Ποίηση χωρίς τέλος

Σύνοψη: Βρισκόμαστε στο Σαντιάγο της Χιλής. Τη δεκαετία του ’40 και του ’50 ο «Αλεχαντρίτο» Χοδορόφσκι αποφασίζει να γίνει ποιητής, ενάντια στη θέληση της οικογένειάς του. Μπαίνοντας στους κύκλους της καλλιτεχνικής αβάν γκαρντ της εποχής, ο εικοσάχρονος Αλεχάντρο θα γνωρίσει τον Ενρίκε Λιν, τη Στέλλα Ντίαζ, τον Νικάνορ Πάρρα και άλλους πολλά υποσχόμενους αλλά άγνωστους ακόμα νεαρούς συγγραφείς, που στη συνέχεια θα γίνουν οι Μεγάλοι της μοντέρνας λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας. Βυθισμένοι σ’ έναν κόσμο ποιητικού πειραματισμού θα ζήσουν όλοι μαζί, όπως λίγοι αποτόλμησαν στο παρελθόν: αισθησιακά, αυθεντικά, με τρέλα και πλήρη ελευθερία.

Άποψη: Βγάζω το καπέλο και υποκλίνομαι σε αυτόν ακούραστο και ανεξάντλητο 88χρονο δημιουργό. Σχεδόν τρία χρόνια μετά τον "Χορό της πραγματικότητας", ο Χοδορόφσκι επιστρέφει σχεδόν στο ίδιο κλίμα, με πολλές, ονειρικές, παραμυθένιες ιδέες, λαμπερές εκρήξεις σουρεαλισμού, μαζί με αναρχική παραμυθένια ατμόσφαιρα.

Μπορεί ορισμένες από τις σκέψεις του να μην ολοκληρώνονται με τον θεαματικό τρόπο, όπως συνεβη στο προηγούμενο φιλμ του, όμως διμορφώνουν έναν ισιοδυγκρασιακό μικρόκοσμο (όπως συμβαίνει σχεδόν σε κάθε ταινία του), μέσα στον οποίο έχει σκοπό να εξελίξει την προγραμματισμένη φιλμική του πενταλογία, στην οποία θα μας αφηγηθεί την ιστορία της ζωής του: 

Στον «Χορό της Πραγματικότητας» παρακολουθήσαμε τα παιδικά του χρόνια σε μια μικρή χιλιανή κωμόπολη, στο «Ποίηση Χωρίς Τέλος» τον βλέπουμε έφηβο στο Σαντιάγο, όπου θα ανακαλύψει την ποίηση μέσα από τα γραπτά του Λόρκα και θα αποφασίσει να την υπηρετήσει...

Σίγουρα όχι σινεμά για όλους, αλλά μια φαντασμαγορία μαγικού ρεαλισμού που θα κάνει την καρδιά σας να σκιρτήσει...