Speak no evil

Όταν μία οικογένεια Αμερικανών προσκαλείται να περάσει το Σαββατοκύριακο στο ειδυλλιακό εξοχικό μίας γοητευτικής οικογένειας Βρετανών, με τους οποίους έγιναν φίλοι στις διακοπές, αυτό που ξεκινάει σαν μία ονειρική απόδραση σύντομα παρεκτρέπεται και εξελίσσεται σε έναν διαταραγμένο, ψυχολογικό εφιάλτη...

Από την Blumhouse έρχεται ένα έντονο,θρίλερ για τη σύγχρονη εποχή μας, με πρωταγωνιστή τον Τζέιμς ΜακΑβόι ως έναν χαρισματικό οικοδεσπότη και κυρίαρχο αρσενικό του οποίου η φορτική φιλοξενία καλύπτει ένα ανομολόγητο σκοτάδι.

Ριμέικ της προ διετίας ομότιτλης δανέζικης ταινίας των Κρίστιαν και Μαντς Τάφντραπ από το πρόσφατο 2022, το "Speak no evil" τα καταφέρνει εξίσου καλά (αν και λιγότερο σκοτεινό και ελαφρώς "προσαρμοσμένο") να παίζει ένα συνεχές πινγκ πονγκ με τις πεποιθήσεις και τις προκαταλήψεις πάνω στο "σωστό" και το "λάθος", την ανοχή στο "παράξενο"/διαφορετικό, την αμφισβήτηση του politically correct οικογενειακού μοντέλου λειτουργίας.

Ο Τζέιμς Γουάτκινς (Woman In Black το πιο γνωστό του, αλλά καθόλου άσχημα και τα Eden Lake & The Take) προσπαθεί να εξελίξει τη δράση μέσα σε ένα τεράστιο εξοχικό, δεν θα μηδενίσει όσο οι σκανδιναβοί προκάτοχοί του με το (για κάποιους εξοργιστικό) φινάλε, θα το πάει σε action καταστάσεις, θα δώσει μεγαλύτερο ρόλο στα παιδιά των δύο οικογενειών και θα στηριχθεί στην τετράδα των ηθοοπιών του, με τον Τζέιμς ΜακΑβοϊ να κλέβει την παράσταση ίσως περισσότερο από ότι θα έπρεπε, καθώς από ένα σημείο και μετά, όταν πέφτουν οι μάσκες και αρχίζει ο εφιάλτης, είναι σχεδόν σαρωτικός.

Επαναλαμβάνω όμως ίσως τελικά να μην κάνει και τόσο καλό στην ταινία, η οποία έχω την αίσθηση ότι θα λειτουργούσε καλύτερα και πιο αρμονικά αν ήταν περισσότερο ισορροπημένη στην δραστική παλέτα των χαρακτήρων της. 

Πολύ πιο διασκεδαστικό το φιλμ στο πρώτο μισό με το ψυχολογικό παιχνίδι, περισσότερο γειωμένο και προβλέψιμο στο δεύτερο μισό όταν προσπαθεί να γίνει πιο σκοτεινό και βίαιο, πάντως καθώς η δανέζικη ταινία δεν βγήκε στη χώρα μας σε διανομή, ίσως είναι κάπως άδικο να γράφουμε συγκρίνοντας τις δύο δημιουργίες, μια και ελάχιστοι/ες ενδεχομένως να έχουν δει το πρώτο. Εμείς ας πούμε το είδαμε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. 

Τούτο δω είναι ένα διαφορετικά προσανατολισμένο b-movie που αξίζει τα χρήματά του παρά τις ατέλειές του.