St Vincent

In Bill Murray we trust

Την ιστορία την έχουμε τσεκάρει πολλές φορές, σε αμέτρητες παραλλαγές, σε ένα σωρό "παράξενες" και "ιδιόρρυθμες" νταμεντί του είδους, όπου ο απροσάρμοστος και προβληματικός ενήλικας παίρνει μαθήματα ζωής (και vice versa) από πιτσιρικά με τον οποίο αναγκάζεται να συγχρωτιστεί.

Εδώ, βέβαια, το φιλμ του πρωοτεμφανιζόμενου (σε σκηνοθεσία και σενάριο μεγάλου μήκους ταινίας) Θίοντορ Μέλφι, διαθέτει ένα μεγάλο ατού: τον Μπιλ Μάρεϊ, που μοιάζει να παίζει στα δάχτυλα έναν ρόλο, ο οποίος δείχνει να έχει γραφτεί πάνω του.

Και πολύ λογικά, διότι ο έμπειρος και αγαπημένος μας σταρ, καταφέρνει με αυτό το ακαταμάχητα cool παίξιμό του να διατηρήσει μια κομψότητα και μια ειλκρίνεια σε όλη την διάρκεια της ταινίας, προβάλλοντας συνεχώς συναισθήματα τρυφερότητας και αληθινά αστείου feeling, με αποτέλεσμα να το φιλμ να παραμείνει αποτελεσματικό και ειλκρινές μέχρι το τέλος του, παρά την ξεκάθαρα κλισεδιάρικη αφήγησή του και την ενοχλητική σε κάποιες στιγμές, αυτοσυγκράτησή του.

Προσθέστε και τον αναπάντεχα εξαιρετικό πιτσιρικά Τζέιντεν Λίμπερερ που πασάρει συνεχώς στον Μάρεϊ χωρίς να καταντά γλυκερός και μελιστάλακτος και έχουμε μια ντραμεντί αναμενόμενη μεν, τίμια δε, με δεύτερες ερμηνείες συμπαθείς (ο Κρις Ο'Ντόουντ ξεχωρίζει, η ΜακΚάρθι ασυνήθιστα over drama, η Ουάτς καρρικατούρα).

Και με μια βασική ερμηνεία του Μάρεϊ -επαναλαμβάνω- που γιατί να μην αποτελέσει το dark horse στις οσκαρικές υποψηφιότητες εδώ που τα λέμε (και τα γράφουμε);

Απόστολος Κίτσος