραίο και έναν Αλγερινό, σχολιάζοντας χιουμοριστικά την πολυπολιτισμική κοινωνία στην οποία ζούμε, όπως είναι φυσικά και η γαλλική, αλλά και την παγκοσμιοποίηση του αιώνα μας.

Μπορεί το σχόλιο να είναι εκείνο ενός ηλικιωμένου που σχολιάζει το σήμερα, παρότι δεν έχει βιώσει το σήμερα ως νέος άρα δεν το ξέρει και τόσο καλά, εντούτοις όλο αυτό γίνεται με αθωότητα και καθόλου ηθικοδιδακτικά και με στόμφο. Υπάρχει μια λεπτότητα.

Ακόμα και στην πλάκα που γίνεται σχετικά με τις καταγωγές και τα στερεότυπα, επ’ουδενί δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ρατσιστικά, αφενός λόγω της ειλικρίνειας και της αθωότητας της πρόθεσης να διακωμωδήσουν και όχι να καυτηριάσουν, αφετέρου λόγω της διάθεσης να σχολιάσουν τα ίδια τα στερεότυπα και τους ίδιους τους ανθρώπους που έχουν μείνει προσκολλημένοι σε κάτι πολύ συγκεκριμένο και έχουν μετουσιώσει το φαντασιακό τους σε πραγματικότητα. Φυλετικές συγκρούσεις και χάσμα γενεών προκαλούν ρωγμές στην οικογένεια και όλα έρχονται άνω κάτω παρά την πρόθεση του εορτασμού.

Μια σειρά ατυχιών, παρεξηγήσεων και κωμικών περιστάσεων, που δεν παριστάνουν ότι είναι κάτι παραπάνω από αυτό, που δεν είναι ούτως ή άλλως κάτι παραπάνω από αυτό μιας και το όποιο σχόλιο μένει μόνο στο επίπεδο του χιούμορ και δεν επιχειρείται κάτι βαθύτερο και αυτό αρκεί για να γεμίσουν τα θερινά σινεμά απολαμβάνοντας για τρίτη φορά τις περιπέτειες της οικογένειας Verneuil.