Spider in the web

Σύνοψη: Ένας ξεπεσμένος μυστικός πράκτορας βρίσκει την ιδανική ευκαιρία να αναβιώσει την καριέρα του, όταν αναλαμβάνει αποστολή που αφορά την πώληση χημικών όπλων στη Μέση Ανατολή. Η Μοσάντ όμως παρακολουθεί τις κινήσεις του μέσω μιας δικής του πράκτορα, η οποία δε θα σταματήσει μέχρι να τον εξουδετερώσει.

Άποψη: Μια παλιομοδίτικη ιστορία που αν δεν είχε τον Ben Kingsley και την Monica Bellucci στους πρωταγωνιστικούς ρόλους δεν θα είχαμε κανένα λόγο να την δούμε. Πρόκειται για μια χιλιοειπωμένη υπόθεση σύμφωνα με την οποία έχουμε κατασκόπους που αλληλοσυγκρούονται από διαφορετικές μυστικές υπηρεσίες, ψεύτικες σχέσεις, ψεύτικα συναισθήματα, μυστικά κόλπα ώστε ο ένας να εξουδετερώσει τον άλλον. Από την μία ένας παλιός μυστικός πράκτορας που έχει μια μοναδική ευκαιρία να αναβιώσει τις παλιές δόξες και από την άλλη μια γυναίκα που δεν θα την σταματήσει τίποτα.

Από το Salt μέχρι την τελευταία ταινία του Luc Besson, Anna, για να μην αναφέρουμε το «Mission Impossible» και θεωρηθεί προσβολή στο κλασικό franchise, όλα τα γνωστά κλισέ και στοιχεία που συναντούμε σε κατασκοπευτικές ταινίες επανέρχεται ξαναζεσταμένο και άνευρο στο Δίκτυο Κατασκόπων, με φόντο την πώληση όπλων στην Μέση Ανατολή.

Αν εξαιρέσουμε τους δύο ηθοποιούς που είναι πολύ καλοί στους ρόλους αυτούς και με εξαιρετική χημεία, κατά τα άλλα όλα τα υπόλοιπα κινούνται σε προβλέψιμα μονοπάτια και μάλιστα με μία τηλεοπτική λογική. Άνετα θα μπορούσε να είναι ένα καλοφτιαγμένο τηλεοπτικό επεισόδιο μιας ιστορίας μυστηρίου βασισμένη σε βιβλίο του John le Carre. Αλλά επειδή είναι κινηματογράφος, δεν αρκούν αυτά.

Ο Ισραηλινός σκηνοθέτης Eran Riklis δεν μοιάζει ικανός να βάλει ρυθμό σε μια ταινία που αργοπεθαίνει, ακριβώς γιατί φαίνεται παλιά άμα τη εμφανίσει. Παρότι Ισραηλινός που έχει ασχοληθεί ξανά με κατασκόπους της Μοσάντ και στην προηγούμενη ταινία του, το «Shelter», εντούτοις δεν προσθέτει κάποιο ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο. Όλα τα υπόλοιπα είναι στο background, και αντιμετωπίζονται επιφανειακά και επιπόλαια.

Δεν βοηθάει και το σενάριο των Gidon Maron και Emmanuel Naccache που αρνείται να δώσει μια οικουμενικότητα στην ιστορία και αυτοεγκλωβίζεται μέσα στο κινηματογραφικό είδος στο οποίο θεωρητικά ανήκει. Ακόμα και οι ανατροπές είναι σε μεγάλο βαθμό προβλέψιμες και άτοπες. Οι ηθοποιοί ωστόσο δίνουν ένα δικό τους χαρακτήρα στους στερεοτυπικούς ρόλους που καλούνται να ερμηνεύσουν.