The spy who dumped me

Σύνοψη: Η Audrey είναι στενοχωρημένη που το αγόρι της, ο Drew, την παράτησε απλώς με ένα μήνυμα. Αυτό όμως που δεν ήξερε για εκείνον είναι ότι δουλεύει ως μυστικός πράκτορας για την CIA και κάποιοι τον κυνηγούν να τον σκοτώσουν. Όταν θα την επισκεφθεί στο σπίτι της, θα έρθουν μαζί και εκείνοι που τον αναζητούν. Τότε η Audrey με την κολλητή της, την Morgan θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι στην Ευρώπη, με σκοπό αφενός να βοηθήσουν τον Drew να ολοκληρώσει την αποστολή του, αφετέρου να παραμείνουν ζωντανές.

Άποψη: Όπως το «Spy» ήταν μία κατασκοπευτική κωμωδία με γυναίκα πρωταγωνίστρια, την Melissa McCarthy, με σκηνές στην Ευρώπη και μία κωμική ανάγνωση του είδους των ταινιών με κατασκόπους, κάτι αντίστοιχο βλέπουμε στο «The Spy Who Dumped Me» («Ο Κατάσκοπος που με Παράτησε»). Ένα ντουέτο γυναικών, η Mila Kunis και η Kate McKinnon, που άθελά τους εμπλέκονται σε μία υπόθεση, που τις αναγκάζει να πάνε στην Βιέννη και να αναλάβουν εκείνες δράση. Εκ πρώτης όψεως η ταινία της Susanna Fogel προσπαθεί να διαφοροποιηθεί βάζοντας δύο γυναίκες πρωταγωνίστριες και προσπαθώντας να γίνει πιο χιουμοριστικό, αλλά μόνο αυτό δεν κάνει, αφού ακολουθεί βήμα προς βήμα όλα τα κλισέ. Κατ’ αρχάς, το είδος της παρωδίας των κατασκοπευτικών ταινιών είναι εξίσου κορεσμένο με τις ίδιες τις κατασκοπευτικές ταινίες, αφού από το «Casino Royale» (1967) με τους Peter Sellers,  Woody Allen και Orson Welles μεταξύ άλλων, μέχρι το «Austin Powers» και από το «Johnny English» μέχρι το «Kingsman» γίνεται μία προσπάθεια ανατροπής ή διακωμώδησης των συνηθισμένων στοιχείων που έχουμε μάθει να βλέπουμε σε ταινίες James Bond και συναφείς. Η ταινία ακολουθεί περισσότερο το στιλ «Austin Powers» και «Johnny English», δηλαδή αστεία που απορρέουν από χαζομάρα ή ανιδεότητα των πρακτόρων, ωστόσο δεν στέκεται τόσο πολύ στην πλάκα όσο θα μπορούσε. Και πάλι δεν θα ήταν κάτι πρωτότυπο, αλλά τουλάχιστον θα είχε το χαβαλέ, την πλάκα και θα ήταν πιο ενδιαφέρον.

Η σκηνοθέτρια ωστόσο επέλεξε να το κάνει αρκετά πιο βίαιο από όσο χρειαζόταν, καταναλώνοντας περισσότερη ώρα σε αυτό, παρά σε μία διασκεδαστική και σατιρική προσέγγιση του είδους, το οποίο εν τέλει πιο πολύ φαίνεται να ακολουθεί, παρά να διακωμωδεί. Οι δύο πρωταγωνίστριες έχουν εξαιρετική χημεία και είναι πολύ καλές σε αυτό που καλούνται να κάνουν, αλλά είναι εμφανές ότι περιορίζονται και θα μπορούσαν να κάνουν πολύ περισσότερα. Ειδικά η McKinnon, μία πολύ καλή κωμική ηθοποιός που βλέπουμε συχνά σε σκετσάκια στο «Saturday Night Live», αν και κλέβει την παράσταση και ανά στιγμές έχει αρκετή πλάκα, γενικότερα όμως σχεδόν χαραμίζεται, αφού έχει δείξει το εύρος της κωμικής της φλέβας. Μία αρκετά πιο συντηρητική από όσο θα ήθελε και από όσο δείχνει κωμική ταινία δράσης, με ένα πολύ καλό καστ, που σώζει κάπως την κατάσταση.