Song for Marion

Ο Άρθουρ και η Μάριον μετά από πολλά χρόνια ευτυχισμένου γάμου, είναι πλέον στη δυσάρεστη θέση να προετοιμάζονται για το μοιραίο, καθώς η επάρατη νόσος την έχει καταβάλει. Αδιαφορώντας για την κατάστασή της, ωστόσο, η πρόσχαρη Μάριον συμμετέχει σε μια χορωδία ηλικιωμένων, κάτι που ο μονίμως σκυθρωπός Άρθουρ δε βλέπει με καθόλου καλό μάτι...

Συγκίνηση με Στάμπ-α

Αν είχατε αναρωτηθεί ποτέ αν ο Τέρενς Σταμπ μπορεί να... τραγουδήσει, το «Song for Marion» έχει για σας την απάντηση. Πριν φτάσουμε ως εκεί όμως, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Πολ Άντριου Γουίλιαμς έχει προλάβει να αποδείξει πως, μερικές φορές, ορισμένοι (πολύ) καλοί ηθοποιοί, αρκούν να αναδείξουν την ταινία σου σε κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που (ήλπιζες ότι) είναι.

Στην προκειμένη περίπτωση, ο Τέρενς Σταμπ είναι εκείνος που από την πρώτη στιγμή παίρνει την ταινία πάνω του, συστήνοντάς μας έναν απόμακρο, βλοσυρό τύπο, ο οποίος αποφασίζει να φτάσει στο άλλο άκρο, προκειμένου να αποδείξει το πόσο πολύ αγαπά τη σύζυγό του. Όλο αυτό μέσα από μια υπέροχα χαμηλότονη ερμηνεία, όπου ένα βλέμμα και μια απλή χειρονομία αρκούν για να εκφράσουν ποτάμια συναισθημάτων. Αυτή του η ερμηνεία είναι που βοηθά την ταινία να ξεπεράσει τον σκόπελο της αφόρητα γλυκερής δραμεντί, τον οποίο τριγυρίζει κάθε φορά, ας πούμε, που μεταφερόμαστε στις σκηνές της... γηριατρικής χορωδίας, παρά τις προσπάθειες της -δασκάλας- Τζέμα Άρτερτον να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα με τις απρόσμενες μουσικές επιλογές της («The Ace of Spades» από Motorhead και «Let's Talk About Sex» από Salt n' Pepa).

Κι ενώ ως ένα σημείο μπορείς να συγχωρήσεις τις καταφανείς προσπάθειες του Γουίλιαμς να σε συγκινήσει με κάθε τίμημα, εκείνο που δεν μπορείς με τίποτα να του συγχωρήσεις, είναι που αφήνει να πάει χαμένη η ευκαιρία του να εξετάσει την περίπτωση μιας σχέσης ανάμεσα στον Άρθουρ και την Ελίζαμπεθ (Άρτερτον), οι οποίοι στο δεύτερο μισό της ταινίας έρχονται τόσο κοντά, που σχεδόν εύχεσαι να συμβεί το... «κακό». Είναι να μη δακρύζεις μετά;

Χάρης Παπαπαναγιώτου