Όλα θα πάνε καλά

Σύνοψη: Η Πατ και η Άντζι είναι ένα ζευγάρι γύρω στα 60, που μετράει πάνω από τριάντα χρόνια κοινής πορείας. Οι συγγενείς της Πατ δείχνουν να έχουν αποδεχτεί πλήρως την Άντζι, περνώντας αρκετό χρόνο με τις δυο τους σε οικογενειακά τραπέζια. Όταν, ωστόσο, η Πατ πεθάνει αιφνίδια, θα θελήσουν να περάσει στην ιδιοκτησία τους το διαμέρισμα που ήταν στο όνομά της, εκμεταλλευόμενοι τη νομοθεσία του Χονγκ Κονγκ, για την οποία οι ομόφυλοι σύντροφοι των θανόντων είναι αόρατοι σε ό, τι αφορά περιουσιακές διεκδικήσεις.

Άποψη: Βραβείο Teddy στο Βερολίνο και Mermaid στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για αυτό το φιλμ του Ρέι Γέουνγκ, που εκθέτει τη στρουθακαμηλίζουσα νοοτροπία τόσο ενός εθνικού νομικού πλαισίου όσο και μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Κι αυτό γιατί, ακόμα και για όσους δεν εθελοτυφλούν μιλώντας για δύο "πολύ καλές φίλες", βαθμιαία ξεδιπλώνεται κάτω από την επίστρωση αποδοχής η πεποίθηση πως η ετεροκανονική ευδαιμονία υπερέχει της αντίστοιχης queer ή, τέλος πάντων, είναι κάτι πιο φυσικό, για αυτό και, αν τεθεί θέμα επιλογής, αυτονόητα προκρίνεται.

Στο φιλμικό σύμπαν του Γέουνγκ, οι ομοφοβικές πρακτικές είναι υπόρρητες, δεν κραυγάζουν ρητορικές μίσους, καμιά φορά μάλιστα δεν θα αναδύονταν καν, αν δεν παρουσιαζόταν ένα οικονομικής υφής πρόσχημα.

Η πράγματι επισφαλής πραγματικότητα της εργατικής τάξης του Χονγκ Κονγκ λειτουργεί ως το ιδανικό έδαφος, για να ανθήσουν οι πιο "καλών προθέσεων" συμπεριφορές άνισης μεταχείρισης.

Παρόλα αυτά, ο σκηνοθέτης χειρίζεται τη θεματική του με ιδιαίτερα διακριτικό και classy τρόπο. Ακριβώς όπως η πρωταγωνίστριά του, δεν καταγγέλλει παρά προσπαθεί να καταλάβει και ενδεχομένως να συγχωρέσει, αφού όμως πρώτα έχει αναδείξει στέρεα την υποκρισία της "σιωπηλής πλειοψηφίας".

Έτσι, παραδίδει έναν αποδραματοποιημένο ύμνο στη συντροφικότητα, που αναλαμβάνει την δυσάρεστη αποστολή να μας υπενθυμίσει πόση δουλειά χρειάζεται ακόμη (πρωτίστως θεσμικά) για την έμπρακτη ισότητα σε διεθνές επίπεδο.