The song of scorpions

Σύνοψη: Η Νουράν, ανέμελη και προκλητικά ανεξάρτητη, είναι μια όμορφη, νεαρή γυναίκα, που μαθαίνει την αρχαία τέχνη του θεραπευτή από τη – σεβαστή από τους πάντες – γιαγιά της, η οποία γνωρίζει πώς να τραγουδήσει για να σώσει κάποιον από το τσίμπημα των σκορπιών. Όταν ο Άανταμ, που εμπορεύεται καμήλες στην έρημο του Ρατζαστάν, ακούσει τη Νουράν να τραγουδάει, την ερωτεύεται απεγνωσμένα. Αλλά πριν καλά καλά μπορέσουν να γνωριστούν περισσότερο μεταξύ τους, η Νουράν δηλητηριάζεται από μια αναίσχυντη προδοσία. Μια προδοσία που την οδηγεί σε ένα επικίνδυνο ταξίδι, από τη μία για να εκδικηθεί κι από την άλλη για να βρει το τραγούδι της.

Σημείωμα Σκηνοθέτη

Στην ταινία αυτή συναντάμε ανθρώπους που προδίδουν και γίνονται αδίστακτοι εξαιτίας της απεγνωσμένης επιθυμίας τους για αγάπη. Συναντάμε όμως και ανθρώπους που αξίζουν μονίμως το δώρο του τραγουδιού και διατηρούν την ελπίδα, ακόμα κι όταν ο κόσμος γύρω τους καταρρέει. Η ιστορία ξεδιπλώνεται σαν ένα παραδοσιακό παραμύθι, όπου η δεισιδαιμονία και η αλήθεια, η αγάπη και η εκδίκηση συχνά αντικατοπτρίζουν η μία την άλλη. Το τερατώδες μονοπάτι που επιλέγει ο Άανταμ προκειμένου να αποκτήσει την Νουράν, δεν της αφήνει παρά μόνον μία επιλογή έτσι ώστε να ελευθερώσει και να απολυτρώσει το σώμα της και τον εαυτό της: η εκδίκησή της πρέπει να είναι τόσο μεγάλη ώστε να ταιριάζει με την αγριότητά του. Πρέπει να του αφαιρέσει όλα όσα έχουν αξία και νόημα για εκείνον, ακριβώς όπως της το έκανε κι αυτός. Κι όμως, η ιστορία επιβεβαιώνει επίσης πως, όσο αδυσώπητη και άθλια μπορεί να είναι η ζωή, οι φωνές της εξύψωσης, του καλού χιούμορ, της συμπόνιας και της ακόρεστης δημιουργικότητας είναι ακαταμάχητες. Για να συμπληρώσει την αγριότητα του παραμυθιού, η ταινία χτίζεται με τους ευμετάβλητους ρυθμούς και τη μεγάλη καρδιά, την τρυφερότητα και το σεβασμό προς τη ζωή, που προτείνεται από τη μυστικιστική επιβεβαίωση του Κόσμου στην καρδιά της λαϊκής μουσικής. Η ταινία μοιάζει με τη μουσική του πολιτισμού της ερήμου του Ρατζαστάν. Όπως και η μουσική, που αιωνίως παραπέμπει σε μια πραγματικότητα πολύ μεγαλύτερη από την προφανή, η ταινία χτίζεται με μικρές λεπτομέρειες, έντονα κλόουζ απ στην άμμο και το πρόσωπο, στο ξύλο και το υπέροχο σώμα, τις κινούμενες σκιές και το ανθεκτικό φως και τα χρώματα. Όλα αυτά οδηγούν στο μνημειώδες τοπίο της απειλής και της μη προβλεψιμότητας, ένα τοπίο που θέτει το επείγον ερώτημα: Τι είναι εξάρτηση και τι είναι αγάπη; Και κυρίως αυτό: Τι θα επιλέξουμε όταν προσπαθήσουμε πραγματικά να καταλάβουμε τι μας κάνει ανθρώπους: την εκδίκηση ή τη συμπόνια;